می خواستند سیگاری ام کنند؛ من ترک شان دادم!

از اول تنیس را دوست داشتم، چون اکثر پسر و دخترهای فامیل ما تنیس بازی می کردند. کلاس دوم یا سوم دبستان بودم که با تشویق پدرم که عاشق تنیس بود این ورزش را شروع کردم، همه در خانواده ما تنیس دوست داشتند و دارند، مانند خیلی از خانواده ها که وقتی یک نفر در یک رشته فعالیت می کند بقیه هم به دنبال آن می روند…
این رسم در خانواده ما برای تنیس اجرا شد. قرار نیست گفتگویی با یک قهرمان تنیس را بخوانید. شما پای حرف?های امیرحسین رستمی نشسته?اید که به غیر از بازیگری یک تنیسور حرفه ای است، روحیه خوب او شاید به علت ورزشکار بودنش باشد به این بهانه به سراغش رفتیم تا با او یک گپ ورزشی ، سینمایی و خانوادگی بزنیم!
● این شما و این هم تنیسور چپ دست ما
▪ چطور شد که به سراغ تنیس رفتی؟
ابتدا از همان بچه های فامیل که همگی از من بزرگ تر بودند بازی را یاد گرفتم، عاشق توپ تنیس بودم و شاید این علاقه باعث شد خوب پیشرفت کنم. از کلاس پنجم دبستان بود که پدرم برایم مربی گرفت و به صورت حرفه ای و آکادمیک تنیس را ادامه دادم. یکی از بهترین دوستانم را از همان کلاس ها دارم؛ دوستی که سال هاست در زندگی من هست به نام رضا دهقان، هر۲ چپ دست بودیم به همین علت مربی به ما جداگانه آموزش می داد و ما همبازی هم شدیم .

از اول تنیس را دوست داشتم، چون اکثر پسر و دخترهای فامیل ما تنیس بازی می کردند. کلاس دوم یا سوم دبستان بودم که با تشویق پدرم که عاشق تنیس بود این ورزش را شروع کردم، همه در خانواده ما تنیس دوست داشتند و دارند، مانند خیلی از خانواده ها که وقتی یک نفر در یک رشته فعالیت می کند بقیه هم به دنبال آن می روند…
این رسم در خانواده ما برای تنیس اجرا شد. قرار نیست گفتگویی با یک قهرمان تنیس را بخوانید. شما پای حرف?های امیرحسین رستمی نشسته?اید که به غیر از بازیگری یک تنیسور حرفه ای است، روحیه خوب او شاید به علت ورزشکار بودنش باشد به این بهانه به سراغش رفتیم تا با او یک گپ ورزشی ، سینمایی و خانوادگی بزنیم!
● این شما و این هم تنیسور چپ دست ما
▪ چطور شد که به سراغ تنیس رفتی؟
ابتدا از همان بچه های فامیل که همگی از من بزرگ تر بودند بازی را یاد گرفتم، عاشق توپ تنیس بودم و شاید این علاقه باعث شد خوب پیشرفت کنم. از کلاس پنجم دبستان بود که پدرم برایم مربی گرفت و به صورت حرفه ای و آکادمیک تنیس را ادامه دادم. یکی از بهترین دوستانم را از همان کلاس ها دارم؛ دوستی که سال هاست در زندگی من هست به نام رضا دهقان، هر۲ چپ دست بودیم به همین علت مربی به ما جداگانه آموزش می داد و ما همبازی هم شدیم .
▪ تنیس در زندگی شخصی خودت هم تاثیری داشته؟
خیلی تاثیر داشته و دارد به غیر از پیدا کردن دوستان خوب، آرامشی به من می دهد که کمتر جایی می توانم آن را به دست بیاورم، به همین خاطر وقتی سرکار نباشم قطعا در زمین تنیس هستم.
▪ مسابقه دادن را دوست داری یا دوستانه بازی کردن؟
بازی دوستانه و ۲ نفره تنیس را خیلی بیشتر از مسابقه دوست دارم و آن را ترجیح می دهم. در مسابقه حرفه ای به دنبال گرفتن امتیاز و شناختن نقاط قوت حریف هستیم و هر موقع آدم دنبال چیزی باشد از لذت اولیه کم می شود. در تنیس هم همین طور است. البته این نظر شاید شخصی باشد، به نظر من وقتی ۲ نفر رالی می کنند یعنی توپ را ردوبدل می کنند به دنبال این هستند که بازی قطع نشود و مراعات حال همدیگر را می کنند و بازی قشنگ تر می شود، شاید چون خیلی آدم جنگجویی نیستم و اهل صلح و آرامش هستم این نوع بازی را بیشتر می پسندم.
▪ شنیدیم که تکواندو هم کار می کردی! چرا این رشته را انتخاب کردی؟!
