بازيگران حرفه ای براي جوانان مي‌گويند بازيگر خوب كيست؟

    بارها شنيده‌ايم كه روز به روز به خيل مشتاقان هنر بازيگري افزوده مي‌شود، بازيگراني كه با گذر از خان تحصيلات آكادميك، كلاس‌هاي بازيگري معتبر و غير معتبر و حتي استفاده از روابط، بالاخره خود را وصل دنياي بازيگري مي‌كنند. آنها تصور مي‌كنند موفق شده‌اند ولي بازيگري موفق است كه وقتي بر صفحه تلويزيون و يا پرده سينما ديده شده از طرف مخاطب پذيرفته شود البته بازي و حضورش، نه جلوه و تصوير و حتي مدركش.
    
    به گزارش تهران امروز بازيگر خوب، چگونه بازيگري است. بازيگر جوان امروز سينما و تلويزيون چقدر بر بايدها و نبايدهاي اين حرفه مسلط است. پاسخ اين سوالات را در نظر تني چند از پيشكسوتان و جوانان موفق بازيگري جست‌وجو مي‌كنيم.
    ***
    جمشيد مشايخي
    من بازيگري را به ساز ويولن تشبيه مي‌كنم، ويولن پرده ندارد و نواختن آن سخت است به همين دليل كمتر كسي به سراغ آن مي‌رود، بازيگري هم بايد به همين صورت باشد اما هر كسي كه فكر مي‌كند، مي‌تواند داد بزند، بخندد و راه برود، بازيگر نيست چرا كه بايد استعداد و نبوغ اين كار را داشته باشد، و تربيت شود و شكل بگيرد، ضمن آنكه هدف مشخصي هم داشته باشد.
    متاسفانه وضع بازيگري ما طور خاصي شده و جوان‌هايي كه واقعا استعداد دارند، دوره ديده‌اند و تئاتر كار كرده‌اند كمتر به اين حرفه راه پيدا مي‌كنند، ورود آدم‌ها به واسطه رابطه، پول و قيافه شده است. در حالي كه هنر بازيگري به قيافه ربطي ندارد. آل پاچينو، جوليا رابرتز، مارلون براندو و آنتوني كوئين بازيگراني هستند كه چهره‌هايي معمولي دارند ولي به خاطر هنرشان فكر مي‌كنيم بهترين چهره را دارند.