میرزایی روح فوتبال را نمی شناسد

مزدک میرزایی در گزارش بازی استقلال و پرسپولیس، در مجموع خوب عمل کرد و هیجان گزارشش، بویژه در ده دقیقه پایانی بازی، دلچسب و خوشایند بود. اما گزارش میرزایی از دربی تهران، کاستی هایی هم داشت که آبشخورهای اصلی این کاستی ها، درک نه چندان عمیق میرزایی از بازی فوتبال، شتابزدگی اش در حکم صادر کردن برای این و آن و در نهایت دید نه چندان قوی اش در حین گزارش فوتبال است.

میرزایی در ابتدای بازی فریدون زندی را به صرف یکی دو اشتباه ساده و کم اهمیت در میانه میدان، مورد انتقاد قرار داد و با حکمی برخاسته از شتابزدگی، نسخه او را پیچید و گفت فریدون زندی، دیگر آن فریدون زندی سابق نیست ( نقل به مضمون ).  اما در آغاز نیمه دوم، میرزایی مجبور شد حرفش را پس بگیرد و اعتراف کرد که زندی بهترین بازیکن استقلال در این دربی بوده است. یعنی میرزایی با گذشت نیم ساعت از رای نخستین اش، زندی را از زیر زمین نه به زمین که به آسمان برد!

میرزایی جمله دومش را در دقیقه ۵۰ بازی گفت. استقلال تا دقیقه ۸۰ بازی، تیم برتر میدان بود و در حالی که چند بازیکن اصلی اش را در اختیار نداشت، با اقتدار در حال رسیدن به موفقیت در دربی ای دیگر بود. برد ۲ بر صفر، در غیاب بزرگان استقلال، کم موفقیتی نبود. ولی مهمتر از برد ۲ بر صفر، برتری چشمگیر استقلال بر پرسپولیس در نیمه دوم بازی ( و تا دقیقه ۸۰ ) بود.

زندی در حالی که استقلال خوب بازی می کرد و هنوز غافلگیر نشده بود، بهترین بازیکن استقلال بود. اما شتابزدگی میرزایی در حکم صادر کردن برای فریدون زندی، کار دستش دارد. آخر چطور می شود زندی، که هیچ وقت بازیکن طراز اولی هم نبوده، حتی به خوبی گذشته خودش هم نباشد ولی در عین حال بهترین بازیکن استقلال در بهترین دربی پس از انقلاب باشد؟

شاید بگویید حالا میرزایی در آغاز بازی به اشتباه چیزی گفت و بعد هم حرف نادرستش را اصلاح کرد و بنابراین، نباید با او، این همه سخت گرفت. اما نقد اصلی این یادداشت، نه متوجه اشتباه یک گزارشگر در یک مورد خاص، بلکه ناظر بر شتابزدگی میرزایی و تمایل وی برای صدور حکم های قاطع برای بازیکنان آن هم در آغاز بازی است؛ حکم هایی شتاب زده که خود میرزایی هم گاه از فسخ آنها ناگزیر می شود.

شتابزدگی در گزارش میرزایی، فقط شامل بازیکنان نمی شود بلکه صحنه های بازی را هم در بر می گیرد. البته این ویژگی گزارش میرزایی، تا حد زیادی هم ناشی از دید نه چندان قوی او در حین گزارش بازی است. میرزایی، برخلاف فردوسی پور، صحنه های بازی را در همان نمایش اولشان به خوبی نمی بیند و گاه نسبت به حادثه ای نه چندان مهم، چنان اظهار شگفتی می کند که بیننده احساس می کند یکی از صحنه های نادر تاریخ فوتبال رقم خورده است! ولی وقتی که حرکت آهسته آن صحنه پخش می شود، بیننده همراه با خود میرزایی درمی یابد که قصه نه چنان هیجان آلود بوده است که مزدک میرزایی نقل کرده است.

در دربی دیروز، شوت اول مهدوی کیا به سمت دروازه استقلال و دفع آن توپ از سوی رحمتی، مصداق بارز چنین صحنه ای بود. رحمتی هیچ راه دیگری جز دفع آن توپ نداشت؛ توپی که درست به همان جایی آمد که او ایستاده بود. اگر رحمتی آن توپ را دفع نمی کرد، مرتکب اشتباهی فاحش شده بود ولی دفع کردن توپ، وظیفه ناگزیر و کمترین کار ممکن برای او بود.

اما مزدک میرزایی به دلیل ضعف دیدش در حین گزارش بازی و البته تمایلش به صدور احکام عجولانه، پس از اینکه رحمتی توپ شوت شده از سوی مهدوی کیا را راهی کرنر کرد، فریاد زد: ” یک واکنش استثنایی از مهدی رحمتی! ” این اشتباه میرزایی در صحنه هایی که یک دروازه بان یک توپ را مهار و بویژه دفع می کند، بارها و بارها تکرار شده است. البته این اشتباه تا حدی ناشی از میل میرزایی به هیجان دادن به بازی است؛ هیجانی کاذب که کارکرد اصلی اش احتمالاً دمیدن روح در ذات سرد صدا و گزارش میرزایی است.

اما جدای از این ها، میرزایی در صحنه ای که هادی نوروزی در بین دو مدافع استقلال و در دو قدمی رحمتی، توپ را گل نکرد، باز هم با همان قاطعیت همیشگی اش، گل نشدن آن توپ را به حساب اشتباه نوروزی در زدن ضربه آخر گذاشت. نوروزی البته مهاجم خوبی نیست و گره گشایی چندانی برای تیمش ندارد، اما اگر آن صحنه را دوباره ببینیم، راهی نداریم جز اینکه بگوییم نوروزی در آن شرایط سخت تنها کاری که می توانست بکند، همان کاری بود که انجام داد. او ناگزیر بود توپ را از همان کانال تنگ و اریبی که پیش رویش باز شده بود، راهی دروازه استقلال کند و چنین هم کرد. پس دیگر دلیلی برای ملامت او باقی نمی ماند که چرا آن توپ را گل نکرد. مزدک میرزایی در این صحنه از دربی پرهیجان دیروز هم اشتباه کرد.

اشتباهات میرزایی در بازی دیروز، البته فراوان و پرشمار نبود اما به خوبی نشان داد که میرزایی هنوز روح فوتبال را چنانکه باید نمی شناسد. اشتباهات او در حین گزارش بازی پرسپولیس و استقلال، به لحاظ  کمّی قابل چشم پوشی ولی به لحاظ کیفی، چشمگیر بودند.