یکی از این بیماری ‌ها ، عفونت ریه توسط انگلی به نام پنوموسیستیس کارینی و دیگری سرطانی به نام سارکوم کاپوسی بود. این دو بیماری قبل از این فقط در بیمارانی که دچار ضعف ایمنی بودند، دیده شده بود. از آنجا که این مردان هیچ‌گونه سابقه‌ای از ضعف ایمنی نداشتند، تحقیقات آغاز شد و طی چند ماه موارد زیادی از همین بیماری‌ها در مردان و زنانی که معتاد تزریقی بودند و یا خون و فرآورده‌های خونی دریافت می‌کردند، دیده شد.

این بررسی‌ها ادامه داشت تا این که ویروس عامل بیماری شناخته شد؛ ویروسی به نام ایدز.

آلودگی با ویروس (اچ.آی.وی) دارای دو مرحله است، مرحله اول که دوره نهفته بیماری است و فرد آلوده دچار بیماری واضحی نیست.

در این مرحله که تا سال‌ها ادامه خواهد داشت وجود ویروس فقط از طریق آزمایش خون قابل اثبات است و فرد در ظاهر کاملا سالم به نظر می‌رسد.

در مرحله بعد علائم بیماری بتدریج ظاهر می‌شوند و تمام اعضای بدن بیمار بتدریج درگیر بیماری می‌شوند. این مرحله‌ای است که آن را ایدز می‌نامیم.

در مورد ایدز اکنون مواجه با یک پاندمی به معنای همه‌گیری جهانی هستیم. آمار آلوده‌شدگان به این ویروس تا پایان سال ۸۶ حدود ۳۶ میلیون نفر بوده است. از این تعداد ۲۲ میلیون نفر ساکن کشورهای جنوبی قاره آفریقا هستند. در برخی از این کشورها تا ۱۵ درصد بزرگسالان مبتلا به این ویروس شده‌اند. رتبه دوم آلودگی به ویروس ایدز متعلق به کشورهای جنوب شرق آسیاست که ۴‌میلیون مبتلا دارند. مردم آمریکای جنوبی ۵‌/‌۱ میلیون مبتلا و مردم آمریکای شمالی ۳‌/‌۱‌میلیون نفر مبتلا دارند. این در حالی است که کل کشورهای آفریقای شمالی و خاورمیانه حدود ۳۸۰ هزار آلوده به ویروس دارند. متاسفانه نیمی از این مبتلایان را خانم‌ها و حدود ۱۰‌درصد را کودکان زیر ۱۵ سال تشکیل می‌دهند.

اگرچه در شروع همه‌گیری بیماری ایدز شایع‌ترین راه‌های آلودگی استفاده از سرنگ‌های آلوده و فرآورده‌های خونی آلوده به ویروس بود ؛ اما با گسترش این بیماری اکنون ارتباط جنسی معمولی زن و مرد شایع‌ترین راه آلودگی است و همه اقشار جامعه در معرض ابتلای به این بیماری مهلک هستند.

در هفته‌های آینده در قالب چند مبحث مجزا نحوه آلودگی، علائم بیماری، درمان و پیشگیری توضیح داده خواهد شد.