۷ درس از زندگی “فاطمه معتمد آریا

«سیمین معتمد آریا» را همه به نام «فاطمه» می شناسند. او یکی از نسل اولی های سینمای بعد از انقلاب است و هفتم آبان سالروز تولد اوست. به همین بهانه زندگی ۵۰ سا له اش را زیر ذره بین می گذاریم تا بهتر بشناسیمش و شاید از او درس بگیریم.
در فیلم هایش جای خیلی از زن های این خاک نشسته؛ از پیرزنی که در گیلانه پسر جانبازش همه زندگی اش بوده، تا مادر یک دختر معلول در اینجا بدون من. با صدایش در مدرسه موش ها کودکی مان را گذراندیم و آنقدر چهره مادر گونه اش را دیدیم که حتی مادری کردنش برای یک عروسک در کلاه قرمزی و پسرخاله هم برای مان باورپذیر بوده است. «سیمین معتمد آریا» را همه به نام «فاطمه» می شناسند. او یکی از نسل اولی های سینمای بعد از انقلاب است و هفتم آبان سالروز تولد اوست. به همین بهانه زندگی ۵۰ سا له اش را زیر ذره بین می گذاریم تا بهتر بشناسیمش و شاید از او درس بگیریم.
● آهسته و پیوسته…
فاطمه معتمدآریا از سال ۶۴ با فیلم «جدال » به طور رسمی به جمع بازیگران سینمای ایران وارد شده و پله های ترقی را یکی یکی طی کرده است. چندی پیش جهانگیر کوثری در مورد او به روزنامه شرق گفته بود: «او سینما را از نوجوانی شناخته و به دلیل آن استعداد ژنتیک که دارد، توانسته سیر تکاملی را به خوبی طی کند. او یک روزه هنرپیشه نشده است؛ از عروسک گردانی شروع کرد، به نقش های کوتاه رسید و این مراحل را یک به یک طی کرد و یک اساس و بنیان برای خود در بازیگری گذاشت. تفاوت معتمدآریا با دیگر بازیگران این است

«سیمین معتمد آریا» را همه به نام «فاطمه» می شناسند. او یکی از نسل اولی های سینمای بعد از انقلاب است و هفتم آبان سالروز تولد اوست. به همین بهانه زندگی ۵۰ سا له اش را زیر ذره بین می گذاریم تا بهتر بشناسیمش و شاید از او درس بگیریم.
در فیلم هایش جای خیلی از زن های این خاک نشسته؛ از پیرزنی که در گیلانه پسر جانبازش همه زندگی اش بوده، تا مادر یک دختر معلول در اینجا بدون من. با صدایش در مدرسه موش ها کودکی مان را گذراندیم و آنقدر چهره مادر گونه اش را دیدیم که حتی مادری کردنش برای یک عروسک در کلاه قرمزی و پسرخاله هم برای مان باورپذیر بوده است. «سیمین معتمد آریا» را همه به نام «فاطمه» می شناسند. او یکی از نسل اولی های سینمای بعد از انقلاب است و هفتم آبان سالروز تولد اوست. به همین بهانه زندگی ۵۰ سا له اش را زیر ذره بین می گذاریم تا بهتر بشناسیمش و شاید از او درس بگیریم.
● آهسته و پیوسته…
فاطمه معتمدآریا از سال ۶۴ با فیلم «جدال » به طور رسمی به جمع بازیگران سینمای ایران وارد شده و پله های ترقی را یکی یکی طی کرده است. چندی پیش جهانگیر کوثری در مورد او به روزنامه شرق گفته بود: «او سینما را از نوجوانی شناخته و به دلیل آن استعداد ژنتیک که دارد، توانسته سیر تکاملی را به خوبی طی کند. او یک روزه هنرپیشه نشده است؛ از عروسک گردانی شروع کرد، به نقش های کوتاه رسید و این مراحل را یک به یک طی کرد و یک اساس و بنیان برای خود در بازیگری گذاشت. تفاوت معتمدآریا با دیگر بازیگران این است که هر لحظه حاضر است در هر نقش متفاوتی ظاهر شود؛ درنقش های کمدی، سالارانه و نقش های متفاوت دیگر.»
● از مردم فاصله نگیرید
شاید همین نگاه او به همنوعانش باعث شده بود که مجتبی میرطهماسب در روزنامه شرق این طور توصیفش کند: «کافی است شما یک راسته خیابان را با او هم قدم شوید. کمتر کسی برای عکس گرفتن با او می آید، همه می آیند برای گفتن درددل و مشکلات شان با سیمین. زن، مرد، پیر و جوان سفره دل شان را برای او باز می کنند. سیمین نبض جامعه را می شناسد، این آغوش باز او برای رویارویی با مردم و مشکلات آن ها و حتی سرک کشیدن به فضاهایی که ممکن است با مشکلاتی همراه باشد جزو جدانشدنی از سیمین است و همین است که او را سیمین ماندگار سینمای ایران می کند.»
