با فلور نظری بازیگر سریال «آسمان همیشه ابری نیست»

به دنبال آرامش خاطر هستم
فلور نظری از آن دسته بازیگران است که بعد از گذشت سال‌ها از حضور در سینما و تلویزیون دیگر مخاطب او را در نقش یک مادر صبور و دلسوز می‌پذیرد. این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون پس از حضور در فیلم‌هایی چون کلاهی برای باران، رویای خیس، بچه‌های ابدی، شیر و عسل، ازدواج صورتی و کنسرت روی آب اینک نقش مادر مهتاب را در سریال تلویزیونی «آسمان همیشه ابری نیست» به‌عهده دارد.
یادتان هست اولین سکانسی که جلوی دوربین بازی کردید چه صحنه‌ای بود؟
اولین حضور من جلوی دوربین ایفای نقش یک پرستار بود و یادم می‌آید که نقش مقابل من آقای داوود رشیدی بود. ترس زیادی داشتم و نگران بودم که آیا می‌توانم از عهده این نقش در مقابل بازیگری که سال‌هاست چهره مشهوری دارد برآیم یا نه… از طرفی هم خوشحال بودم و همه تلاشم را به کار بستم تا به آنچه آموخته بودم عمل کنم. احساس می‌کردم پاهایم بشدت می‌لرزد ولی خب از آنجا که قبل از این تئاتر کار کرده بودم این هیجان و احساسی را که آن موقع داشتم کنترل کردم و خوشبختانه کسی متوجه این قضیه نشد. به هر حال این سکانس برایم خاطره‌ای شد که هیچ‌وقت احساسی را که آن روز داشتم از یاد نبرم. کارگردان آن فیلم مسعود کرامتی بود و بازی کوتاه من در آن سکانس بهانه‌ای شد که برای کار بعدی این کارگردان و نقشی طولانی‌تر هم دعوت به کار شوم.

به دنبال آرامش خاطر هستم
فلور نظری از آن دسته بازیگران است که بعد از گذشت سال‌ها از حضور در سینما و تلویزیون دیگر مخاطب او را در نقش یک مادر صبور و دلسوز می‌پذیرد. این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون پس از حضور در فیلم‌هایی چون کلاهی برای باران، رویای خیس، بچه‌های ابدی، شیر و عسل، ازدواج صورتی و کنسرت روی آب اینک نقش مادر مهتاب را در سریال تلویزیونی «آسمان همیشه ابری نیست» به‌عهده دارد.
یادتان هست اولین سکانسی که جلوی دوربین بازی کردید چه صحنه‌ای بود؟
اولین حضور من جلوی دوربین ایفای نقش یک پرستار بود و یادم می‌آید که نقش مقابل من آقای داوود رشیدی بود. ترس زیادی داشتم و نگران بودم که آیا می‌توانم از عهده این نقش در مقابل بازیگری که سال‌هاست چهره مشهوری دارد برآیم یا نه… از طرفی هم خوشحال بودم و همه تلاشم را به کار بستم تا به آنچه آموخته بودم عمل کنم. احساس می‌کردم پاهایم بشدت می‌لرزد ولی خب از آنجا که قبل از این تئاتر کار کرده بودم این هیجان و احساسی را که آن موقع داشتم کنترل کردم و خوشبختانه کسی متوجه این قضیه نشد. به هر حال این سکانس برایم خاطره‌ای شد که هیچ‌وقت احساسی را که آن روز داشتم از یاد نبرم. کارگردان آن فیلم مسعود کرامتی بود و بازی کوتاه من در آن سکانس بهانه‌ای شد که برای کار بعدی این کارگردان و نقشی طولانی‌تر هم دعوت به کار شوم.
این موضوع یعنی حضور اول شما در تلویزیون به چه سالی برمی‌گردد؟
حدود سال ۷۷ بود که با سریال پزشکان اولین کار حرفه‌ای خودم را آغاز کردم. بعد از آن پشت هم مجموعه‌های تلویزیونی زیادی را بازی کردم و همان موقع بود که بازی در سینما را هم شروع کردم.
کارهایی که چه در سینما و چه در تلویزیون در آنها حضور داشتید اکثرا کارهای اجتماعی ـ خانوادگی بودند و این ژانر هم در سینما اکثرا به کارهای تجاری محدود می‌شد! با این موضوع چگونه کنار آمدید؟
برای من که تازه شروع به کار کرده بودم خیلی موضوع قابل توجهی نبود که تعیین کنم مثلا در یک فیلم تجاری بازی کنم یا نه. آن موقع به دنبال محک زدن خودم بودم و تجربه هر کاری را برای خودم خوشایند می‌دانستم. برای همین بخصوص در مورد انتخاب نقش‌هایم در تلویزیون خیلی درگیر ژانر آن نمی‌شدم. این اتفاق الان و بعد از گذشت چندین سال برایم مهم شده است و معمولا هر پیشنهادی را به راحتی نمی‌پذیرم. شاید این تحول برایم در گذر از همه این سال‌ها اتفاق افتاده است.
