علاقه ات را حتما ابراز کن!!

اگر کسى را دوست دارید، چه از دوستان و برادران ایمانى، یا نسبت ‏به فرزندان و همسر و … این محبت را بر زبان ‏آورید و آن را ابراز کنید، تا محبت ها افزوده شود و دوستی ها تداوم و استمرار یابد.
انسان علاقه دارد که مورد علاقه و محبت دیگران باشد. اگر آن‏دوستداران، محبت‏خود را آشکار کنند، محبوب هم به محبان‏ علاقه‏مند مى‏شود و این محبت دو جانبه، زندگی ها را از صفا و صمیمیت‏ بیشترى برخوردار مى‏سازد. ما اگر بدانیم که خدا دوستمان دارد، ما هم‏خدا را بیشتر دوست ‏خواهیم داشت. اگر بدانیم و بفهمیم که رسول‏خدا(ص) و اهل بیت(ع) به ما شیعیان عنایت و محبت دارند و این‏علاقه را بارها نشان داده و اظهار کرده‏اند، محبت عترت در دل ما بیشترخواهد شد.
اینکه خداوند بارها در قرآن کریم، محبت‏خویش را ابراز کرده و در آیاتى که «ان الله یحب الذین …» دارد، مى‏فرماید که دوستدار پاکان، توبه‏کنندگان، پاکى‏جویان، نیکوکاران، متقین، متوکلین، صابران، اهل‏قسط و عدل است. و در جایى از کسانى یاد مى‏کند که هم خدا آنان رادوست دارد و هم آنان به خدا علاقه دارند (یحبهم و یحبونه) ۱ توجه به‏این نکته، «حب خدا» را در دل ها شعله‏ور مى‏سازد. وقتى ائمه‏معصومین(ع) محبت هاى خویش را نسبت‏به هوادارانشان ابراز مى‏کنند،متقابلا این اظهار عشق، عشق مى‏آفریند.
از حضرت على(ع) مى‏پرسند: یا على! چگونه‏اید؟ مى‏فرماید: دوستدار دوستانمان و دشمن دشمنانمان هستم: «اصبحت محبا لمحبنا ومبغضا لمن یبغضنا». ۲ آیا اگر بدانیم که مولاى متقیان به دوستانش علاقه‏دارد، نخواهیم کوشید که گوهر عشق او را در سینه داشته باشیم؟!

اگر کسى را دوست دارید، چه از دوستان و برادران ایمانى، یا نسبت ‏به فرزندان و همسر و … این محبت را بر زبان ‏آورید و آن را ابراز کنید، تا محبت ها افزوده شود و دوستی ها تداوم و استمرار یابد.
انسان علاقه دارد که مورد علاقه و محبت دیگران باشد. اگر آن‏دوستداران، محبت‏خود را آشکار کنند، محبوب هم به محبان‏ علاقه‏مند مى‏شود و این محبت دو جانبه، زندگی ها را از صفا و صمیمیت‏ بیشترى برخوردار مى‏سازد. ما اگر بدانیم که خدا دوستمان دارد، ما هم‏خدا را بیشتر دوست ‏خواهیم داشت. اگر بدانیم و بفهمیم که رسول‏خدا(ص) و اهل بیت(ع) به ما شیعیان عنایت و محبت دارند و این‏علاقه را بارها نشان داده و اظهار کرده‏اند، محبت عترت در دل ما بیشترخواهد شد.
اینکه خداوند بارها در قرآن کریم، محبت‏خویش را ابراز کرده و در آیاتى که «ان الله یحب الذین …» دارد، مى‏فرماید که دوستدار پاکان، توبه‏کنندگان، پاکى‏جویان، نیکوکاران، متقین، متوکلین، صابران، اهل‏قسط و عدل است. و در جایى از کسانى یاد مى‏کند که هم خدا آنان رادوست دارد و هم آنان به خدا علاقه دارند (یحبهم و یحبونه) ۱ توجه به‏این نکته، «حب خدا» را در دل ها شعله‏ور مى‏سازد. وقتى ائمه‏معصومین(ع) محبت هاى خویش را نسبت‏به هوادارانشان ابراز مى‏کنند،متقابلا این اظهار عشق، عشق مى‏آفریند.
از حضرت على(ع) مى‏پرسند: یا على! چگونه‏اید؟ مى‏فرماید: دوستدار دوستانمان و دشمن دشمنانمان هستم: «اصبحت محبا لمحبنا ومبغضا لمن یبغضنا». ۲ آیا اگر بدانیم که مولاى متقیان به دوستانش علاقه‏دارد، نخواهیم کوشید که گوهر عشق او را در سینه داشته باشیم؟!
