دوست دارم دوستم نباشی

“درست مثل این است که آدمی توی گوش هایش پنبه بگذارد، چشم هایش را ببندد، تمام راه های ارتباطی اش را قطع کند و بی آن که چیزی بفهمد و حس و لمس کند بخواهد راه بیفتد. صرفا تصمیم گرفته باشد که راه بیفتد و برود. بعد هرچقدر هم بخواهند کمکش کنند بی فایده باشد، به حرفهای دیگران گوش نکند و پا بگذارد توی مسیری که انتخاب کرده، با همان حالتی که انتخاب کرده. بی آن که ببیند، دیده باشد، بشنود، شنیده باشد، لمس کند، لمس کرده باشد، بداند، دانسته باشد، مطمئن شود، مطمئن شده باشد. چنین آدمی هستی حالا، می خواهی باور کن، می خواهی نه”

این ها را دوستی برایم نوشته بود. آن روزی که فهمید دیگر قرار نیست تلفنش را جواب دهم، همدیگر را ببینیم، غریبه باشیم دیگر و راستش را بخواهید اعتنا نکردم، آن قدری شنیده بودم که نیازی به حرف های او نباشد، آن قدری می دانستم که بخواهم تصمیم بگیرم. حالا عجول بودم یا نه، بچگی کردم یا نه، را کاری ندارم. تصمیمم را گرفته بودم دیگر. خب حتما می توانید حدس بزنید که بعد از مدتی متوجه شدم حق با او بوده، و خب بازهم حتما می توانید حدس بزنید که دیر شده بوده دیگر، که همیشه برای پشیمانی و جبران وقت نیست.
“وقتی صرفا به خاطر شک از کسی دلخور می شوی و حکم می دهی و قطع رابطه می کنی و خلاصه خودت می بری و خودت می دوزی، هیچ فرقی با چنین آدمی نداری. که همین طور یک مسیر را انتخاب می کند و می رود. نه درست می داند چه شده، نه می خواهد بداند، نه خودش دیده چه شده، نه می خواهد ببیند، نه مطمئن است و نه می خواهد مطمئن شود. این طوری به کجا می خواهی برسی؟ مقصد اینطور رفتن معلوم است دوست من.”
نامه اش را داده ام به دخترم که بخواند. که با دوستش قهر کرده چون “فکر می کند” دوستش در مواردی صادق نبوده. حالا دخترم دارد چایش را می خورد و نامه را می خواند.

فهیمه حسن میری