در کنار تنیس که یک ورزش آرامش بخش است مجبور شدم تکواندو را هم یاد بگیرم. می گویم مجبور، چون خودم اصلا علاقه ای به این ورزش نداشتم. شروع این ورزش به این علت بود که در دوران دبستان خیلی کتک می خوردم و پسربچه مظلومی بودم، همین باعث شد مسوولان مدرسه با پدرومادرم صحبت کنند و تصمیم بگیرند یک ورزش رزمی یاد بگیرم که بتوانم از خودم دفاع کنم و آنقدر کتک نخورم و همزمان که تنیس بازی می کردم، تکواندو را هم ادامه دادم و وقتی می خواستم دیپلم بگیرم، کمربند مشکی دان یک را هم گرفتم اما هیچ وقت از آن لذت نبردم. فقط وقتی در زمین تنیس یا استخر آب هستم از بودنم و فعالیتم لذت می برم.
▪ پس تکواندو مانند تنیس در روحیه شما تاثیر نگذاشته؟
بی تاثیر هم نبوده. تکواندو یک اعتماد به نفس خاصی به من داد و باعث شد از جنگ و دعوا نترسم به هرحال در زمان ما، بچه های ابتدایی یک حال و هوای خاصی داشتند و دعواکردن جزئی از وجود تمام پسرها در این سن و سال بود و دعواکردن، تبدیل به یک مساله عادی شده بود البته همین الان هم وقتی مدرسه پسرها تعطیل می شود این صحنه ها دیده می شود! شاید خانواده من یک مقدار با ترس با این قضیه برخورد کردند، به هرحال بعد از گذراندن دوران ابتدایی همه عاقل تر شدیم و دعواها کمتر شد. با اینکه تکواندو را یاد گرفتم، اما هیچ وقت از آن استفاده نکردم! کلا آدم ماجراجویی نبودم، تازه اگر هم موقعیتی پیش می آمد چون می دانستم می توانم فضا را به نفع خودم تغییر دهم، تمام تلاشم را می کردم که خودم را درگیر نکنم، حتی به طرف می گفتم خیلی خب، حق با توست، خداحافظ! این همان اعتماد به نفسی بود که تکواندو به من داده بود.
سال ها بعد وقتی دانشجو شدم، چندبار اتفاق افتاد از دفاع شخصی و مبارزه استفاده کردم؛ یک شب در مسیر دانشگاه (ورامین به تهران) در یکی از فرعی ها ۲ تا ماشین راه را روی ماشین من و دوستانم بستند، چندنفر پیاده شدند که سر و وضع عجیب و غریبی داشتند! آنجا دیگر مجبور شدم از چیزهایی که بلد بودم استفاده کنم و این کار را کردم تا فرصتی به دوستانم بدهم آنها هم برای مبارزه و پیدا کردن وسیله دفاعی آماده شوند و از کاری که کردم خیلی راضی بودم و هستم (خیلی حال کردم!)
▪ یک پسر دارید در حالی که اصلا به شما نمی آید که پدر باشید؟
خیلی ها به من می گویند که اصلا بهم نمیاد که حتی ازدواج کرده باشم اما من یک پسر دارم به نام آرشیا که تصمیم دارم به شکل خیلی حرفه ای به او آموزش تنیس بدهم، آرشیا تمام زندگی من است، هر چند قبل از تولدش اصلا علاقه ای به بچه نداشتم اما کم کم خودش را در دلم جا کرد.
▪ چند سالگی ازدواج کردی؟
سال ۷۷ ازدواج کردم، آن موقع ۲۴ سالم بود، یعنی الان ۳۶ سال دارم، در مقایسه با دوستانم خیلی زود ازدواج کردم. البته به نظر خودم که دیر هم بود، چون می خواستم زودتر ازدواج کنم؛ وقتی ۲۰ سالم بود تصمیم گرفتم ازدواج کنم چون زیاد اهل جوانی کردن نبودم مخصوصا به این شکل که جوان های امروز جوانی می کنند، مانند میهمانی رفتن ها، شب نشینی های طولانی و…، به قول بچه ها من از اول بابا بودم! دوست داشتم وقتی کارم تمام می شود بروم خانه، نه اینکه مانند بیشتر همسن و سال های آن موقع ام بروم دنبال تفریح کردن، زندگی و ازدواجم مانند دانشگاه رفتنم بود که در ۶ ترم تمام کردم؛ کاری که قبل از من کسی انجام نداده بود!
