«فراموشی» شروعی خوب با شخصیت هایی قابل باور

سریال تلویزیونی فراموشی که این روزها در کنار سه مجموعه چک برگشتی، دست بالای دست و سیر و سرکه (مجموعه های نوروزی امسال) روی آنتن شبکه تهران است، از چند منظر قابل پرداخت است. با گذشت دو سه قسمت از سریال خیلی زود مخاطب شخصیت های این قصه را شناخت، فاکتوری که در یک مجموعه سیزده – چهارده قسمتی نوروزی بسیار حیاتی است و سلطانی پس از سالها کار برای جعبه جادویی خوب می داند برای اقبال در یک اثر نوروزی بایستی از زیاده گویی مرسوم تلویزیونی کم کند و خیلی زود تماشاگر را با اثر در گیر کند. اتفاقی که برای فراموشی رخ می دهد، در همان قسمت اول قصه شکل می گیرد و ما می فهمیم که قرار است با قصه ای درگیر شویم که یک موقعیت کمیک را حتی روی کاغذ با خود به همراه دارد.

سفر پدری که می رود تا پرده از راز زندگی فرزندانش باز کند… این قصه آن هم با سبک و سیاق نگاه سلطانی، به بازیگرانی نیاز دارد که توانایی بازی در چند جنس بازی را داشته باشند، اگرچه موقعیت در حال ایجاد کمیک است اما اتفاقی که سر منشا آن دروغ بوده (از سوی فرزندان) می تواند خالق یک اتفاق تراژیک باشد…

محمد کاسبی برای ایفای نقش پدر در این سریال آن زمان یک انتخاب ایده آل محسوب می شود که شما بدانید نویسنده با تبحر و شناخت در طراحی قصه و کاراکترهایش به دنبال یک پیشکار به نام غلام(مهران رجبی) بوده است زوجی که پیش از این هم در کنار هم تجربه های موفقی را داشته اند (سریال سه در چهار) با حضور آتیه جاوید در نقش قدرت همسر باهوش غلام این تیم سه نفره را باید در مقابل سه کاراکتر اصلی دیگر این سریال دید که فرزندان حاج نقی هستند…

برزو ارجمند، رضا داودنژاد و سحر جعفری جوزانی ترکیبی هستند که پیش از این کنار هم با این شکل و شمایل دیده نشده اند اما در چند قسمت ابتدایی کار جواب داده اند.

اینکه بر مبنای بازی بازیگران این نقش ها طراحی شده است و نویسنده در طول کار اصطلاحا برای آنها نوشته است یا بر اساس این کاراکترها سلطانی به این تیم بازیگری رسیده است یا نه سوالی است که نویسنده و کارگردان پس از پایان پخش سریال به آن پاسخ خواهند داد اما با گذشت چند قسمت اولیه می توان به سریال نوروز ۹۱ شبکه تهران نمره قبولی داد چرا که با شروع خوب توانست تماشاگر را درگیر کند، با ریتم مناسب توانست مخاطبش را حفظ کند، بازی ها به دور از هرگونه لودگی در لحظات طنز کار کشش لازم را ایجاد می کنند، سلطانی با ترفندهای خاص خود به سرعت از لحظات شیرین کارش به سود پیش بردن قصه سود برده و تنها به خنده گرفتن از مخاطبش بسنده نکرده است (آسیبی که بسیاری از سریال های مناسبتی چه در ماه مبارک رمضان و چه در نوروز از آن لطمه دیده اند)، در عین حال که مخاطب در این دست قصه ها به دنبال پیدا کردن جواب معمایی نیست، کارگردان که اصولا در ایجاد تعلیق در آثارش ید طولایی دارد (مجموعه هایی چون ستایش، مامور بدرقه، پس از باران و… در سه مقطع کارگردانی سلطانی) از آن به راحتی نگذشته است و می توان حس کرد که در هر قسمت سوالاتی طرح می شود که جواب آن را بایستی در قسمت های آتی گرفت…

اگر سریال فراموشی تا پایان بتواند این ریتم، سبک قصه گویی و البته گرمی خود را حفظ کند بدون شک یکی از مجموعه های موفق نوروز در سالهای اخیر خواهد بود و این دور از دسترس نیست چرا که کار به لحاظ قصه، حضور یک کارگردان سرد و گرم چشیده تلویزیون و البته تیم بازیگری این پتانسیل را دارد…

یادداشت از؛ مجتبی احمدی