نقش‌هایی که معمولا انتخاب می‌کنید یا برای آن انتخاب می‌شوید تا حدودی یکدست و یکنواخت شده و تقریبا دارد به یک کلیشه تبدیل می‌شود.
این اتفاق شاید به خاطر محدودیت در نوع نقش‌هایی است که به من بازیگر پیشنهاد می‌شود و به همین دلیل هم هست که معمولا در مورد نوع نقش‌های بازیگران زن خیلی اتفاق خاص و قابل ملاحظه‌ای رخ نمی‌دهد. یک خانم بازیگر اگر سن و سال کمتری دارد برای نقش دختر و اگر کمی سن و سال‌دارتر است برای نقش مادر انتخاب می‌شود و معمولا چیزی غیر از این نیست. پس اینجا تنها یک نکته می‌ماند و آن پرداخت ظریف یک نقش در جزئیات آن است. این تنوع فقط در حواشی یک نقش قابل اجراست. اینها را نمی‌گویم که به نوعی از پاسخ به سوال شما طفره بروم ولی در کل بازیگری مثل خودم را مقصر نمی‌دانم و محدودیت‌های اجرای نقش و نوع قصه‌های انتخاب شده را دلیل این امر می‌دانم.
در بین کارهایی که این اواخر در آنها بازی داشتید نقشی بوده که بتوان کمی آن را متمایزتر از دیگر نقش‌ها دانست؟
من در یک تله‌فیلم بازی داشتم که در مورد علی‌اکبر دهخدا بود. نقشی که برعهده داشتم نقشی بود به نام تهمینه که همیشه رویای دهخدا بود و با این که دهخدا هیچ وقت ازدواج نکرد ولی در این فیلم علاقه‌مندی‌اش را به یک زن می‌بینیم و وارد این جریان می‌شویم که یک دنیای صوری و مجازی را به واقعیت ببینیم. نقش تهمینه را خیلی دوست داشتم و احساس می‌کردم با نقش‌های دیگری که بازی کرده بودم تفاوت زیادی دارد؛ این تفاوت، هم در نوع گریم و هم در نوع فضا محسوس بود. در بین سریال‌هایی که بازی کرده‌ام تا به امروز نقش خیلی متمایزی را به خاطر ندارم، البته نقش‌هایم را در سریال خانه به‌دوش و مسافری از هند خیلی دوست دارم و تا حدودی هم انعکاس و بازتاب آن را از مخاطب گرفته‌ام. در بین کارهای سینمایی هم سعی‌ام همیشه بر این است که انتخاب‌های خوبی داشته باشم و اخیرا هم در کاری بازی کردم به نام «مامان بهروز منو زد» به کارگردانی عباس مرادیان که در جشنواره همدان هم جایزه اول مخاطبان را گرفت. کاری بود که برای آن زحمت زیادی کشیدم و دوستش دارم، ولی باز هم نمی‌توانم در مورد متفاوت و متمایز بودن آن حرف خاصی بزنم.
در خیلی از فعالیت‌های شما کارهای طنز دیده می‌شود ولی حضور شما در این مجموعه‌ها باری از طنز با خود نداشت.
کارهای طنز را معمولا برای این انتخاب می‌کنم که مردم خیلی دوست دارند و ارتباط خوبی با آن برقرار می‌کنند. دلم می‌خواهد تا آنجا که به مسوولیت من ارتباط پیدا می‌کند و تا اندازه‌ای که در حد توانم باشد، بتوانم در خلق لحظاتی شاد برای مردم عزیزم موثر باشم، بازخورد و نظر آنها هم برایم خیلی لذت‌بخش است ولی هیچ‌وقت به دنبال این نبودم که حتما یک کار طنز را در سیر فعالیت‌هایم لحاظ کرده باشم معمولا این قضیه خودش پیش می‌آمد. از ابتدا که وارد کار بازیگری شدم به این فکر می‌کردم که باید خوب کار کنم و این چیزی بود که همیشه برایم مهم بوده است. هیچ وقت به خاطر بالا بودن یا نبودن دستمزد نقشی را انتخاب نکردم و سعی من همیشه بر این بوده که نقش را به خاطر خود آن نقش بپذیرم و ارائه کنم. همین که الان مردم مرا در نقش‌هایم پذیرفته‌اند، برایم کافی است.