● هرگز تکرار نشوید
معتمد آریا اهل تکرار نیست. برای او هنر حرف اول را می زند و هرگز به سینما به عنوان یک فعالیت صرفا تجاری نگاه نکرده است. او در یکی از مصاحبه هایش گفته بود: «من آدم قائم به ذاتی در کارکردن هستم و از این که نقش تکراری را بازی کنم همیشه خودداری کرده ام. در هر فیلمی که بازی کردم بعد از آن اکثر سناریوهایی که به من دادند تکرار همان نقشم در آن فیلم بوده، فقط یا رنگ و لعاب یا اسمش تغییر کرده و من هرگز در بدترین شرایط روحی، مالی و هر چیزی که فکرش را بکنید حاضر نشدم خودم را در یک بخش جزئی هم تکرار کنم.»
● کم توان ها را فراموش نکنید
افتخارات معتمد آریا کم نیست. او را نباید تنها یک هنرمند کار کشته بدانیم؛ معتمد آریا در کنار فعالیت های هنری اش، دستی هم در امور خیریه دارد. او در سال ۸۶ به عنوان «نخستین سفیر مهرآفرین» معرفی شد و در مراسم معرفی اش گفت: «هر کدام از ما سهمی داریم، می توانیم سهم خود را برداریم و بقیه را به کسانی بدهیم که سهم شان پیش ماست. من در کار سینمایی تجلی اندیشه کارگردانم و در اینجا تجلی مهربانی یک ملت، امیدوارم شایسته باشم که بتوانم این جمع مهربان را دوباره در کنار هم جمع کنم.»معتمدآریا در یکی از مصاحبه های دیگرش که به مناسبت اکران فیلم «اینجا بدون من» صورت گرفته بود، گفت:«خیلی مفتخرم که می توانم با خانواده ها و کودکانی که معلولیت دارند ارتباط داشته باشم مثلا موسسه «رعد» یا یک کارخانه ای در قزوین هست که تمام مسئولان و کارکنانش معلول هستند. آدم در برابر توانایی های آن ها احساس ضعف شدید می کند. وقتی با آن ها در ارتباط هستید بعد از یک مدت فراموش می کنید که از نظر جسمی بین تان تفاوتی وجود دارد. آن ها نیروی مضاعفی برای انجام کارهای مثبت دارند.»
● از تیم تان جدا نشوید
برای معتمدآریا همه چیز در قالب تیمش تعریف می شود. او به دنبال اثبات برتری اش نیست و سعی می کند با هم تیمی هایش همراه شود و به جای اثبات بالاتر بودنش کار تیم را بالاتر ببرد. به همین دلیل به روزنامه شرق گفته بود: «چیزی که بیشتر از همه برایم اهمیت دارد، این است که همه در یک سطح بازیگری قرار بگیریم. این اصلی است که به آن اعتقاد دارم و عمل می کنم. گاهی اوقات برای همکارانی که نخستین بار است با هم کار می کنیم، رفتار من خنده دار می شود. معمولا سعی می کنم همکارانی که در کنار من کار می کنند را بالا ببرم. هیچ وقت دوست ندارم کسی از من پایین تر باشد یا من بالاتر از همه باشم.»
● به ریشه ها پایبند باشید
قدرشناسی او را تنها در رفتارش نمی بینیم. او بارها و بارها در عین به رسمیت شناختن توانایی هایش، خودش را به پیشکسوتان سینمای ایران وابسته می داند:«جهان در حال حرکت است و ما ناگزیریم که خودمان را نزدیک کنیم و این مسئله نیازمند شناخت دقیق از گذشته فرهنگی ماست. من به عنوان فاطمه معتمد آریا اگر ندانم ریشه هایم در سینمای ایران کجاست دیگر شاخ و برگی نمی توانم داشته باشم. من بازیگری هستم که نوع کار خودم را وابسته به هنرمندان پیش از خودم می دانم و فکر می کنم سال ها دوری که سینمای ایران طی کرده تا به اینجا برسد، شکل دهنده هویتی بوده که امروز من به عنوان یک بازیگر دارم.»
● بی زحمت هیچ چیز به دست نمی آید
او که ۳۰ سال با سینمای ایران زندگی کرده و هرگز خودش را از این مسیر جدا ندانسته است، انتقادهایی هم به نسل جدید سینما وارد می کند. او در مصاحبه اش گفته: « این ویژگی نسل جوان امروز است. به دست آوردن چیزی بدون زحمت، خودشان هم هیچ تقصیری ندارند. بخشی از آن مربوط به شرایط اجتماعی می شود و بخش دیگر آن مربوط به حمایت بیش ازحد خانواده ها از فرزندان شان، آن ها هم مقصر نیستند، والدین می ­خواستند امنیتی که در جامعه حس نمی شود را در خانه برای فرزندان شان فراهم کنند. این نسل نمی خواهم بگویم همه، حتما استثنا هم دارد از سینما طلبکار است، در نتیجه قرار نیست به چیزی فکر کند. قرار است طالب چیزی باشد.»
    مجله سیب سبز