رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟

By registering with this blog you are also agreeing to receive email notifications for new posts but you can unsubscribe at anytime.


رمز عبور به ایمیل شما ارسال خواهد شد.


کانال رسمی سایت تفریحی

دکه سایت


نظر سنجی

نظرسنجی

به نظر شما کدام سریال امسال ماه رمضان بهتر است؟

Loading ... Loading ...

کلیپ روز




logo-samandehi

تصاویری از فرش قرمز اختصاصی برای بازیگران دیر رسیده در جشنواره فجر

عکس از جشن تولد ۳۸ سالگی آزاده صمدی

مصاحبه از زندگی شخصی امیرحسین مدرس و همسر دومش

عکس همسر آزاده نامداری و دخترش گندم

عکس جدید مهناز افشار و دخترش لینانا

نامه عسل پورحیدری در شبکه اجتماعی پس از خاکسپاری پدر

عکسی جالب از تینا آخوندتبار با دستکش بوکس در حال ورزش

تصاویر تبلیغاتی الیکا عبدالرزاقی و همسرش امین زندگانی

رتبه بدهید:

نهج البلاغه و امام علی(ع)

نهج البلاغه کتاب علی بن ابی طالب است، نه آن طوری که مؤلفان و مصنّفان کتابی دارند. کاتبان مکتوبی دارند. افراد عادی که دست به قلم می کنند یا شروع به سخن می کنند، اصحاب بنان یا صحابه بیان اند، اثری جز تألیف و تصنیف ندارند، ثمری جز سخنرانی نخواهند داشت؛ ولی علی بن ابی طالب سلام الله علیه وقتی سخن می گوید یا نامه ای می نگارد، در کلام و کتابش تجلّی دارد.

سخن از تألیف نهج البلاغه یا تصنیف نهج البلاغه را باید به سیّد رضی اسناد داد، وگرنه نسبت به کلام و متکلّم تعبیر دیگری رواست و آن اینکه علی بن ابی طالب در خطبه ها و کلمات خودش تجلّی کرده است. این تنها تغییر لفظ یا اصطلاح نیست؛ این مطلب را انسان از بیان نورانی خود علی بن ابی طالب سلام الله علیه می تواند استفاده کند.

امیرالمؤمنین خلیفه راستین رسول گرامی صلی الله علیه وآله وسلم است که این ذوات مقدس خلیفهالله است. خلیفه حرف مستخلف عنه را می زند، نه حرف خود را. خلیفهالله پیام الهی را می رساند، نه حرف خود را. چون علی بن ابی طالب جانشین رسول گرامی است و آن حضرت خلیفهالله است، سخنان الهی را به جامعه منتقل می کند. امیرالمؤمنین سلام الله علیه در وصف قرآن چنین می فرماید. این مضمون در کلمات نهج البلاغه هست: «فتجلّی لهم سبحانه فی کتابه من غیر أن یکونوا رأوه»؛ یعنی خدای سبحان مؤلف قرآن، کاتب قرآن، مصنّف قرآن نیست، بلکه او در کلماتش تجلّی کرده است، خدا در قرآن تجلّی کرد.

آن که قرآن را می فهمد، آن که قرآن را تفسیر می کند، آن که قرآن را درست بررسی می کند، این در آغاز راه است. وقتی به پایان راه می رسد که متکلّم را با قلبش و با جانش در کلماتش مشاهده کند. فرمود توقّع بر آن است که مفسّران آن متکلّم را در کلام، آن صاحب کتاب را در کتاب خود ببینند: «فتجلّی لهم سبحانه فی کتابه من غیر أن یکونوا رأوه». آنها متکلّم را ندیدند و نمی بینند، در حالی که توقّع، شهود و رؤیت است.

چون علی بن ابی طالب همان بیانات الهی را می گوید و قرآن ناطق است، دیگران اگر بخواهند از نهج البلاغه طرفی ببندند، بخواهند نهج البلاغه را تفسیر کنند، تحریر کنند، شرح کنند، ترجمه کنند، در آغاز راهند. وقتی می توانند بگویند ما نهج البلاغه را درست ارزیابی کردیم، که ولایت را و امامت را و خلافت را و انسان کامل را در کلمات و گفته ها و نوشته های علی بن ابی طالب سلام الله علیه مشاهده کنند و زیارت کنند.