از مجموعه «آسمان همیشه ابری نیست» و نقش مادر مهتاب برایمان بگویید. از ابتدا برای همین نقش انتخاب شده بودید؟
بله از ابتدا برای همین نقش دعوت شدم. نقش در اجرای نهایی تا حدودی بازنویسی شد. خودم هم برای ارائه بهتر آن پیشنهاداتی دادم که مورد قبول واقع شد. سریال قصه خوبی دارد و بازی‌ها برای ارائه جای کار داشت. هرچند من همیشه معتقد بودم ۲۶ قسمت برای چنین مجموعه‌ای با این پتانسیل بالا جوابگو نیست و خیلی اوقات آن‌طور که باید و شاید خانواده‌ها خوب پرداخت نشده‌اند. اما به هر حال نقش مادر مهتاب را برعهده گرفتم. یادم می‌آید حدود ۱۲ سال پیش هم نقش مادر را بازی می‌کردم و خیلی اوقات اتفاق می‌افتاد که با نقش فرزندم در آن مجموعه چند سالی بیشتر فاصله نداشتم. ولی این حاشیه‌ها را هیچ‌وقت در نوع بازی‌ام دخیل نمی‌کردم. من با تئاتر وارد شدم و الان هم اگر نقش مادربزرگ به من پیشنهاد شود همه سعی‌ام را برای ایفای خوب آن خواهم کرد.
همیشه احساسم این بوده که حتما هم کارگردان‌ها و هم مردم مرا در نقش مادر پذیرفته‌اند که نقش‌های بعدی‌ام هم مبنی بر همین انتخاب صورت می‌گیرد، باید بگویم که همیشه سعی کرده‌ام مادرهای متفاوتی را بازی کنم و برایم مهم بوده که نقش‌ها شبیه به هم به نظر نرسد. وقتی با تهیه‌کننده کار برای ایفای این نقش به توافق رسیدیم با کمال میل نقش مادر مهتاب را پذیرفتم، مخصوصا این‌که این اختلاف فرهنگی در خانواده مهتاب و بالاخص بین پدر و مادر را دوست داشتم و فکر می‌کردم این نقش جای پرداخت زیادی دارد.
اتفاقا در بین همه خانواده‌ها، خانواده مهتاب خیلی قابل باورتر به نظر می‌رسد.
بله سعی همه ما بر این بود که این اتفاق بیفتد، چون فکر می‌کردیم خانواده مهتاب می‌تواند سمبل یک خانواده ایرانی باشد و باید با جزئیات ظریفی به آن بپردازیم.
فکر می‌کنید قصه‌هایی با این محتوای اجتماعی ـ‌‌ خانوادگی تا چه اندازه مورد پذیرش سلیقه مخاطب امروزی است؟
سریال محتوای خوبی دارد و سادگی و صداقت قصه به نظرم یکی از نکات پیش‌برنده آن است. بعضی اوقات فکر می‌کردم اگر پخش هر شبی برای این مجموعه در نظر گرفته می‌شد شاید بهتر می‌بود؛ چراکه هدف اصلی این قصه محتوا و بار آموزشی آن است.
سادگی خاصی در نوع بازی شما به چشم می‌خورد و این‌که فکر می‌کنم بر مبنای خصوصیات شخصیتی خودتان، نقشی را انتخاب می‌کنید.
من در زندگی عادی و روزمره‌ام همیشه سعی می‌کنم آرامش خاطری را به دست بیاورم که در زندگی حرفه‌ای‌ام هم همیشه آن را به کار برده‌ام. بالطبع هر چقدر نقشی که برای اجرا می‌پذیرم متفاوت از شخصیت خودم باشد باز هم خصایصی از وجودم در آن هست و این اتفاقی است که به عقیده من، کسی نمی‌تواند منکر آن شود؛ چراکه شخصیت حرفه‌ای و هنری هرکس تا حد زیادی برگرفته از ذات اوست. سعی می‌کنم حریم آرامی برای خودم داشته باشم و زندگی هنری‌ام را هم بر این مبنا پیش می‌برم. یک نقش خوب نباید ادا و اطوار خاصی داشته باشد، چون از صداقت نقش می‌کاهد. همیشه دوست داشتم، ایفاگر نقش باشم و آن را بسازم و هیچ وقت صرفا به صورت فرمول‌بندی و دیکته شده جلوی دوربین نرفتم.
الان مشغول چه کاری هستید؟
فیلم سینمایی سرخابی به کارگردانی رضا آشتیانی و یک تله‌فیلم به کارگردانی محمود معظمی.
و اگر صحبت آخری دارید، بفرمایید.
فقط دلم می‌خواهد در نوع نوشتار فیلمنامه‌ها دقت بیشتری شود و شرایط متفاوت‌تری برای بازیگران فراهم آورند. این اتفاق می‌تواند روایت تازه‌ای در جریان فیلمسازی و سریال‌سازی باشد.