کشفی جالب و البته عجیب درمورد انسان!

بله! انسانها نمی توانند در راه راست حرکت کنند! یعنی اگر هیچ نشانه ثابتی برای تطبیق مسیر وجود نداشته باشد همه ما در یک مسیر دایره ای حرکت خواهیم کرد و نهایتا گم میشویم. علتش هم واقعا معلوم نیست اما پژوهشگران انستیتو سایبرنتیک علوم زیستی ماکس پلانک طی آزمایشهای مختلفی بر این مساله صحه گذاشته اند.
اگر شما در شبی تاریک و بی ستاره، هوای شدیدا مه آلود یا هر شرایط با دید ضعیف راه بروید یا رانندگی و دریانوردی کنید ، امکان ندارد که بتوانید در یک مسیر مستقیم حرکت کنید، فرقی هم نمی کند که چقدر تلاش کنید، نهایتا ذات بشریتان شما را به حرکت روی یک مسیر دایره ای وادار خواهد کرد.
برخی اعتقاد دارند که این مساله بخاطر غالب بودن یکی از نیمکره های مغز است که باعث میشود نهایتا فرد به یک سمت میل کند، عده ای هم فکر میکنند دلیل این مساله این است که معمولا یکی از پاهای ما کمی از پای دیگر کوچکتر است (اما این مساله نمی تواند حرکت دایره ای در هنگام رانندگی یا قایقرانی را توجیه کند) به هر حال محققین موسسه ماکس پلانک گفته اند که هیچ کدام از این موارد دلیل این رفتار خاص نیست، حداقل می شود گفت که این نوع حرکت یک دلیل واحد ندارد و احتمالا ترکیبی از چند عامل باعث این پدیده میشوند.
شاید این مطالعه به نوعی پاسخی باشد برای بسیاری از معماهای افسانه ای تاریخ بشر، مخصوصا آن داستانهایی که به دشتهای نفرین شده یا دریاهای اسرار آمیز مربوط میشوند؛ جاهایی که مسافران بدون داشتن هیچگونه راهنما اینقدر دور خودشان می چرخیدند تا نهایتا از پای می افتادند. ‏

بله! انسانها نمی توانند در راه راست حرکت کنند! یعنی اگر هیچ نشانه ثابتی برای تطبیق مسیر وجود نداشته باشد همه ما در یک مسیر دایره ای حرکت خواهیم کرد و نهایتا گم میشویم. علتش هم واقعا معلوم نیست اما پژوهشگران انستیتو سایبرنتیک علوم زیستی ماکس پلانک طی آزمایشهای مختلفی بر این مساله صحه گذاشته اند.
اگر شما در شبی تاریک و بی ستاره، هوای شدیدا مه آلود یا هر شرایط با دید ضعیف راه بروید یا رانندگی و دریانوردی کنید ، امکان ندارد که بتوانید در یک مسیر مستقیم حرکت کنید، فرقی هم نمی کند که چقدر تلاش کنید، نهایتا ذات بشریتان شما را به حرکت روی یک مسیر دایره ای وادار خواهد کرد.
برخی اعتقاد دارند که این مساله بخاطر غالب بودن یکی از نیمکره های مغز است که باعث میشود نهایتا فرد به یک سمت میل کند، عده ای هم فکر میکنند دلیل این مساله این است که معمولا یکی از پاهای ما کمی از پای دیگر کوچکتر است (اما این مساله نمی تواند حرکت دایره ای در هنگام رانندگی یا قایقرانی را توجیه کند) به هر حال محققین موسسه ماکس پلانک گفته اند که هیچ کدام از این موارد دلیل این رفتار خاص نیست، حداقل می شود گفت که این نوع حرکت یک دلیل واحد ندارد و احتمالا ترکیبی از چند عامل باعث این پدیده میشوند.
شاید این مطالعه به نوعی پاسخی باشد برای بسیاری از معماهای افسانه ای تاریخ بشر، مخصوصا آن داستانهایی که به دشتهای نفرین شده یا دریاهای اسرار آمیز مربوط میشوند؛ جاهایی که مسافران بدون داشتن هیچگونه راهنما اینقدر دور خودشان می چرخیدند تا نهایتا از پای می افتادند. ‏
‏همین چند وقت پیش بود که شبکه ۴ مستندی در مورد خلبانهای گمشده در مثلث برمودا (معروف به پرواز ۱۹) پخش کرد. در این مستند بر اساس گزارشها و مدارک بجا مانده از سال ۱۹۴۵ این فرضیه مطرح شده بود که با توجه به شباهت جزایر مختلف منطقه برمودا به همدیگر، در آب و هوای طوفانی و ابری (مثل زمان پرواز ۱۹) خلبانها نمی توانند زیاد به دیده هایشان اطمینان کنند، حالا اگر اشکال کوچکی در قطب نما باشد (یا آنطور که در مستند اشاره شد در “اطمینان خلبان به قطب نما”) خلبان هرگز نخواهد توانست مسیر درست را پیدا کند و آنقدر دور خودش خواهد چرخید که سوختش تمام شود.
باید خوشحال باشیم این روزها با رواج استفاده از ابزارهای جهت یابی نوین، دیگر کمتر داستانهایی از این قبیل می شنویم. راستی آیا موبایل شما مجهز به جی-پی-اس است؟