واپسین لحظات سال و نوروز را چگونه سپری کنیم؟

غفلت از «مرور ایّام» و «گذشت زمان»

اگر بنا باشد همیشه مباحث علمی را بدون اینکه در کنارش تنبّهی برای ما وجود داشته باشد مطرح کنیم فکر می کنم فایده ای نداشته باشد، لذا خوب است گاهی برای ایجاد تنبّه، مسائلی را مطرح کرده و در آن تأمّل کنیم.

از جمله این مسائل مسئله «مرور ایّام» است. به تعبیر همگانی، انسان گاهی از «گذشت زمان» غفلت می کند و این غفلت موجب می شود انسان از خواب غفلتی که او را فرا گرفته است بیدار نشود. در این عالم اموری که موجب اعتبار و پندپذیری می گردد زیاد است امّا انسان از آن عبرت نمی گیرد! علی(ع) می فرماید: «ما أکثر الع بر و أقلّ ال اعت بار». [۱] یکی از موضوعاتی که انسان باید از آن پند و عبرت بگیرد و متنبّه و بیدار شود مسأله «گذشت زمان» است.

● هر «روز» در قیامت گواهی است بر اعمال انسان

امام صادق(ع) به نقل از آبای گرامشان در روایتی همه فهم، فرمودند:«ما م ن یوم یأت ی علی ابن آدم لّا قال له ذل ک الیوم یا ابن آدم أنا یوأ جد یأ»، هیچ روزی نیست که بر فرزند آدم وارد می شود مگر اینکه آن روز به او می گوید: من برای تو روزی نو و جدید هستم! «أنا یوأ جد یأ»، من نوروزم! من برای تو روز نویی هستم! «و أنا علیک شه یأ»، و من، یعنی زمان، نسبت به تو گواهی دهنده هستم! «فافعل ف یّ خیراً»، در من عمل خیر انجام بده، «و اعمل ف یّ خیراً أشهد لک یوم الق یامه ف نّک لن تران ی بعدها أبداً»، [۲] من در روز قیامت نسبت به اعمال تو شهادت می دهم و تو بعد از این هیچ گاه مرا نخواهی دید مگر در روز قیامت.

زمان ها می گذرد و همه آنها برای انسان گواه هستند. اینطور نیست که ما فکر می کنیم! اعمال و کردار ما در زمان محو نمی شود، بلکه همه آنها ثبت می گردد. به تعبیراتی که در روایات آمده است توجّه کنید! که ایّام و روزها بر انسان شهادت می دهند و روز جدید که می آید زبان حالش با انسان این است که در من، عمل خیر انجام بده؛ چراکه من در روز قیامت بر اعمال تو شهادت می دهم.

حتّی بالاتر از آن، ما خود تشکیل دهنده زمان هستیم. اینطور نیست که ایّام بگذرد و من ثابت باشم، روز برود و من ساکن بمانم. ما انسان ها تشکیل دهنده زمان هستیم. موجودات هستند که تشکیل دهنده زمان هستند. این نیست که روز بگذرد، ماه بگذرد، سال بگذرد، بدانید این ما هستیم که می رویم و می گذریم و خواهیم گذشت.

● هر روز که می گذرد، تو کم می شوی!

از حسین بن علی(ع) منقول است که فرمودند: «یابن آدم ا نّما انت ایّاأ کلّما مضی یوأ ذهب بعضک»، [۳] ای انسان! ای فرزند آدم! تو روزگار هستی، «ا نّما انت ایّاأ»، تو خودت روزگار هستی، تو ایّام و روزها هستی، هر روزی که می گذرد مقداری از تو کاسته می شود. این طور نیست که تو ثابت باشی و روزگار بگذرد، تو ساکن باشی و او گذرا باشد. هر روز که می گذرد مقداری از ما نیز می گذرد و از ما کاسته می شود، هر ماه و سالی که می گذرد یک ماه و سال نیز از ما کاسته می شود؛ یعنی هر روز و ماه و سالی که می گذرد، به همان میزان سرمایه و هستی انسان که عمر اوست نیز خواهد گذشت. با گذشت روز و ماه و سال هستی ما هم می گذرد.

