مجردها، مجرد بمانند !

پای صحبت خیلی از مسوولان و دلسوزان جوانان که بنشینی، از بی‌علاقگی و فرار جوانان از ازدواج گله و شکایت دارند و آنها را به جدی گرفتن این سنت حسنه تشویق می‌کنند، اما در عین حال هر روز آمار و ارقام جالب توجهی هم از وضعیت و شرایط اجتماعی منتشر می‌شود که تاثیر مستقیمی در زندگی روزمره افراد جامعه و بخصوص جوانان می‌گذارد. شاید مرور برخی از این آمار، خالی از لطف نباشد.
براساس آماری که منتشر شده هزینه برگزاری  یک مراسم ازدواج آبرومندانه در تهران ۳۰ میلیون تومان است. نرخ هزینه‌های مسکن و سرعت افزایش اجاره‌بها هم که افسانه‌ای است. تنها در بهار امسال نرخ اجاره مسکن نسبت به سال گذشته افزایش ۲۴ درصدی داشته است.
رقم اعلام شده برای میزان خط فقر در جامعه بین ۸۰۰ هزار تا یک میلیون تومان (حالا با کمی بالا و پایین) در نوسان است.
حقوق مصوب اداره کار که اغلب شرکت‌های خصوصی و اخیرا هم نهادهای دولتی، یکی در میان و با کلی منت و صدقه سری، آن هم با کلی تاخیر پرداخت می‌کنند، بدون کسر مالیات و بیمه و… به ۳۵۰ هزار تومان در ماه نمی‌رسد. وقتی این آمار و ارقام کنار هم قرار می‌گیرند، کاملا منطقی و طبیعی به نظر می‌رسد که افزایش سن ازدواج یا کاهش آمار ازدواج تکه‌های دیگری برای تکمیل این پازل باشند. مسلم است که نمی‌توان به وعده‌های برخی عزیزان صاحب منصب که در فلان روز و فلان ساعت قرار است به سراغ ریشه مشکل بیکاری بروند و آن را از بیخ و بن بکنند، دل خوش کرد و براساس این حرف‌ها برای آینده برنامه‌ریزی کرد.

پای صحبت خیلی از مسوولان و دلسوزان جوانان که بنشینی، از بی‌علاقگی و فرار جوانان از ازدواج گله و شکایت دارند و آنها را به جدی گرفتن این سنت حسنه تشویق می‌کنند، اما در عین حال هر روز آمار و ارقام جالب توجهی هم از وضعیت و شرایط اجتماعی منتشر می‌شود که تاثیر مستقیمی در زندگی روزمره افراد جامعه و بخصوص جوانان می‌گذارد. شاید مرور برخی از این آمار، خالی از لطف نباشد.
براساس آماری که منتشر شده هزینه برگزاری  یک مراسم ازدواج آبرومندانه در تهران ۳۰ میلیون تومان است. نرخ هزینه‌های مسکن و سرعت افزایش اجاره‌بها هم که افسانه‌ای است. تنها در بهار امسال نرخ اجاره مسکن نسبت به سال گذشته افزایش ۲۴ درصدی داشته است.
رقم اعلام شده برای میزان خط فقر در جامعه بین ۸۰۰ هزار تا یک میلیون تومان (حالا با کمی بالا و پایین) در نوسان است.
حقوق مصوب اداره کار که اغلب شرکت‌های خصوصی و اخیرا هم نهادهای دولتی، یکی در میان و با کلی منت و صدقه سری، آن هم با کلی تاخیر پرداخت می‌کنند، بدون کسر مالیات و بیمه و… به ۳۵۰ هزار تومان در ماه نمی‌رسد. وقتی این آمار و ارقام کنار هم قرار می‌گیرند، کاملا منطقی و طبیعی به نظر می‌رسد که افزایش سن ازدواج یا کاهش آمار ازدواج تکه‌های دیگری برای تکمیل این پازل باشند. مسلم است که نمی‌توان به وعده‌های برخی عزیزان صاحب منصب که در فلان روز و فلان ساعت قرار است به سراغ ریشه مشکل بیکاری بروند و آن را از بیخ و بن بکنند، دل خوش کرد و براساس این حرف‌ها برای آینده برنامه‌ریزی کرد.
اما طرف دیگر ماجرا هم جالب است. برای خیل عظیم جوانان بیکار مجرد شاید یکی از ارزان‌ترین و سالم‌ترین راه‌ها برای پر کردن اوقات فراغت، نشستن پای تلویزیون و تماشای فیلم‌ها و سریال‌هایی باشد که جز در برخی برنامه‌های طنز و اغلب برای نمایش آدم‌های سطح پایین و بی‌فرهنگ، اغلب روایت زندگی‌هایی در خانه‌های با متراژ بالا و ماشین‌های گرانقیمت و زندگی‌های آنچنانی و دغدغه‌ها و داستان‌هایی سانتیمانتال است.
نتیجه و پیامد کنار هم قرار گرفتن همه این اجزا، روشن‌تر از آن است که نیاز به توضیح و تفصیل بیشتر داشته باشد. شاید بهتر باشد برای دلسوزی و خیرخواهی درخصوص مسائل جوانان، راه‌های بهتری جز نصیحت و گلایه از آنان پیدا کرد. همدردی و درک شرایط کمترین توقعی است که جوانان می‌توانند داشته باشند.