گوشه‏ى کوچکى از آسمان (داستان)

روزى چند شکارچى وارد جنگلى تاریک شده و کلبه‏اى یافتند که در آن درویشى در حال عبادت در مقابل یک صلیب چوبى بود. صورت او از شادى مى‏درخشید. “عصر بخیر برادر، امیدوارم که خداوند روز خوبى را به ما عطا فرماید. شما بسیار شاد به نظر مى‏آیید”.”من همیشه شاد هستم”.

“شما با ریاضت و توبه در این کلبه‏ى متروک شاد هستید؟ ما با این‏که همه چیز داریم خوشحال نیستیم. تو شادى را در کجا یافتى؟”. “من در این‏جا و در همین غار شادى را یافتم. اگر از آن سوراخ نگاه کنید لحظه‏اى از شادى مرا لمس خواهید کرد”. و او به آن‏ها پنجره‏اى کوچک را نشان داد.

روزى چند شکارچى وارد جنگلى تاریک شده و کلبه‏اى یافتند که در آن درویشى در حال عبادت در مقابل یک صلیب چوبى بود. صورت او از شادى مى‏درخشید. “عصر بخیر برادر، امیدوارم که خداوند روز خوبى را به ما عطا فرماید. شما بسیار شاد به نظر مى‏آیید”.”من همیشه شاد هستم”.

“شما با ریاضت و توبه در این کلبه‏ى متروک شاد هستید؟ ما با این‏که همه چیز داریم خوشحال نیستیم. تو شادى را در کجا یافتى؟”. “من در این‏جا و در همین غار شادى را یافتم. اگر از آن سوراخ نگاه کنید لحظه‏اى از شادى مرا لمس خواهید کرد”. و او به آن‏ها پنجره‏اى کوچک را نشان داد.

“تو مى‏خواهى ما را گول بزنى، زیرا تنها چیزى که ما مى‏بینیم شاخه‏هایى از یک درخت است”. “نگاه دیگرى به آن بینداز”. “تمام آن چیزى که ما مى‏بینیم چند شاخه و گوشه‏ى کوچکى از آسمان است”. زاهد گفت: “همان دلیل شادى من است. تنها گوشه‏ى کوچکى از بهشت”.

سرور، طبیعت حقیقى انسان است. لازم نیست آن را به دست آوریم. فقط باید دوباره آن را آشکار سازیم، زیرا هم‏اکنون آن را در اختیار داریم. ما خودِ سروریم. اگر در جاى دیگرى به جستجوى آن بپردازیم بدون شک آن را از دست خواهیم داد. جستجو را متوقف ساخته و نگاهتان را به درون خویش معطوف سازید. در آن‏جا بزرگ‏ترین شگفتى‏هاى زندگى در انتظار شماست، زیرا آنچه را که در طى زندگى‏هاى متعدد به روى زمین در جستجویش بودید، هم‏اکنون نیز به دنبالش هستید. لزومى ندارد که آن را گدایى کنید شما پادشاه زاده شده‏اید. پادشاهى خداوند در درون شماست ولى چشمان شما آن را در بیرون جستجو مى‏کند، از این‏رو همیشه آن را از دست مى‏دهید. شادى در پشت چشمان شماست نه در مقابل آن. پادشاهى خداوند داراى جلوه ظاهرى نیست، بلکه در فطرت شماست. لازم نیست کسى جستجو کند؛ زیرا آن طبیعت حقیقى جستجوکننده است. پس از این حتى در دل تاریک‏ترین جنگل‏ها و تنهاى تنها در یک غار، انسان مى‏تواند شاد باشد. در غیر این صورت حتى قصرها نیز فقط مى‏توانند بدبختى بیافرینند.

مشکلات و گرفتارى‏هاى گوناگونى در جهان وجود دارد. افراد مستمند از یک نوع بدبختى رنج مى‏برند و ثروتمندان از نوعى دیگر. ولى به هر حال هیچ فرقى نمى‏کند. هر کس به نوعى از بدبختى رنج مى‏برد، و گاهى از اوقات اتفاق مى‏افتد که یک ثروتمند رنج بیش‏ترى مى‏برد، زیرا او بیش‏تر مى‏تواند بپردازد و داراى امکانات بیش‏ترى است و از قدرت انتخاب بیش‏ترى برخوردار است. یک فرد فقیر نمى‏تواند مانند یک ثروتمند بدبختى زیادى را بخرد.

از این‏رو ثروتمندترین اشخاص، بیش از همه در جهان احساس بدبختى مى‏کنند. به عبارتى دیگر ثروتمندترین انسان‏ها تبدیل به فقیرترین آن‏ها مى‏شوند. در حقیقت زمانى که ثروتمند مى‏شوید، براى اولین بار در زندگى فقر را احساس مى‏کنید. اگر فقیر باشید مى‏توانید این امید را داشته باشید که روزى ثروتمند مى‏شوید و جشن و شادى را تجربه مى‏کنید، ولى وقتى از تمام امکانات دنیایى بهره‏مند مى‏شوید، ناگهان احساس مى‏کنید امیدتان از دست رفته و ناامیدى عظیمى جاى آن را پر کرده است. احساس یأس و ناامیدى وجودتان را فرامى‏گیرد و دیگر امیدى به آینده ندارید، زیرا آخرین امیدتان نیز بر باد رفته است. شما همیشه با این فکر که: “روزى ثروتمند مى‏شوم و همه چیز بهتر مى‏شود” زندگى کرده‏اید. ولى بعداً متوجه مى‏شوید با وجودى که ثروتمند شده‏اید هیچ چیز تغییر نکرده است و احساس غم و رنج درونى مثل همیشه همراه شماست.

در حقیقت به دلیل برخوردارى از ثروت بیرونى و در اثر تماس با آن مى‏توانید با وضوح بیش‏تر و بسیار دقیق‏تر و هوشیارانه‏تر فقر درونى خویش را مشاهده کنید. ثروت بیرونى فقط زمینه‏اى براى درک و احساس فقر درونى فراهم مى‏آورد. ثروت بیرونى شما را از تهى بودن درونى‏تان آگاه مى‏سازد.