▪ ازدواج چیزهایی را که می خواستی بهت داد؟
همیشه دوست داشتم و دارم برنامه هایم روی غلتک و سریع پیش برود چون فکر می کنم برای هر چیزی فردا دیر است. ازدواجم هم باعث استقلالم شد خیلی دوست داشتم بگویم خانه ام، ماشینم و.. دوست نداشتم بگویم خانه مامانم اینا، ماشین بابام و… ازدواج خیلی از این چیزها را به من داد و باعث شد خیلی برای به دست آوردن این چیزها تلاش کنم. از زندگی ام خیلی راضی هستم مخصوصا باتوجه به شناختی که از خودم دارم، چون آدمی هستم که تا مجبور نشوم کاری را انجام نمی دهم. همیشه باید احساس ترس کنم و مجبور شوم حتی سرقراردادهای کاری که می بندم هم همین رفتار را دارم، کسانی که اخلاق من را می دانند همیشه من را در کار انجام شده قرار می دهند، می دانند اگر وقت زیادی برای انتخاب به من بدهند، پشتم باد می خورد و بی خیال می شوم! اگر یک ذره احساس ترس کنم و در کار انجام شده قرار بگیرم، تصمیم های درستی می گیرم و فکر می کنم باید یک اتفاق ایجاد کنم، می نشینم فکر می کنم و بهترین اتفاق را انتخاب می کنم. مثلا الان که به دوست های دوروبرم نگاه می کنم از اینکه زود ازدواج کردم خوشحال هستم شاید حتی اگر زودتر ازدواج می کردم راضی تر هم بودم.
▪ رژیم غذایی خاصی را رعایت می کنی؟
رژیم غذایی را واقعا رعایت می کنم، بدن من خوشبختانه استعداد چاقی ندارد، یعنی هرچقدر بخورم تلورانس بدنم ۳ کیلو گرم است؛ ولی سر سریال های طولانی مدت که هستم مجبور به ناپرهیزی می شوم به خاطر اینکه رژیم غذایی را نمی توانیم خودمان تعریف و تعیین کنیم، البته غذاهای رژیمی هم می دهند ولی باز هم پرکالری هستند.
▪ سیگار و ورزش رابطه شان با هم چطور است؟
با هم جور نمی شوند، برایم عجیب است بعضی ها روزانه یک پاکت سیگار می کشند! این یک جور خودکشی است. کسی که در هفته یک دانه سیگار بکشد باز هم سیگاری است چون به هرحال دود وارد بدنش می کند. خیلی از دوستان من سیگاری بودند و کم مانده بود من را هم سیگاری کنند! ولی آنها را به تنیس آلوده کردم و ترک شان دادم. تنیس، این تاثیر را داشت که بعضی از دوست های من سیگار را کنار گذاشتند، چون وقتی تنیس بازی می کنند ، می فهمند نفس کم می آورند، تنیس یک ورزش هوازی است که مستقیما با ریه در تماس است، وقتی دنبال توپ بدوی و اکسیژن کم بیاوری، مجبور به ایستادن می شوی و اینجاست که باید تصمیم بگیری یکی را حذف کنی؛ یا سیگار یا تنیس که اگر عاشق تنیس باشی سیگار را کنار می گذاری، درست مانند شنا که شناگرها بین خودشان می گویند سیگار برای شنا خوب نیست!
▪ تنیس، بازی پر هزینه ای است و به نظر بعضی ها بازی لوسی است، نظر شما چیست؟
اینکه چرا به این ورزش بد نگاه می کنند یا ارزشی برای آن قائل نیستند بر می گردد به دیدگاهی که به این ورزش در جامعه ما به وجود آمده یعنی بیشتر مردم فکر می کنند تنیس یک ورزش اشرافی و تجملی است در صورتی که اصلا این گونه نیست!
▪ منظورت این است که تنیس بازی گرانی نیست؟
نه؟! حتی هزینه این بازی نسبت به بسیاری از ورزش های دیگر کمتر است، مگر اینکه کسی بخواهد به صورت حرفه ای تنیس بازی کند که بله آن موقع وسایل گرانی را لازم دارد وگرنه برای کسی که بخواهد شروع کند خرجی ندارد. یکی دیگر از دلایل کم توجهی جوانان به این ورزش، کم بودن زمین تنیس و نوع پراکندگی این زمین ها در تهران است. اکثر زمین ها یا در شمال تهران هستند یا در غرب تهران! آن جوانی که در جنوب تهران زندگی می کند برای اینکه خود را به یک زمین تنیس برساند حداقل یک ساعت در راه است، تازه بعد از رسیدن به باشگاه، باید برود در نوبت زمین، این طوری می شود که بی خیال تنیس می شود و درآخر این بازی را از دغدغه های خود حذف می کند. یک گله دیگر اینکه خیلی ها فکر می کنند تنیس یک بازی لوس است در صورتی که میزان کالری که در این ورزش سوخته می شود به میزان کالری است که در رینگ بوکس یک بوکسور می سوزاند. این ورزش جزو سنگین ترین ورزش های دنیاست ، پس یک ورزش لوس نیست. این نگاه هاست که باید عوض شود، حتی در دنیای هنر مخصوصا در دنیای تصویر هم وقتی می خواهیم یک آدم لوس، یک آدم پولدار یا یک آدم بد را نشان دهیم، ورزش تنیس را برای او انتخاب می کنیم و این شده یک المان برای فیلمسازها که همین باعث نگاهی می شود که مردم و مسوولان نسبت به تنیس پیدا کرده اند.
