مارادونا، اسطوره تمام دوران

شاید کمتر کسی بعد از نمایش ضعیف تیم مارادونا در بازی های انتخابی جام جهانی که آرژانتین کار صعودش به روز آخر کشید فکر می کرد که همین تیم امروز و در آفریقای جنوبی شانس اول قهرمانی نامیده شود.
ولی چه چیز باعث این شد که به یکباره همه نگاه ها به سمت آلبی سلسته جمع شود؟
تیم ملی آرژانتین پر است از ستاره هایی که هر کدام برای موفقیت یک تیم کافی هستند. از مسی گرفته تا توز و میلیتو و ایگواین و …
اما سوال اینجاست که آیا ستارگان همیشه موفقیت و پیروزی یک تیم را تضمین می کنند؟
این گفته را راحت می شود رد کرد. چرا که تیم ملی برزیل در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان پر بود از بهترین بازیکنان دنیا.
این تیم با رونالدو، رونالدینیو، کاکا، آدریانو و … نتوانست به هیچ توفیق قابل توجهی برسد.
اما آرژانتین ۲۰۱۰ انگار چیزی در درون خود دارد که فراتر از ستاره محوری است. چیزی که تیمی  مثل برزیل ۲۰۰۶ از آن بهره مند نبود.

شاید کمتر کسی بعد از نمایش ضعیف تیم مارادونا در بازی های انتخابی جام جهانی که آرژانتین کار صعودش به روز آخر کشید فکر می کرد که همین تیم امروز و در آفریقای جنوبی شانس اول قهرمانی نامیده شود.

ولی چه چیز باعث این شد که به یکباره همه نگاه ها به سمت آلبی سلسته جمع شود؟

تیم ملی آرژانتین پر است از ستاره هایی که هر کدام برای موفقیت یک تیم کافی هستند. از مسی گرفته تا توز و میلیتو و ایگواین و …

اما سوال اینجاست که آیا ستارگان همیشه موفقیت و پیروزی یک تیم را تضمین می کنند؟

این گفته را راحت می شود رد کرد. چرا که تیم ملی برزیل در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان پر بود از بهترین بازیکنان دنیا.

این تیم با رونالدو، رونالدینیو، کاکا، آدریانو و … نتوانست به هیچ توفیق قابل توجهی برسد.

اما آرژانتین ۲۰۱۰ انگار چیزی در درون خود دارد که فراتر از ستاره محوری است. چیزی که تیمی  مثل برزیل ۲۰۰۶ از آن بهره مند نبود.

این عنصر ارزشمند همان دیگو مارادونایی است که خود روزی از ستارگان فوتبال دنیا بود.

آرژانتین فاقد کار تیمی است، تاکتیک منحصر به فردی را دنبال نمی کند، دفاع تیمی درست و با قاعده صورت نمی پذیرد و مشکلاتی که می شود با آنالیز بازی ها بدان دست پیدا کرد.

این آرژانتین اما مارادونا را دارد.

مردی که وقتی تیمش به یونان گل  می زند چنان شادی می کند که انگاری جام جهانی را برده است.

مردی که روحیه پیروزی را در تک تک سلول های خود دارد و قبل از هر مسابقه آن را ماهرانه به بازیکنانش تزریق می کند.

این آرژانتین فقط می خواهد ببرد و تاریخ را برای بهترین بازیکن قرن دنیا اینبار نه در سال ۱۹۸۶ و در قالب بازیکن بلکه در سال ۲۰۱۰ و در قالب سرمربی تکرار کند.

کودکان دیروز آرژانتین روزگاری با رویای مارادونا شدن شب را به صبح رساندند و حالا  مارادونا می خواهد ثابت کند که مردی است برای لذت تمام نسل ها در تمام دوران.

مارادونا می خواهد کودکان امروز هم او را اسطوره نسل خود بدانند و اسباب بازی خود را پوستر مارادونا و بازی خود را تقلید از حرکات مارادونا قرار دهند

درست است که مارادونا در زندگی خود فراز و نشیب هایی داشته است، درست است که پرونده اخلاقی او پر است از مسائل ریز و درشت، درست است که او روزگاری کوکائین مصرف می کرد و معتاد بود، درست است که انگلیسی ها به سبب گلی که با دست وارد دروازه شان کرد از وی دل خوشی ندارند، درست است که او از فاشیست های دنیا حمایت می کند و با آنها نشست و برخواست دارد و درست است که او آدم کاملی نیست.

اما نباید فراموش کرد که مارادونا یک سرمربی عادی مثل تمام سرمربی های دیگر نیست، او نیامده است که فقط روی نیمکت به بازیکنانش درس تاکتیکی و تکنیکی بدهد.

او همان طور که جوی دوستانه را در اردوی تیم ملی آرژانتین به وجود آورده است شور جام جهانی را نیز برای تمام ما دو چندان کرده است.

مارادونا فقط سرمربی تیم ملی یک کشور نیست بلکه نماد تمام دوران یک کشور است، کشوری به نام آرژانتین.