مروری بر تاریخچه کن ۶۳ ساله و حضور ۴۸ سالهی سینمای ایران
«بیش از ۴۴ سینماگر ایرانی تاکنون در جشنواره کن حضور داشته که عباس کیارستمی با ۸ فیلم و محسن مخملباف با ۵ فیلم بیشترین حضورها را داشتهاند. هشت داوری و ۱۶ جایزه نیز مجموعا برای سینماگران ایرانی در طول ۴۶ سال حضور سینما و سینماگران ایران در جشنواره کن به دست آمده است.»
به گزارش بخش سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در آستانهی برپایی شصتوسومین دورهی جشنوارهی فیلم کن، مروری داریم بر تاریخچهی منتشر شده دربارهی جشنواره کن که از سوی محمد اطبایی کارشناس امور بینالمللی سینمای ایران منتشر شده است:
مقدمه
کن در منطقهای موسوم به «کوت دازور» (ساحل لاجوردی) درجنوب فرانسه و ساحل دریایی مدیترانه قرار گرفته است.
کن در قرون وسطی وابسته بهخاندان سلطنتی لرن بود و تا ابتدای قرن نوزدهم به شکل یک دهکده کوچک کشاورزی و ماهیگیری باقی ماند. در سال ۱۸۳۴ لرد هنری پیتر بروهام انگلیسی در طی یک دیدار از این دهکده مجذوب زیباییها و طبیعت منطقه و موجب سفر خانوادههای متمول انگلیسی و فرانسوی برای گذراندن تعطیلات شد. با سرازیر شدن توریستها به کن، این شهر بهسرعت رشد کرد و درچند دهه اخیر برگزاری جشنواره فیلم کن شهرتی جهانی برای این شهر بههمراه آورده است.
«بیش از ۴۴ سینماگر ایرانی تاکنون در جشنواره کن حضور داشته که عباس کیارستمی با ۸ فیلم و محسن مخملباف با ۵ فیلم بیشترین حضورها را داشتهاند. هشت داوری و ۱۶ جایزه نیز مجموعا برای سینماگران ایرانی در طول ۴۶ سال حضور سینما و سینماگران ایران در جشنواره کن به دست آمده است.»
به گزارش بخش سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در آستانهی برپایی شصتوسومین دورهی جشنوارهی فیلم کن، مروری داریم بر تاریخچهی منتشر شده دربارهی جشنواره کن که از سوی محمد اطبایی کارشناس امور بینالمللی سینمای ایران منتشر شده است:
مقدمه
کن در منطقهای موسوم به «کوت دازور» (ساحل لاجوردی) درجنوب فرانسه و ساحل دریایی مدیترانه قرار گرفته است.
کن در قرون وسطی وابسته بهخاندان سلطنتی لرن بود و تا ابتدای قرن نوزدهم به شکل یک دهکده کوچک کشاورزی و ماهیگیری باقی ماند. در سال ۱۸۳۴ لرد هنری پیتر بروهام انگلیسی در طی یک دیدار از این دهکده مجذوب زیباییها و طبیعت منطقه و موجب سفر خانوادههای متمول انگلیسی و فرانسوی برای گذراندن تعطیلات شد. با سرازیر شدن توریستها به کن، این شهر بهسرعت رشد کرد و درچند دهه اخیر برگزاری جشنواره فیلم کن شهرتی جهانی برای این شهر بههمراه آورده است. جدا ازجشنواره کن، رویدادهای مختلفی مانند میدم (کنفرانس برای اقتصاد موسیقی)، میپیم (بازار بینالمللی معاملات مستقلات و مسکن) و نمایشگاه جهانی کالاهای بدون مالیات در طول سال اهمیتی دوچندان به کن داده است.