مطلب دوم آن است که کسی که مانند علی بن ابی طالب است، این هم توان آن را دارد که جهان را به خوبی ترسیم کند؛ یعنی جهان تکوین را، آسمانها را، زمینها را، دریاها را، صحراها را، جماد و نبات و حیوان و گیاه و فرشته ها را خوب تبیین کند و هم جوامع انسانی را از نظر دین و مکتب و هدایت خوب تبیین کند؛ زیرا علی بن ابی طالب در سفر چهارم به سر می برد. سفر چهارم ـ از اسفار چهارگانه ـ عبارت از این است انسانی که سیر صعودی کرد، از بررسی خلق به حق رسید و خدا را شناخت (اولاً)، اسمای حسنا و صفات علیای خدای سبحان را بررسی کرد و اسمای الهی را به خوبی شناخت، بلکه مظهر آنها شد (ثانیاً)، و از طرف خدای سبحان مأموریتی دارد نه به عنوان رسالت تشریعی، بلکه به عنوان رسالت تبلیغی و مانند آنکه در سایه نبوّت نبیّ عصر انجام می گیرد، این سفر سوم را پشت سر می گذارد که «سفر از حق به خلق» است. وقتی در جامعه زندگی می کند، سفر چهارم را دارد طی می کند؛ سفر «من الخلق إلی الخلق بالحق» است. این «بالحق» یعنی در صحبت حقیقت یا در لباس حقیقت با جهان دارد گفتگو می کند. هیچ جا بی حق نیست. هر جایی که خلق باشد، او را از منظر حق تفسیر می کند.

اگر «علیٌّ مع الحق یدور معه حیث ما دار» ناظر به همین سفر چهارم است، اگر او در تفسیر آسمان سخن می گوید به حق می گوید، اگر او در تبیین زمین قبل از دنیا، در خود دنیا، بعد از دنیا جریان برزخ، جریان صحنه قیامت، جریان بهشت، جریان جهنم و مانند آن سخن می گوید، به حق می گوید؛ زیرا «علیٌّ مع الحق» است «یدور معه حیث ما دار» و چهارمین سفر را او دارد طی می کند. بنابراین به خودش حق می دهد که بفرماید: «فلأنا بطُرُق السّماء أعلمُ منّی بطُرُق الارض» به خودش حق می دهد که از عرش و مانند آن سخن بگوید؛ چه اینکه از فرش و مانند آن سخن می گوید. به خودش حق می دهد که بفرماید: «ینحدرُ عنّی السّیلُ و لا یرقی إلیّ الطّیر». چرا؟ برای اینکه سیر علوم از آن حضرت به دامن او می ریزد.

شما می بینید کوهها در جهان زیادند؛ ولی هر کوهی سیل خیز نیست. آن کوههای مرتفع نظیر قلّه دماوند در ایران یا بعضی از قلل بلند در کشورهای دیگر، آنها به مجرّد بارش سنگین باعث تولید سیل خواهند بود؛ زیرا از آغاز تا انجام این باران، راه طولانی است و این راه طولانی باعث می شود که مسیر خود را شستشو و رفت و رو کند و هر چه هست، حرکت بدهد و سیل تولید کند؛ چون هر کوهی سیل ندارد. وجود مبارک علی بن ابی طالب سلام الله علیه فرمود: سیل علوم از من ریزش می کند «ینحدرُ عنّی السّیلُ»؛ چه، اینکه هر پرنده ای هم توان آن را ندارد که روی قلل جبال آن رفیع ترین قلّه پرواز کند: «لا یرقی إلیّ الطّیر». سرّش آن است که چون او حق محور است، می تواند از عرش تا فرش، از فرش تا عرش سخن بگوید از یک سو، و چون حق مدار است، می تواند وضع جهان را در عصر بعثت به خوبی تبیین کند از سوی دیگر.

فرمود: وقتی رسول گرامی ـ علیه و علی آله آلاف التحیّه و الثناءـ مبعوث شد، جهان معاصر با رسالت در شرایط خاص به سر می برد: گروهی ملحد بودند، گروهی مشرک بودند، گروهی یهودی بودند، گروهی مسیحی بودند و مانند آن. پیام حیات بخش وجود مبارک پیغمبر صلّی الله علیه وآله و سلّم به اقطار عالم رسید؛ یعنی مسلمانها این وظیفه را دارند که پیام الهی را به همگان برسانند، مخصوصاً در شرایط کنونی که همه جا مخصوصاً خاورمیانه دوران بیداری اسلامی اش را دارد تجربه می کند.

غرض آن است که وجود مبارک امیرالمؤمنین چون به حق سفر می کند و زندگی می کند و در سفر چهارم به سر می برد، حق محور است تکوین را به خوبی تحلیل می کند. در نظام تشریع هم سعی می کند عقل و عدل را در جامعه زنده کند. هم جامعه را با فرهنگ عقلانی آشنا کند، علوم الهی را به جامعه منتقل کند، هم عدل الهی را در جامعه گسترش بدهد. آن حضرت با فقر جدّاً مبارزه کرد و گاهی می فرمود: «لو تمثّل لی الفقر رجلاً لقتلتُ»؛ یعنی من کمک عاطفی ندارم که فقیر را کمک کنم. من کمک عقلانی دارم که فقر را ریشه کن بکنم. من اگر فقر را ببینم، فقر برای من به صورت انسانی متمثّل بشود، او را از پای در می آورم. یعنی وظیفه حاکم آن است که فقرزدایی کند، نه فقیر را کمک کند. این کار عاطفی است. از غیر رهبران الهی هم ممکن است ساخته باشد؛ اما آنچه متوقّع است رهبران الهی آن را انجام بدهند، فقرزدایی است، نه کمک کردن به فقیر.

