۷ درس زندگی از مریلا زارعی به بهانه تولد ۳۸ سالگی اش

همراهی چهره ی مهربان با احساس (احساسی که هر بازیگری توان نمایش آن را ندارد)، مریلا زارعی را در گروه بازیگران مطرح قرار داده است. اما او تنها یک بازیگر نیست! حضور او در اجتماع و فعالیت های بشر دوستانه ثابت کرده که وی بدون نیاز به شهرت طلبی، به فکر حمایت از مردم اجتماعش است. ۲۵فروردین سالروز تولد ۳۸ سالگی اش است و به همین بهانه نگاهی به مصاحبه های او انداخته ایم تا بهتر بشناسیمش و بیشتر از اهداف و آرزوهایش بدانیم.

● دنبال کردن آرزوها

گاهی لازم است کارهایی را برای دلمان انجام دهیم اگرچه در مقایسه با کارهای دیگر برای مان فایده مادی کمی داشته باشد. به این کارها می گویند کارهای «دلی». برای مریلا زارعی تئاتر یک کار دلی است که حاضر است به خاطرش چندین ماه کارهای پول ساز دیگر را کنار بگذارد.

خودش می گوید: «چند سال پیش همین اتفاق افتاد که برای تمرین و اجرای نمایش خانم حاجیان به نام «یک مرد، یک زن» نوشته برشت، دقیقا یک سال کار سینمایی قبول نکردم و ۶ ماه با گروه تمرین کردم که البته کار سنگینی بود و انرژی بیشتری می طلبید. به نظرم وقتی این فرصت و امکان برای بازیگر سینما پیش بیاید مثل یک ریکاوری است و فکر می کنم روی صحنه بودن علاقه همه بازیگران باشد.»

● نیکوکاری با حفظ سمت

زارعی فقط یک بازیگر نیست؛ او هم مثل دیگران در زندگی خصوصی و غیرحرفه ای اش اهدافی دارد که به آن ها پایبند بوده و برای محقق کردن شان تلاش می کند. او با حضورش در موسسه مهر آفرینان و فعالیت به عنوان یک سفیر نیکوکار هواداران پروپاقرص تری پیدا کرد. خودش در این مورد می گوید: «من فکر می کنم سفیر نیکوکار بودن از بازیگری خیلی سخت تر است چون خیلی مواقع جاهایی می روم که هیچ بازیگر و هنرمندی را نمی شناسند و نمی دانند من هنرمند هستم و باید زمانی که کنار کودکان و نوجوانان روستا هستم فقط به فکر این باشم که کار خودم را به عنوان یک سفیر نیکوکار به خوبی انجام بدهم و به حرف های کودکان و اموری که آن ها شدیدا به آن نیاز دارند توجه کنم.»

● کارهای سخت لذت بخش تر است

«همه چیزش مثل زندگی بود؛ این که تو نمی دانی حالا که حالت خوب است، الان که کیف ات کوک است، ممکن است یک خبر، یک اتفاق، یک برخورد یا حتی یک اس ام اس زندگی ات را از این رو به آن رو کند.» این توصیفی است که مریلا زارعی برای نقشش در «درباره الی…» می آورد. گرچه او در این فیلم هم موفق ظاهر شد اما معتقد است که این نقش و تلاش برای نمایش یک زندگی واقعی سخت تر از کارهای دیگرش است و می گوید: «اولا خوشحال بودم که این فرصت به من داده شده؛ ثانیا انگار بوی کار سخت به مشامم می رسید؛ کاری که مدت ها بود انتظارش را داشتم. نه این که کارهای دیگر آسان بودند، نه. برای من سطحی ترین فیلم ها هم کار سخت محسوب می شوند اما این فیلم خاص از یک جنس دیگر بود؛ از جنس یک سینمای دیگر.»

● درک نیاز های یک کار جمعی

بازیگری یک کار جمعی است. کاری که هرچقدر هم تیم آن کوچک باشد، باز هم نیازمند درک تک تک اعضای جمع است و زارعی در کارهایش نشان داده این توانایی را دارد. خودش معتقد است: «بعد از کار احساس کردم یک زندگی را تجربه کرده ام؛ با تمام سختی ها و آسانی ها. به لحاظ حرفه ای ریسک بزرگی بود. شما در کنار یک عده بازیگر، هر کدام با سوابق درخشان، قرار است بازی کنید. قرار است طوری کنار هم بایستید که هیچ کس قد بلندتر به نظر نرسد یا حتی قد کوتاه تر. قرار است طوری کار شود که انگار این فیلم ۸ بازیگر ندارد. یک بازیگر دارد که در ۸ جسم حلول کرده، در ۸ نقش. جالب تر این که حاصل زحمات هر کدام مان بسته به این بود که دیگری چطور کارش را انجام می دهد.»

● تلاش برای احقاق حقوق دیگران

حضور مریلا زارعی در جلسات دادگاه شهلا جاهد از دیگر موضوعاتی بود که اسم او را سر زبان ها انداخت؛ گرچه پیگیری های او نتیجه ای در بر نداشت اما با این حال در روز اجرای حکم هم از ساعات اولیه در محوطه زندان حضور داشت و با دلداری به خانواده شهلا به آن ها برای گرفتن رضایت امیدواری می داد. زارعی برای جلب رضایت خانواده قربانی حادثه هم به خانه آن ها رفته بود اما سرانجام بدون جلب رضایت آن ها مقابل شهلا ظاهر شد. خودش درحالی که اشک در چشمانش حلقه زده بوده در این مورد گفت: «وقتی شهلا را ملاقات کردم او سکوت اختیار کرده بود، از او خواستم اگر ماجرایی ناگفته دارد بیان کند اما شهلا هیچ چیز برای گفتن نداشت و تنها به رفتن به دنیای باقی امیدوار بود و از همگی حلالیت طلبید.»

● راضی نگه داشتن مردم مهم تر از هر چیزی است

مریلا زارعی محدودیتی برای کارش قائل نیست؛ تنها مرز او برای وارد شدن به یک کار، راضی نگه داشتن مخاطب است. او را هم در تلویزیون دیده ایم و هم در سینما، خودش هم می گوید: «موضعی برای بازی کردن در تلویزیون ندارم اما مثل خیلی از افراد دیگر همیشه از تلویزیون دلگیری و دلخوری داشته ام که البته هنوز هم دارم اما چیزی که برای من خیلی بیشتر اهمیت دارد، این است که بتوانم مخاطبم را راضی کنم. حالا چه در بازیگری در تلویزیون و چه در بازیگری در سینما!»

● حس مهم تر از هرچیز است

«در زندگی بارها شده که غصه داری. می روی توی اتاقت می نشینی پشت در. سرت پایین، به یک نقطه خیره شده ای. بغض ات توی گلویت است اما نمی خواهی اشک بریزی ولی آنقدر داغانی که شانه هایت می لرزند. من در سینما به عنوان یک مخاطب، دنبال این لحظه ها هستم که بازیگر در آن دیده نشود اما حس و حالش تماشاچی را تحت تاثیر قرار دهد.»

هدف مریلا زارعی از بازیگری محقق کردن چنین تصویری است. او بازیگر پرکاری نیست چون می خواهد نقشش را با ظرافت انتخاب کند و با وسواسی که خاص خودش است هم به آن بپردازد.