جشنواره کن: تاریخچه، اهمیت و سینمای ایران
جشنواره بینالمللی فیلم کن اکنون بهعنوان مهمترین رویداد سینمایی و حتی هنری جهان در شهریکوچک درجنوب فرانسه برگزار میشود و پیدایش این جشنواره خود داستانی جذاب است. جشنواره «ونیز» از سال ۱۹۳۲ آغاز و مرکز توجه سینماگران و سینمادوستان شد، اما زمانه، دوران استیلای فاشیسم در ایتالیا بود. در سال ۱۹۳۸ و در اوج فاشیسم موسولینی، مسوولان جشنواره ونیز برخلاف نظر تماشاگران و حتی هیات داوری، فیلم ضدجنگ «توهم بزرگ» ساخته ژانرنوآر را نادیده گرفته و جایزه بزرگ جشنواره را بهطور مشترک به دو فیلم از آلمان و ایتالیا اعطا کردند. این اتفاق حتی منجر به استعفای اعضای انگلیسی و آمریکایی هیات داوران شد، اما مسوولین فرهنگی دولت «موسولینی» تاب اعطای جایزه به توهم بزرگ را که بنا بهگفته گوبلز، «دشمن سینمایی درجه یک» لقب گرفته بود را نداشتند. این حرکت ونیز موجب تولد جشنواره کن شد و گروهی از سینماگران و منتقدین فرانسوی، دولت آن کشور را تحت فشار برپایی یک جشنواره فیلم قرار دادند که در راس آنان فیلیپ ارلانژه، روبر فاورله بره (که تا سالها مدیریت جشنواره کن را برعهده داشت) و لویی لومیر این حرکت را راهبری میکردند. سرانجام دولت فرانسه به برپایی جشنواره رای موافق داد و بر سر مکان برگزاری بحثهای مختلفی درگرفت که نهایتا بین دوشهر بیاریتز در ساحل اقیانوس اطلس و کن در دریای مدیترانه، شهر کن انتخاب شد و دلیل ناگفته این انتخاب نه به آبوهوا و طبیعت منطقه که موافقت مقامات شهرداری کن برای ساخت محلی خاص جشنواره بود. اولین دوره «جشنواره بینالمللی فیلم» در روز اول سپتامبر ۱۹۳۹ آغاز شد و دلیل انتخاب این زمان، استدلال مسوولین شهر برای طولانیتر کردن فصل توریستی برای دوهفته بیشتر در ابتدای پاییز بود. اما جشنواره کن تنها روز افتتاحیه خود را دید چرا که در روز دوم سپتامبر و آغاز جنگ جهانیدوم، جشنواره بهمدت هفتسال تعطیل شد. در روز ۲۰سپتامبر ۱۹۴۶، اولین دوره واقعی جشنواره کن باردیگر در همان شهر و بنا بر قول همچنان باقیمانده مقامات شهر برای ساخت کاخ جشنواره و باحمایت دو وزارت امورخارجه و آموزشوپرورش فرانسه برگزار شد.
لویی لومیر ۸۲ساله ریاست هیات داوران را بهعهده گرفت و جشنواره، ۱۱فیلم را شایسته دریافت جایزه بزرگ جشنواره دانست. از سال بعد مرکز ملی سینمای فرانسه _cnc عهده دار هماهنگی انتخاب فیلم شد و در آن دوران فیلمهای ارایه شده از کشورهای صاحب سینما، بدون انتخاب از طرف مقامات جشنواره دراین رویداد به نمایش گذاشته میشد. علیرغم مشکلات مالی که حتی مانع برگزاری جشنواره درسال ۱۹۵۰شد، مقامات کن بهقول خود عمل کرده و کاخ کروازت از سال ۱۹۵۲ محل برگزاری جشنواره شد و این مکان هماکنون محل هتل نوگاهیلتون کن است که بخش پانزده روز کارگردانان در آن برگزار میشود. زمان جشنواره کن در دهه پنجاه به فصل بهار تغییر پیدا کرد که دلیل آن در رقابت با جشنوارههای برلین و ونیز و دریافت فیلمهای مطرح سینمایی جهان و نیز بهدلیل فصل توریستی ارزیابی شد. در سال ۱۹۵۴، سوزان لازون جواهرساز پاریسی پیشنهاد استفاده از برگ نخل را که دیگر سمبل شهر و جشنواره شده بود را بهعنوان جایزه داد که با طرحی از ژانکوکتو، جایزه نخل طلا جایگزین جایزه بزرگ جشنواره از سال ۱۹۵۵ شد و البته جایزه نخلطلای فعلی کن با طرحی از کارولین شوفل _ گروزی مدیر شوپارد از سال ۱۹۹۷ به برندگان اول جشنواره اعطا میشود.
