برگزاری نمایشگاه با چراغ خاموش

درجست وجوی کوتاهی که به خاطر این مطلب انجام داده ام متوجه شدم تا به حال چندان اظهار نظر رسمی درباره این جور نمایشگاه های خصوصی نشده است و به جز چند خبر درباره شوه های لباس جنجالی تهران که می توانند شبیه خاله زنک بازی های اینترنتی باشند،خبر چندانی درباره این جور مراسم خانگی نبود. با این همه این موضوع هم مانند همه مسائل اجتماعی مخالفان و موافقانی دارد که در جهت نظر موافق یا مخالفشان دلایلی را عنوان می کنند. با هم نگاهی به جنبه های منفی ذکر شده در خصوص این نمایشگاه ها می اندازیم.

از آن جایی که این نمایشگاه ها یا شوها به صورت کاملا غیر رسمی برگزار می شوند. هیچ گونه نظارتی بر نحوه انجام آن ها صورت نمی گیرد. نگرانی های عمومی هم بیشتر حول همین موضوع چرخ می زند. نگرانی از این که آیا فضای این نمایشگاه ها مطابق با شئونات مردم است یا نه و این که آیا موارد غیراخلاقی در این نمایشگاه ها اتفاق می افتد یانه!

این که هیچ گونه نظارتی صورت نمی گیرد تنها شامل نحوه برگزاری این مراسم ها نمی شوند، مکان های برگزاری این نمایشگاه ها معمولا تجاری نیستند و حتی گاهی می توان گفت که خصوصی و زیرزمینی می باشند. با توجه به این نکته این فروشندگان درگیر ماجرایی مانند داشتن پروانه کسب و مالیات نمی باشند.

به جز اجناسی که اثر دست و ذوق سلیقه برگزارکنندگان است سایر اجناس اتهام قاچاق را به دنبال خود می کشند. واردکنندگان این کالاها معمولا مسیر رسمی را برای ورود این کالاها به کشور انتخاب نمی کنند. به جز بارهای بزرگ که توسط قاچاقچیان کالا وارد کشور می شوند، خانم هایی هم که به این امر مشغول هستند بیشتر این کالاها را به عنوان خرید شخصی از گمرگ می گذرانند.

اجناس تولیدی هم خیلی بی گناه نیستند چون صاحبانشان در برابر عرضه این اجناس هیچ مالیاتی پرداخت نمی کنند. این عدم پرداخت شامل مالیات مغازه، بیمه کارکنان و کارگران هم می شود.

به جز داستان قاچاق کالا و عدم پرداخت گمرگی و مالیات اتهام دیگری که به این محصولات وارد است مربوط به نکات بهداشتی است. وزارت بهداشت معمولا این کالاها را از نظر صحت و سلامت مشکوک اعلام می کند.

نکته بعدی باز هم مربوط به بهداشت و سلامت کالاها است. مثلا خوراکی خوشمزه ای که شما می خرید توسط سازمان استاندارد یا وزارت بهداشت یا هر موسسه دیگری ارزشیابی نشد ه اند. روی این کالاها خبری از نشانه استاندارد نیست و چیزی به نام تاریخ تولید و انقضا هم وجود ندارد. در واقع شما به شکل کاملا سنتی باید کیفیت این کالاها را بسنجید. اگر هم چندان تبحری در این زمینه ندارید، بپذیرید که این کالاها به صورت کاملا بهداشتی تهیه شده اند.

گزینه بهداشت فقط در زمان خرید مواد گردن این فروشندگان را نمی گیرند. به غیر از روند تولید این کالاها معمولا بسته بندی این کالاها هم چندان مورد اعتماد نیستند. مخصوصا خوردنی ها که باید قبول کنید که به همان شیوه سنتی و قدیمی بسته بندی شده اند.

حالا به من بگویید توی این همه بی نظارتی چه کسی می خواهد، حواسش به قیمت ها و مدیریت شان باشد. بیشتر فروشندگان این کالاها قیمت ها را براساس حساب و کتاب خودشان تعیین می کنند و بسیاری معتقد هستند که قیمت های ارائه شده بسیار با قیمت اصلی کالا متفاوت است.

عده ای معتقد هستند در این فضایی که به نظر آن ها خیلی هرکی به هرکی است، می توان هر عنصر غیرفرهنگی را ترویج کرد. مثلا می گویند به هرحال لباس هایی که در بوتیک ها و پاساژها موجود است به خاطر نمایش عمومیشان کمی کنترل است و فروشنده ها هر کالایی را نمی توانند بفروشند اما در این نمایشگاه ها امکان دارد کالاهایی عرضه شوند که هیچ سنخیتی با فرهنگ ما نداشته باشند و به شکلی مروج فرهنگ غرب باشند.