● امسال هم «بخشی از هستی ما» از دست رفت!

یک سال دیگر گذشت، امّا آیا با سپری شدن این زمان من هنوز وجود دارم؟ خیر! همه هستی من وجود ندارد؛ با گذشت این سال بخشی از هستی من نیز گذشته است. لذا خوب است انسان نسبت به آنچه از او گذشت و از سرمایه و هستی اش کاسته شده متنبّه و متذکّر شود. خوب است همانطور که نسبت به امور مادّی اش فکر می کند نسبت به عمر و هستی اش نیز فکر کند تا ببیند این سرمایه را در چه راهی مصرف کرده است.

این ایّام، وقت حسابرسی نسبت به عمر است!

علی(ع) در روایتی به نقل از نبی اکرم فرمودند که: «أکیس الکیّ س ین» زیرکترین زیرکان، «من حاسب نفسه»، کسی است که از خود حساب بکشد، «و عم ل ل ما بعد الموت » و کارهایش را در ارتباط با جهان دیگر انجام دهد.وقتی علی(ع) این جملات را از پیغمبر نقل فرمود شخصی سوال کرد، «کیف یحاس ب نفسه»، انسان چگونه از خود حساب بکشد؟ «قال(ع) ذا أصبح»، حضرت فرمود: هرگاه شب را به روز آورد، «ثمّ أمسی»، و روز را به شب رساند، «رجع لی نفس ه »، بازگشتی به خود داشته باشد، «و قال یا نفس ی»، و بگوید: ای فلانی! « نّ هذا یوأ مضی علیک»، امروز روزی بود که بر تو گذشت، «لا یعود لیک أبداً»، در حالی که هیچ گاه به سوی تو باز نمی گردد، «و اللّه یسألک عنه ب ما أفنیت ه »، و خدا از تو می پرسد آن را در چه راهی مصرف کردی؟

در اینجا صحبت از روز نیست، حضرت دارد به زبان من و شما صحبت می کند، این روز و ایّام نیست که فانی شده، این بخشی از هستی ما است که گذشته و از دست رفته است. خداوند سوال می کند که این سرمایه را در چه راهی فانی کردی؟ «فما الّذ ی عم لت ف یه »، چه کاری در این روز انجام دادی؟ «أذکرت اللّه أم حم دت ه»، آیا در این روز به یاد خدا بودی و او را حمد و ستایش کردی؟ «أقضیت حوائ ج مؤم ن ف یه »، آیا در این روز خواسته و حاجت برادر ایمانی ات را با این که قدرت داشتی برآورده کردی؟ «أنفّست عنه کربه»، آیا از گرفتاری های او گره گشایی کردی؟ «أحف ظت یه ب ظهر الغیب ف ی أهل ه و ولد ه »، آیا در غیاب برادر مؤمنت اخوّت اسلامی و ایمانی را نسبت به خاندان و فرزندش رعایت کردی؟ «أحف ظت یه بعد الموت ف ی مخلّف یه» آیا بعد از مرگ او از این حریم ایمانی نسبت به بازماندگانش حراست و مراقبت کردی؟ [۴] «أکففت عن غ یبه أخ مؤم ن»، آیا از غیبت کردن پشت سر برادر مؤمنت جلوگیری کردی؟ «أعنت مسل ماً»، آیا کمک کار برادر مسلمانت بودی؟ «ما الّذ ی صنعت ف یه »، در این روز چه کار کردی؟

● روش تفکّر در ایام گذشته

علی(ع) روش تفکّر در ایّام گذشته را بیان می فرماید. در روایات نسبت به هر روز چنین سفارشی وجود دارد. آیا ما هر روز یک چنین محاسبه ای انجام می دهیم؟ یا حداقل هفته ای یک بار و یا ماهی یک بار می نشینیم فکر کنیم که چه کارهایی انجام داده ایم. برخی از افراد برای امور مادّی شان دفتر روزانه و هفتگی دارند و راجع به آنچه که در آن با توجّه به فعّالیت های آن روز یا آن هفته ثبت شده فکر می کنند. برخی هم دفتر سالانه دارند و در آخر سال بیلان کار خود را ارائه می دهند که در این سال چه کارهایی انجام داده اند.