در جریان مبدأ و معاد و بین مبدأ و معاد هم وجود مبارک علی بن ابی طالب با تجلّی و شهود کار انجام می داد؛ یعنی خود شاهد بود و سعی می کند که مشهود دیگران هم باشد و کتاب او هم مشهد و مشهود دیگران قرار بگیرد. خودش از نظر معرفت شناسی سخن از معرفت حسّی و تجربی یا معرفت تجریدی و مانند آن نبود سخن از معرفت شهودی بود وقتی از آغاز عالم سخن می گوید، می فرماید: «ما کنتُ أعبد ربّاً لم أره، أفأعبد ما لم أره». فرمود من تا نبینم عبادت نمی کنم. پس شهود وجود مبارک حضرت امیر زمینه پرستش اوست. او مشهود خود را عبادت می کند، نه مفهوم خود را. او مشهود خود را می پرستد، نه معقول خود را، نه کاری که حکیم و متکلّم می کنند یا کاری که عارف و زاهد انجام می دهند. این مطلب درباره توحید و مبدأشناسی.

درباره معادشناسی هم فرمود: «لو کُشف الغطاء، ما ازددت یقینا». این تعبیر ظاهراً ناظر به نفی موضوع است، ارشاد به نفی موضوع است، نه یعنی اینکه فعلاً غطائی هست، پرده ای هست؛ ولی اگر پرده کنار برود، برای من بی تفاوت است! چون اگر واقعاً پرده باشد، قبل از کنار رفتن و بعد از کنار رفتن، حتماً یک ظهور و خفایی دارد، تفاوت دارد؛ ولی بیان حضرت ناظر به این است که من حجابی ندارم. نه اینکه حجابی برای من هست و اگر برداشته بشود، برای من تفاوت نمی کند «لو کُشف الغطاء ما ازددت یقینا».

بین مبدأ و معاد هم جریان وحی و نبوّت است که خود آن حضرت در خطبه قاصعه می فرماید من حرفهایی را می شنیدم، صوری را می دیدم به وجود مبارک پیغمبر که عرض کردم، آن حضرت فرمود: «یا علی، إنّک تسمعُ ما أسمعُ و تری ما أری إلا أنک لست بنبیٍّ و لکنّک لوزیر». فرمود: ای علی! آنچه را من می بینم تو می بینی، آنچه را من می شنوم تو می شنوی؛ منتها تو پیامبر نیستی و فرشته ها را مشاهده می کنی، حرفهای فرشته ها را می شنوی. البته بین وجود مبارک پیامبر و حضرت علی فرق فراوانی است. آن وحی تشریعی مخصوص پیغمبر است. رسالت تشریعی مخصوص پیغمبر است و وجود مبارک حضرت امیر سلام الله علیه نایب آن حضرت است در این گونه از موارد. به هر تقدیر مبدأ و معاد و وحی و نبوّت را وجود مبارک علی بن ابی طالب مشاهده کرد. اگر مشاهده نمی کرد، آن ایمانش دیگر ایمان حصولی بود نه حضوری؛ ایمان مفهومی بود نه شهودی. پس کلّ جهان را ایشان با شهود ادراک کرده است و ایمان آورد. چنین انسان کاملی مشهود ماست و در کتابش تجلّی کرده که ما امیدواریم همگان به جایی برسند که معارف وحیانی را در نهج البلاغه کاملاً مشاهده بکنند تا برسد به آن منافع اخلاقی یا کشورداری و مانند آن که اینها منافع اجتماعی و منافعی است که نسبت به آ ن مطالب معقول درجه اول در درجه دوم و سوم قرار دارد.

تصاویر جدید بنیامین بهادری در کنار زن سال هند

تصاویر و حواشی حضور سحر قریشی و بازیگران در جشن پیراهن استقلال

عکسی جدید از آنا نعمتی و برادرش در رستوران

تصاویر جدید از هدیه تهرانی و مهران مدیری در سری جدید «قلب یخی»

عکس هایی از عروسی گلزار و النازشاکردوست در یک فیلم عروسی

دو عکس متفاوت الناز شاکردوست با عروسک گوفی و در آمبولانس

تصاویر نرگس محمدی به همراه مادرش در کنسرت موسیقی

تصاویری از حضور هنرمندان در کنسرت بابک جهانبخش

تبلیغ فروشگاهی

مطالب مرتبط با این موضوع

اجباری اجباری، ایمیل شما هرگز منتشر نخواهد شد