جشنواره کن از ابتدا محل جولان ستارهها و نامهای بزرگ هنر سینما بود و حتی تماشاگران جشنواره نیز عمدتا جهت دیدار این ستارگان و حضور در میهمانیهای پرزرقوبرق جشنواره در هتلها و ویلاها به کن سفر میکردند، اما بهتدریج صنعت سینما، وجه اقتصادی خود را نیز برجشنواره تحمیل کرد و درسال ۱۹۵۹، باحضور ده شرکتکننده و برپایی یک پرده کن بر پشت بام کاخ جشنواره، اولین بازار فیلم کن نیز شکل گرفت و از سال ۱۹۶۱ این بازار بخش رسمی از جشنواره بینالمللی فیلم کن شد.
حضور چند باره نامهای آشنا و کارگردانهای صاحب نام در کن انتقاداتی را موجب شد و ژرژ سادول منتقد و مورخ معروف فرانسوی، «بخش هفته بینالمللی منتقدین» را از سال ۱۹۶۲ جهت معرفی استعدادهای جدید و خاص فیلمهای اول و یا دوم یک کارگردان ایجاد کرد. در سال ۱۹۶۸، آندره مالرو، وزیر فرهنگ وقت فرانسه اقدام بهاخراج هانری لانگلوا مدیر محبوب سینماتک فرانسه کرد و این عمل موجب واکنش جمعی از سینماگران فرانسوی درجشنواره همان سال شد. لوییمال و رومن پولانسکی بلافاصله از هیات داوری استعفا دادند و فرانسوآ تروفو و ژان لوک گدار رهبری گروهی دیگر از فیلمسازان موج نو فرانسه را در اعتراض به این اقدام داشتند.
این گروه خود را از پرده سینمای جشنواره آویزان و موجب تعطیلی جشنواره درسال ۱۹۶۸ شدند! این حرکات موجب عقبنشینی آندره مارلو و ابقای هانری لانگلوا شد، اما جشنواره کن دیگر به تعطیلی کشیده شده بود. گروه دیگر از فیلمسازان فرانسوی مانند روبرو انریکو و ژاک دو نیول _ والکروز اعتقاد داشتند که جشنواره کن بهعنوان یک محل برای مناقشات سیاسی از طرف تروفو و گدار مورد سوءاستفاده قرار گرفته است و همراه با گروهی دیگر از فیلمسازان انجمن کارگردانهای فیلم را تشکیل و دومین بخش جنبی کن با عنوان «پانزده روز کارگردانها» یا «دوهفته کارگردانها» از سال ۱۹۶۹ شکل گرفت. جالب آنکه وجهتسمیه این بخش به پانزده روز برگزاریجشنواره بر میگشت که بعدها ۱۲روز کاهش پیدا کرد اما عنوان این بخش تغییری نکرد.
از سال ۱۹۷۲ مسوولین جشنواره تصمیم به تشکیل هیات انتخاب جهت گزینش نهایی فیلمها گرفتند و پیش از آن فیلمها توسط نمایندگان جشنواره در کشورهای مختلف انتخاب میشدند.
موریس بسی درسال ۱۹۷۵ تصمیم به اضافهکردن سهبخش غیررقابتی به بخش مسابقه رسمی با عنوانهای «چشمان بارور»، «روح زمانه» و «گذشته کامل» گرفت که با استقبال همگان روبهرو شد، اما این تعدد بخش قدری شرایط انتخاب و نمایش فیلمها را پیچیده کرده و ژیل ژاکوب دبیر کل جدید کن، هر سه بخش را به یک بخش یعنی نوعی نگاه تغییر داد که تا امروز نیز پابرجا است.