● در لحظات آخر سال چه کنیم؟!

آیا سزاوار نیست که انسان هنگامی که لحظات آخر سالش فرا می رسد اینطور فکر کند؟ یک سال بر ما گذشت! به عبارت دیگر بخشی از هستی ما رفت و هیچ گاه به ما برنخواهد گشت مگر در روز قیامت که این قطعه از هستی ما آنگاه به ما باز می گردد که نموداری از کردار گذشته مان در این سال را به ما نشان می دهد. همانطور که علی(ع) فرمود خوب است انسان بنشیند و در این باب فکر کند در سالی که گذشت و به اتمام رسید چه کردم؟ آیا به یاد خدا بودم؟ آیا او را ستایش کردم؟ آیا گرفتاری برادر مؤمنم را رفع کردم؟ آیا حاجتی از او برآورده کردم؟ آیا در غیابش مراقب بودم تا حیثیّتش را حفظ کنم؟ آیا در این سال به وظایف برادری و اسلامی خود نسبت به دوستانی که از دست دادم عمل کردم؟ آیا حال بستگان آنها را جویا شدم؟ ولو اینکه به حسب ظاهر از آنها دلجویی کنم؟

● در سالی که گذشت چه کردیم؟! الآن چه کنیم؟!

علی(ع) بعد از آنکه چند چیز برای روش تفکّر و محاسبه نسبت به گذشته آموخت فرمود: « ما الّذ ی صنعت ف یه »، به خود بگو: ای فلانی! در این روزی که گذشت و به عبارت دیگر قسمتی از وجود و هستی ات در این عالم که از دست رفت چه کردی؟ «فیذکر ما کان م نه»، پس گذشته را یادآور شود، «ف ن ذکر أنّه جری م نه خیأ«، اگر به گذشته مراجعه کرد و دید آنچه که بر او گذشته خیر بوده است، «حم د اللّه و کبّره علی توف یق ه »، حمد خدا را به جا آورد و بگوید: »الحمد لله« و نسبت به این موفقیتی که خدا به او عنایت فرموده بگوید: «الله اکبر» و بداند این توفیق هم از خدا بوده است، «و ن ذکر معص یه ً أو تقص یراً»، و اگر دید گناهی انجام داده و خطایی از او سر زده، «استغفر اللّه»، از خدایش پوزش بخواهد و استغفار کند، «و عزم علی ترک معاودت ه »، [۵] و تصمیم بگیرد که دیگر به آن گناه بازنگردد و آن را تکرار نکند.

اگر انسان بخواهد به معنای واقعی خودش را بسازد، یکی از راه های بزرگ برای سازندگی انسان توجّه به اعمال گذشته خود است. خصوصاً از فرصت هایی که برای انسان پیدا می شود برای تنبّه و تذکّر خود و اینکه از خواب غفلت بیدار شود و نسبت به آینده تنظیم شود استفاده کند که یکی از این فرصت ها پایان سالی است که گذشت. امسال تمام شد و گذشت امّا ما چه کردیم؟

هستی و سرمایه ای که از ما کاسته شد را در چه راهی و چگونه مصرف کردیم؟ انسان نسبت به اعمال یک ساله اش بیلان آخر سال عرضه کند. همان طور که علی(ع) می فرماید این موجب می شود تا انسان نسبت به آینده اش مراقب باشد. امیدوارم خداوند به ما توفیق عنایت کند تا از گذشته های خود نسبت به آینده مان عبرت بگیریم!