تلاش برای استفاده از میمون برای درمان انسان

محققان در ژاپن با ایجاد تغییرات ژنتیکی در نوعی میمون باعث شده اند که نه تنها این میمون بلکه نسل بعد از آن درخشندگی سبز رنگی داشته باشد.

محققان در ژاپن با ایجاد تغییرات ژنتیکی در نوعی میمون باعث شده اند که نه تنها این میمون بلکه نسل بعد از آن درخشندگی سبز رنگی داشته باشد.

بی.بی.سی افزود: اگرچه به وجود آمدن این نوع پستانداران که نوعی پروتئین نورانی در بدنشان ساخته می شود قبلا جنبه واقعیت به خود گرفته اما این اولین بار است که آنها می توانند این ویژگی را به نسل بعد از خود منتقل کنند.

این محققان امیدوارند کشف جدید بتواند به درمان بیماریهای انسان ها مانند پارکینسون کمک کند.
جزئیات مربوط به این تغییرات ژنتیکی که به وسیله گروهی از محققان ژاپنی بر روی “مارموسیت” یا نوعی بوزینه کوچک آمریکایی ایجاد شده، در نشریه علمی نیچر(طبیعت) به چاپ رسیده است.

تحقیقات این گروه، بار دیگر به پرسشهای اخلاقی ای دامن زده است که در زمینه تغییرات عمدی در نسلهای دوم حیوانات و قرار دادن آنها در معرض بیماری مطرح بوده است.

اکنون “اریکا ساساکی” از بنیاد مرکزی حیوانات آزمایشگاهی در ژاپن و همکارانش، ژنی را به داخل رحم بوزینه کوچک آمریکایی وارد کرده اند. با این کار پروتئین سبز رنگ درخشانی (فلوئورسنت) در بافتهای بدن این حیوان تولید شده است.

این پروتئین درخشان، ابتدا از نوعی ستاره دریایی موسوم به “آکواریا ویکتورا” گرفته شد. این ستاره دریایی زمانی که در مقابل نور آبی قرار بگیرد از خود نور سبز رنگ درخشان تولید می کند.
به تدریج استفاده از این پروتئین، در مهندسی ژنتیک و زیست شناسی، مورد استفاده متعارف قرار گرفت و حتی به دریافت جایزه نوبل منجر شد.

در تحقیق اخیر از ۹۱ جنین لقاح یافته، مجموعاَ پنج بوزینه کوچک به دنیا آمدند که توان انتقال پروتئین سبز درخشان را به نسل بعد دارند.

دو بوزینه ژاپنی، “کی” و “کو” نام گرفتند ( “کی کو” در زبان ژاپنی به معنای فلوئورسنت است). این گروه محقق نشان داده است که این ویژگی به نسل بعدی این میمونها منتقل می شود.

آنها از اسپرم یکی از میمونهای درخشان نسل اول برای بارور کردن یک تخمک معمولی از این حیوان استفاده کردند . نتیجه این بود که نوزاد هم، زیر نور ماوراء بنفش، کاملا درخشندگی خود را حفظ کرد.

به گزارش بی.بی.سی، تاکنون تلاشها برای انتقال ویژگی های ژنتیکی میمونها ناموفق بوده است. در سال ۲۰۰۱ میلادی گروهی از محققان در مرکز تحقیقات بر روی پستانداران منطقه اورگان در آمریکا، موفق شدند نوعی بوزینه کوچک هندی موسوم به میمون رزوس را خلق کنند که دارای ویژگی درخشندگی است. سال گذشته هم یک گروه دیگر تحقیقاتی در آتلانتای آمریکا همین بوزینه را با بیماری مغزی موسوم به هونینگتون ایجاد کردند اما این بیماری به سلولهای جنسی جاندار منتقل نشد و در نتیجه انتقال آن به نسل بعد غیرممکن بود اما در روش جدید که کارهای گذشته را تکمیل می کند ، از روشی به همراه “ویروسهای پسگرا” استفاده شده که این ویروسها عامل بیماریهایی مانند ایدز و سرطان خون هستند.

“وکتورهای” این نوع ویروس، بعد از اضافه شدن به محلول شکر ، به داخل رحم میمون تزریق شدند. (وکتورها، مولکولهای دی ان ای هستند که برای همانند سازی قطعات دی ان ای در سلولهای میزبان به کار می روند).
اگرچه این تحقیق نشان داده است که ژن تزریق شده می تواند به نسل بعدی میمونها برسد، “هیدیکو اوکانو” از دانشگاه پزشکی کیو در ژاپن که در این تحقیق هم نقش داشته است می گوید ممکن است که این نوع آزمایشها برای همه بیماریهای انسان مناسب نباشد.

او به بی بی سی گفت:” ما فقط ژن را به وسیله وکتور ویروس منتقل کرده ایم بنابراین از نظر اندازه در ژنهایی که ویروسهای پسگرا را حمل می کنند، محدودیت وجود دارد، با این حال این روش برای تحقیق بر روی بیماری پارکینسون احتمالا مناسب است”.

بوزینه های کوچک آمریکایی بیش از جانوران دیگری مانند شامپانزه به انسان شبیهند و بویژه به این دلیل که در سن پایین امکان تولید مثل دارند از اهمیت بیشتری برخوردارند.

بسیاری از محققان معتقدند که میمونها، بیشتر از موشها به انسان شباهت دارند و به همین دلیل برای انجام آزمایشهایی درباره انسان، بهترین گزینه، میمونها هستند. با این حال بسیاری مانند “مارک هیل” زیست شناس از استرالیا معتقدند که در این زمینه لازم است که مسایل اخلاقی در نظر گرفته شود.

بر اساس این گزارش، موشها بویژه برای انجام این تحقیقات در زمینه بیماریهای انسان مدلهای خوبی هستند زیرا معمولا ژنهای اصلاح شده از والدین به فرزندانشان منتقل می شود اما از موشها برای انجام تحقیقات درباره بعضی از بیماریهای انسان نمی توان استفاده کرد زیرا اثرات این نوع بیماریها در موش کاملا با انسان متفاوت است.

برای مثال، در مطالعاتی که درباره بیماری آلزایمر بر موشها انجام شده، پیشرفت چندانی حاصل نشده است زیرا مغز موشها آنقدر کوچک است که نمی توان از آن عکس واضحی تهیه کرد.