از سال ۱۹۸۳ کاخ جشنوارهها و کنگرهها در محل قدیمی کازینو زمستانی کن به عنوان محل اصلی جشنواره آغاز به کار کرد و درهمان سال ستارگان و بزرگان سینما به کن دعوت وهریک اثر دستخود را در پیادهرو کنار کاخ بهجا گذاشتند. درسال ۱۹۹۷ و در پنجاهمین دوره جشنواره، تمامی برندگان زنده نخل طلا به جشنواره دعوت شده و یک جایزه ویژه باعنوان «نخل نخلها» نیز به اینگماربرگمان اعطا شد. از سال ۱۹۹۸ و در اعتقاد به اهمیت مدارس سینمایی، ژیل ژاکوب بخش سینه فونداسیون (بنیاد سینما) را خاص فیلمهای ساخته دانشجویان سینما برپا داشت و هماکنون ریاست افتخاری این بنیاد برعهده مارتین اسکورسیزی وعباس کیارستمی است. از سال ۲۰۰۲، جشنواره بینالمللی فیلم که عنوان رسمی این رویداد بود به «جشنواره کن» تغییر نام داد و از سال۲۰۰۴ و بنا به پیشنهاد «تیری فرمو» دبیر هنری جشنواره بخش «کلاسیکهای کن» راهاندازی شد. سال ۲۰۰۵ نیز شاهد برپایی بخش جدید دیگری باعنوان «تمام سینماهای دنیا» شد که ویژه سینمای ملی کشورهایی است که تولیداتشان کمتر امکان عرضه بینالمللی را دارد.
جشنواره اکنون با بودجه ۲۰میلیون یورویی خود که نیمی از آن از وزارت فرهنگ و نیمی دیگر از طرف شهر کن تامین میشود، هرساله حدود ۲۰۰۰ فیلم بلند سینمایی را از ۱۰۰کشور جهان جهت گزینش مورد بازبینی قرار میدهد. این رویداد، تقویم تولید فیلم در کشورهای مختلف را تغییر داده بهگونهای که تهیهکنندگان آثار خود را همواره برای ارائه به هیات انتخاب جشنواره کن آماده میکنند. حضور یک فیلم در جشنواره کن، سرنوشت اقتصادی آن را تغییر داده و دروازههای موفقیت فرهنگی وتجاری را به روی آن باز میکند. کن هفتاد هزار نفری هرساله و در زمان جشنواره و بنا به آماری غیررسمی میزبان بیش از پنجاههزار میهمان است که حداقل نیمی از آنان را دستاندرکاران حرفهای سینما و نمایندگان رسانههای جمعی تشکیل میدهند. تنها در بازار فیلم کن بیش از دوهزار شرکت و عرضهکننده و پخشکننده فیلم حضور دارند.
سینمای ایران در کن
سینمای ایران برای اولین بار با فیلم کورش کبیر ساخته مصطفی فرزانه در بخش مسابقه فیلمهای کوتاه جشنواره کن سال ۱۹۶۱ حضور یافت و پس از آن در دومین حضور درسال ۱۹۶۴، فیلم «طلوعفجر» ساخته احمد فاروقیقاجار در بخش مسابقه فیلمهای کوتاه حضور یافته و جایزه شورای عالی تکنیک را نیز دریافت داشت.
درهمین سال، اولین فیلم بلند ایرانی «شب قوزی» ساخته زندهیاد فرخ غفاری دربخش هفته منتقدین به نمایش درآمد. سینمای ایران پس از شش سال غیبت و درسال ۱۹۷۱ با فیلم «گاو» ساخته داریوش مهرجویی دربخش پانزده روز کارگردانها حضور یافت. مهرجویی در سال بعد نیز یعنی در ۱۹۷۲، فیلم «پستچی» را در بخش پانزده روز کارگردانها به نمایش درآورد. فیلم کوتاه انیمیشن «شهرخاکستری» ساخته فرشید مثقالی، سینمای ایران را درسال ۱۹۷۳ دربخش پانزده روز کارگردانها نمایندگی کرد.
سال ۱۹۷۵ شاهد حضور فیلم «شازده احتجاب» ساختهی بهمن فرمانآرا و فیلم انیمیشن «تداعی» ساخته نورالدین زرینکلک در بخش پانزده روز کارگردانها بود. فرمانآرا باردیگر با فیلم «سایههای بلندباد» در سال ۱۹۷۹ در بخش هفته منتقدین حضور یافت.
