گفتگو با کارگردان فیلم «پرسه در مه»

باید حواسم باشد که هذیان نگویم
فیلمی‌ که نمی‌توان دوستش نداشت: صحبت کردن و سوال کردن درباره فیلمی که افراد زیادی آن را فهمیدند و افراد زیادی هم آن را نفهمیدند، کار سختی است و اصولا نوشتن از فیلمی که خیلی دوستش داریم کار بسی سخت‌تر…. «پرسه در مه» متعلق به سرزمینی که کمتر کسی دستمان را گرفته و به آنجا برده. مرز بین واقعیت و تخیل، عینیت و ذهنیتی که هر روزمان درگیرش است و گاهی درکش نمی‌کنیم. «پرسه در مه» داستان تکرار روزهای تکراری است، داستان انسداد مغزی است که روزی جایگاه تراوشات بزرگ یک هنرمند بوده است و….
 آقای توکلی! سینمایی که در «پرسه در‌مه» آن را به تصویر کشیدید سینمایی نیست که مخاطب عام به آن عادت کرده باشد و شاید یک جور آشنایی‌زدایی از نوع روایت و نزدیک شدن به شکل روایت بعضی از کارگردانان سینمای اروپا است. دوست دارم در ابتدا درباره این نوع فیلمسازی با هم صحبت کنیم؟
این شکل با تصمیم قبلی اتفاق نمی‌افتد. شکل پرداخت فیلمنامه، دکوپاژ، مونتاژ، انتخاب بازیگران و… همه باید از روح پرسوناژ تبعیت کند. «پرسه در مه» به خاطر اینکه درباره هنرمندی بود که ذهنیت آشفته‌ای داشت؛ خودبه‌خود فیلمنامه این فرمت را به کارگردان پیشنهاد می‌کرد که باید فرمتی خارج از حالت عادی باشد و یک جوری سردرگمی را در خودش نشان دهد. طبیعتا برای گفتن از کسی که ذهنی مغشوش و به هم ریخته‌ دارد می‌توان یک نوع روایت غیرخطی را پیشنهاد کرد. «امین» (شهاب حسینی) خودش دلش می‌خواست یکسری قطع‌هایی را کنار هم بگذارد و به یک معنی و نت جدیدی برسد پس باید زندگی او را نیز به صورت تکه‌تکه دید.

باید حواسم باشد که هذیان نگویم
فیلمی‌ که نمی‌توان دوستش نداشت: صحبت کردن و سوال کردن درباره فیلمی که افراد زیادی آن را فهمیدند و افراد زیادی هم آن را نفهمیدند، کار سختی است و اصولا نوشتن از فیلمی که خیلی دوستش داریم کار بسی سخت‌تر…. «پرسه در مه» متعلق به سرزمینی که کمتر کسی دستمان را گرفته و به آنجا برده. مرز بین واقعیت و تخیل، عینیت و ذهنیتی که هر روزمان درگیرش است و گاهی درکش نمی‌کنیم. «پرسه در مه» داستان تکرار روزهای تکراری است، داستان انسداد مغزی است که روزی جایگاه تراوشات بزرگ یک هنرمند بوده است و….