▪ دنیای بازیگری را دوست داری؟
عاشق شغل ام هستم، هر چند شغل سختی است و باعث شده وقت کمتری برای بودن در کنار خانواده و دوستانم داشته باشم ولی هروقت از کار فارغ می شوم، سریع به دنیای خانواده و دوستان غیرشغلی ام برمی گردم و همواره فکر می?کنم زمانی را عقب افتاده ام و سعی می کنم آن زمان را با گذاشتن وقت بیشتر برای با آنها بودن جبران کنم؛ ولی بعضی از این نبودن ها را خیلی سخت می توان جبران کرد؛ اینکه وقتی سرکار هستم نمی توانم درکنار آرشیا باشم خیلی من را اذیت می کند و همیشه به دنبال یک فرصت هستم که از بودن درکنارش لذت ببرم، وقتی کارم تمام می شود دست زن و پسرم را می گیرم و به یک سفر طولانی می روم. این طوری با آنها زندگی می کنم، با آنها از خواب بیدار می شوم از روز لذت می برم و با آنها به خواب می روم. شاید به این شکل، آن کاستی ها جبران شود. این کار در ورزش من هم تاثیر گذاشته، اگر سرکار نباشم حداقل هفته ای یکی دوبار در زمین هستم؛ ولی الان نمی توانم. در کل تصویر طوری است که نمی توانی خود را با زندگی روزمره مردم تنظیم کنی.
▪ پس اهل سفر کردن هستی چه چیز سفر را دوست داری؟
من واقعا عاشق سفرم، عید امسال به خاطر اینکه درگیر کار بودم نشد که مسافرتی داشته باشم اما پارسال از همان آغازش مدام در سفر بودم، سفر به من آرامشی می دهد که از تمام لذت هایی که در مورد مسافرت می گویند برای من مهم تر است، شما فکر کنید یک امیرحسین است و یک خط موبایل و حدود ۸۰۰ تا۹۰۰ نفر دوست و آشنا، اگر از بین این تعداد، روزانه فقط ۱۰۰ نفر دلشان بخواهد به من زنگ بزنند من چه اوضاعی دارم، کافی است آن لحظه نتوانی جواب بدهی بعد از چند دقیقه یک اس ام اس می آید که نشان می دهد آن دوست ناراحت شده، متاسفانه این دوستان متوجه حال وروز من نیستند و دلشان می شکند. اما وقتی در سفر هستم گوشی ام را خاموش می کنم و از بودن در کنار خانواده ام لذت می برم، انگار یک فرش قرمز برایم پهن کرده اند.
▪ کلا رابطه?ات با موبایل چطور است؟
این روزها از موبایل بیزارم، یک مساله دیگر که آزارم می دهد فیس بوک است، من در این سایت عضو نیستم ولی افرادی به نام من پیج باز می کنند، یکی را پیگیری کردم به بازار آهن شادآباد رسیدم! این اصلا کار درستی نیست این چیزها اعصاب من را به هم می ریزد و من را که خیلی خونسرد هستم به نقطه جوش می رساند. البته مصاحبه های الکی هم که از من چاپ می شود جا نماند چون این مجلات واقعا کارشان زشت است.
▪ یک دقیقه وقت داری درباره هر چیز ضدسلامت یا سلامتی که می?خواهید حرف یزنید.
درباره استرس بگویم؟
▪ بگو!
استرس بازیگری خیلی زیاد است. هنوز هم وقتی جلوی دوربین می روم در دلم صلوات می فرستم، وقتی هم پلان تمام می شود به چهره کارگردان نگاه می کنم تا ببینم راضی است یا نه؟! با کارگردان های خوبی کار کرده ام و از این موضوع خوشحال هستم، شاید بازیگرتر شده باشم؛ ولی از نظر حالات روحی و درونی با آن امیرحسینی که اولین بار جلوی دوربین رامبد رفت فرقی نمی کنم و خوشحالم این روحیه را دارم، چون برای هیچ کارگردانی بیات نیستم، انعطاف دارم و کارگردان می تواند هربازی که می خواهد از من بگیرد، اصلا خاص و فوق العاده نیستم.
    میترا سپهری 
    روزنامه سلامت