بهرام بیضایی با فیلم «چرتکه تارا» اولین حضور پس از انقلاب ایران را در بخش نوعی نگاه در سال ۱۹۸۰رقم زد و درهمین سال، سهراب شهیدثالث نیز با فیلم «نظم» و البته بهعنوان محصول آلمان در بخش پانزده روز کارگردانها حضور داشت. رافق پویا، فیلم «دفاع ازخلق» را بهعنوان محصول ایران و آمریکا در سال ۱۹۸۱ در بخش پانزده روز کارگردانها به نمایش درآورد و قاسم ابراهیمیان نیز «خواستگاران» را بهعنوان محصول آمریکا درهمان بخش در سال ۱۹۸۸ به جشنواره کن برد. سینمای نوین ایران برای نخستینبار در سال ۱۹۹۱ با فیلم «درکوچههای عشق» ساخته خسرو سینایی در بخش نوعی نگاه حضور یافت. سال ۱۹۹۲ سالی پربار برای سینمای ایران در کن بود. فیلم کوتاه انیمیشن «قلب» ساخته سعید مجاوری در بخش مسابقه فیلمهای کوتاه کن حضور یافت و عباس کیارستمی «زندگی و دیگر هیچ» را در بخش نوعی نگاه به نمایش درآورد و دو جایزه معتبر «جایزه روسلینی» و جایزه «بهترین فیلم بخش نوعی نگاه» را دریافت داشت.
فیلم «بدوک» ساخته مجید مجیدی در بخش پانزده روز کارگردانها حضور یافت و ده فیلم انیمیشن ایرانی نیز در بخش «سینما همیشه» به روی پرده رفتند. بنیاد سینمایی فارابی نیز در همین سال با اختصاص فضایی به عرضه و بازاریابی فیلمهای ایرانی در بازار فیلم کن پرداخت که تا به امروز همهساله در این بازار حضور داشته است.
عباس کیارستمی در سال ۱۹۹۳ بر مسند داوری جشنواره کن نشست و سال پس از آن، فیلم «زیر درختان زیتون» را در بخش مسابقه کن به نمایش درآورد. ابراهیم مختاری نیز همان سال، فیلم «زینت» را در بخش هفته منتقدین عرضه کرد. محسن مخملباف نیز در سال ۱۹۹۵ برای نخستینبار به کن پا گذاشت و دو فیلم «نوبت عاشقی» و «سلام سینما» در بخش نوعی نگاه حضور یافت. جعفر پناهی نیز در همین سال با فیلم «بادکنک سفید» به پدیده کن تبدیل شد. این فیلم جایزه معتبر دوربین طلایی، جایزه بهترین فیلم بخش پانزده روز کارگردان را و جایزه فیپرشی (فدراسیون منقدین بینالمللی سینما) را دریافت داشت.
«گبه» ساختهی محسن مخملباف در بخش نوعی نگاه جشنوارهی کن سال ۱۹۹۶ به نمایش در آمد و در سال ۱۹۹۷ سینمای ایران مهمترین جایزه تاریخ سینمای خود، یعنی نخل طلای بهترین فیلم جشنواره را برای «طعم گیلاس» ساختهی عباس کیارستمی دریافت داشت.
امیر نادری نیز در همین سال «ای بی سی منهتن» را به عنوان محصول آمریکا در بخش نوعی نگاه به نمایش درآورد. سمیرا مخملباف نیز در سال ۱۹۹۸ پا به جشنواره کن گذاشت و فیلم «سیب» را در بخش نوع نگاه عرضه داشت. فیلم کوتاه «گناه اول» ساخته فهمیه سرخابی نیز در همین سال در بخش تازه تأسیس سینه فوندانسیون به نمایش درآمد. «قصههای کیش» ساخته ناصر تقوایی، محسن مخملباف و ابوالفضل جلیلی با جنجال بسیار در بخش مسابقه کن به روی پرده رفت.
فیلم کوتاه «دایره» ساخته محمد شیروانی نیز در همین سال در بخش هفته منتقدین حضور یافت. سمیرا مخملباف نیز در همین سال بر مسند داوری کن نشست. سمیرا در سال ۲۰۰۰ فیلم «تخته سیاه» را در بخش مسابقه به نمایش گذاشت و جایزه هیأت داوران را نیز دریافت داشت.
بهمن قبادی با فیلم «زمانی برای مستی اسبها» در بخش پانزده روز کارگردانها و حسن یکتاپناه با فیلم «جمعه» در بخش نوعی نگاه حضور یافته و به طور مشترک جایزه دوربین طلایی سال ۲۰۰۰ را دریافت داشتند.
قبادی دو جایزه فیپرشی و سینمای هنر و تجربه را نیز به خود اختصاص داد. محسن مخملباف در سال ۲۰۰۱ با فیلم «سفر قندهار» در بخش مسابقه حضور یافت و جایزه کلیسای جهانی را نیز دریافت کرد.
عباس کیارستمی با فیلم «ای بی سی آفریقا» در بخش خارج از مسابقه حضور یافت و رضا میرکریمی با فیلم بلند «زیر نور ماه» و علیمحمد قاسمی با فیلم کوتاه «غریبه و بومی» در بخش هفته منتقدین سال پرباری را برای سینمای ایران در کن رقم زدند و میرکریمی جایزه بهترین فیلم بخش هفته منتقدین را هم گرفت. در سال ۲۰۰۲، عباس کیارستمی با فیلم ده در بخش مسابقه، داریوش مهرجویی با فیلم «بمانی» در بخش نوعی نگاه، بهمن قبادی با فیلم «آوازهای سرزمین مادریام» در بخش نوعی نگاه و دو فیلم کوتاه «چت» ساخته شادمهر راستین و «گیوتین» ساخته بهرام عظیمپور در بخش پانزده روز کارگردانهای جشنواره کن حضور پیدا کردند و قبادی که داوری بخش دوربین طلایی را به عهده داشت، جایزه فرانسوا شالیه را برای «آوازهای سرزمین مادریام» دریافت کرد.
کیارستمی داوری بخش فیلمهای کوتاه و سینه فوندانسیون را عهدهدار بود. سمیرا مخملباف با فیلم «پنج عصر» در بخش مسابقه جشنواره کن ۲۰۰۳ حضور یافت و دو جایزه هیأت داوران و جایزه کلیسای جهانی را از آن خود ساخت.
جعفر پناهی با فیلم «طلای سرخ» جایزه هیأت داوران بخش نوعی نگاه را گرفت و پرویز شهبازی با «نفس عمیق» در بخش پانزده روز کارگردانها و محمد حقیقت با «دو فرشته» در بخش هفته منتقدین سالی موفقیتآمیز را برای سینمای ایران به ارمغان آوردند.
سال ۲۰۰۴ نیز چهار فیلم ایرانی را در جشنواره فیلم کن شاهد بود. عباس کیارستمی با فیلم «پنج» و «۱۰ روی ده» در بخش رسمی، محسن امیر یوسفی با «خواب تلخ»، بهروز افخمی با «گاوخونی» در بخش پانزده روز کارگردانها، حضور داشته که امیر یوسفی تقدیرنامه هیأت داوری دوربین طلایی و جایزه نگاه جوان بخش پانزده روز کارگردانها را دریافت کرد. در سال ۲۰۰۵، عباس کیارستمی ریاست هیأت داوری جایزه دوربین طلایی را به عهده داشت و نیکی کریمی با فیلم «یک شب» در بخش نوعی نگاه و محمد رسولاف با فیلم «جزیره آهنی» در بخش پانزده روز کارگردانها حضور داشتند و خانه سینما نیز برای اولین و آخرینبار در دهکده بینالمللی جشنواره پاویون ایران را راهاندازی کرد. در سال ۲۰۰۶ هیچ فیلمی از ایران در جشنواره پذیرفته نشد اما مرجان ساتراپی نویسنده ایرانی مقیم فرانسه داور بخش نوعی نگاه و شهلا رستمی خبرنگار ایرانی رادیو فرانسه نیز از اعضای هیأت داوری فیپرشی جشنواره کن بودند.
در سال ۲۰۰۷ نیز سرانجام تنها فیلم سه دقیقهای «گریهها» ساخته عباس کیارستمی در یک مجموعهی فیلم به مناسبت شصتمین دورهی جشنواره کن به نمایش درآمد و نیکی کریمی نیز به عنوان داور بخش سینهفنداسیون و فیلمهای کوتاه انتخاب شد.
مرجان ساتراپی فیلم «پرسپولیس» را بهعنوان محصول فرانسه در بخش مسابقه و رامین بحرانی فیلمساز ایرانیتبار مقیم آمریکا نیز فیلم «اوراقچی» را بهعنوان محصول آمریکا در بخش پانزده روز کارگردانها به نمایش درآوردند.
در سال ۲۰۰۸، «ترانه تنهایی تهران» ساخته سامان سالور به عنوان تنها فیلم ایرانی برای بخش پانزده روز کارگردانها انتخاب شده است.»
در بخش پایانی گزارش محمد اطبایی که دو سال قبل در اختیار ایسنا قرار گرفته است و به همین دلیل حضور ایران را تا سال ۲۰۰۸ در برمیگیرد آمده است: «سینما و سینماگران ایرانی از ابتدای حضور خود در جشنواره «کن» یعنی از سال ۱۹۶۱ تاکنون، ۵۸ حضور در این رویداد داشته که البته ۶ فیلم ساخته کارگردانهای ایرانی اما محصول کشورهای دیگر بوده است.
۴۴ سینماگر ایرانی تاکنون در جشنواره کن حضور داشته که عباس کیارستمی با ۸ فیلم و محسن مخملباف با ۵ فیلم بیشترین حضورها را داشتهاند. هشت داوری و ۱۶ جایزه نیز مجموعا برای سینماگران ایرانی در طول ۴۶ سال حضور سینما و سینماگران ایران در جشنواره کن به دست آمده است.»
به گزارش خبرنگار ایسنا، در سال ۲۰۰۹ سال گذشته فیلم «بهمن قبادی» با نام «چهکسی از گربههای ایرانی خبر داره؟» بهعنوان تنها نماینده سینمای ایران در بخش رسمی کن در بخش «نوعی نگاه» حضور داشت و فیلم سینمایی «زمزمه با باد» که نخستین فیلم بلند شهرام علیدی است در بخش مسابقه بخش هفتهمنتقدان شصتودومین دوره جشنواره به نمایش درآمد.
و امسال با انتخاب فیلم «رونوشت برابر اصل» در بخش رسمی جشنوارهی کن، عباس کیارستمی برای نهمینبار در جشنوارهی فیلم کن حضور دارد.
تاکنون عباس کیارستمی و فیلمهایش حضورهای متفاوتی در جشنوارهی کن داشتهاند که مهمترین حضور به سال ۱۹۹۷ برمیگردد که عباس کیارستمی نخل طلای بهترین فیلم جشنواره کن را برای «طعم گیلاس» گرفت.
نگاهی به حضور سالهای گذشته عباس کیارستمی در جشنواره کن نشان میدهد که او با فیلم «زندگی و دیگر هیچ» در بخش نوعی نگاه دو جایزه معتبر «جایزه روسلینی» و جایزه «بهترین فیلم بخش نوعی نگاه» را دریافت کرده است.
عباس کیارستمی در سال ۱۹۹۳ بر مسند داوری جشنواره کن نشست و سالبعد، فیلم «زیر درختان زیتون» را در بخش مسابقه کن به نمایش گذاشت.
در سال ۲۰۰۱ فیلم «ای بی سی آفریقا» در بخش خارج از مسابقه حضور داشت و در سال ۲۰۰۲، فیلم «ده» کیارستمی در بخش مسابقه به نمایش درآمد.
و سال بعد این هنرمند سرشناس ایرانی داوری بخش فیلمهای کوتاه و سینه فوندانسیون را برعهده داشت وسال ۲۰۰۴ فیلم «پنج» را به کن ارایه کرد.
ریاست هیأت داوری جایزه دوربین طلایی و نمایش فیلم سه دقیقهای «گریهها» در سال ۲۰۰۷ در یک مجموعهی فیلم به مناسبت شصتمین دورهی جشنواره کن از جمله حضورهای پررنگ عباس کیارستمی در جشنوارهی فیلم کن بوده است.
و امسال در سال ۲۰۱۰ «رونوشت برابر اصل» اولین اثر کیارستمی که در خارج از ایران ساخته شده در بخش رسمی کن به نمایش درخواهد آمد.
ژولیت بینوش و ویلیام شیمل در این فیلم بازی کردند که در توسکانی ایتالیا فیلمبرداری شده است.