آنچه روابط دوستانه را نیرومندتر مى‏سازد، ابراز علاقه است.ممکن است‏شما به کسى علاقه و ارادت داشته باشید، ولى به دلیل تنبلى‏و بى‏حالى، یا خجالت و شرم یا به هر علت دیگر هرگز بر زبان نیاورید و به او نگویید که دوستش دارید، او از کجا پى به علاقه‏مندى شما ببرد وبه شما علاقه پیدا کند؟ کلید جلب محبت او، ابراز علاقه خودتان است.این نکته در دستورالعمل هاى اخلاقى آمده و حتى بابى براى آن گشوده‏شده است. ۳
امام صادق(ع) فرمود: «اذا احببت رجلا فاخبره‏» ۴ اگر به کسى علاقه‏ و محبت داشتى، او را آگاه کن.
در روایت است که مردى از مسجد گذر کرد، در حالى که امام‏باقر(ع) و امام صادق(ع) نیز در مسجد نشسته بودند. یکى از اصحاب‏امام باقر(ع) گفت: به خدا قسم من این شخص را دوست مى‏دارم.امام فرمود: پس به او خبر بده، چرا که این خبردادن، هم مودت ودوستى را پایدارتر مى‏کند، هم در ایجاد الفت، خوب است «الا فاعلمه‏فانه ابقى للموده و خیر فى الالفه‏». ۵
از پیامبر خدا(ص) نیز روایت است که فرمود: «اذا احب احدکم صاحبه او اخاه فلیعلمه‏» ۶ ؛ هر یک از شما دوست ‏یا برادر دینى‏اش را دوست ‏بدارد، پس به او اعلام کند.
در حدیث دیگرى همین مضمون آمده، با این اضافه که «فانه اصلح‏لذات البین‏» ۷ ؛ این اعلام دوستى، براى اصلاح و آشتى میان افراد،شایسته‏تر و مفیدتر است.
آنچه روابط دوستانه را نیرومندتر مى‏سازد، ابراز علاقه است.ممکن است‏شما به کسى علاقه و ارادت داشته باشید، ولى به دلیل تنبلى‏و بى‏حالى، یا خجالت و شرم یا به هر علت دیگر هرگز بر زبان نیاورید و به او نگویید که دوستش دارید، او از کجا پى به علاقه‏مندى شما ببرد وبه شما علاقه پیدا کند؟ کلید جلب محبت او، ابراز علاقه خودتان است.
نقش ابراز علاقه در خانواده
نکته‏اى که یاد شد، غیر از محیط اجتماعى و روابط انسانى‏مسلمانان با یکدیگر، در محیط خانه و میان افراد خانواده هم مطرح‏است. صفاى زندگى به حاکمیت عشق و علاقه بر محیط زندگى و معاشرت است و اگر دوستى و علاقه نباشد، زندگى جهنمى است ‏سوزان و محیطى است ‏سرد و بى‏روح.
گاهى گفتن کلمه «دوستت دارم‏»، شعله محبت را فروزان مى‏کند و به‏زندگی ها روح و نشاط مى‏بخشد. ابراز عشق و علاقه در محیط خانواده، میان دو همسر، یا میان پدر و مادر نسبت ‏به فرزندانشان خانه را به ‏بهشت تبدیل مى‏کند. چه دوزخ هاى سوزانى که معلول کمبود محبت و عاطفه فرزندان از جانب والدین است و حسرت شنیدن «عزیزم، دلبندم،تو را دوست دارم و …» سالها بر دل کودکان مى‏ماند و گرفتار عقده کمبود محبت مى‏شوند.
پیامبر اکرم(ص) فرمود:
«قول الرجل للمراه انى احبک لا یذهب من قلبها ابدا» ۸ ؛ اینکه مرد، به‏همسر خود بگوید: «تو را دوست دارم‏»، هرگز از دل همسر بیرون ‏نمى‏رود!
علاقه، عشق، دوست داشتن، گل
شگفتا که یک جمله کوتاه و ساده، ولى یک دنیا تأثیر و عشق‏آفرینى! و چقدر بخیلند آنان که از گفتن چنین واژه‏هاى ‏محبت‏آورى نسبت ‏به همسر و فرزندان و دوستان و بستگان خویش، مضایقه دارند و از عواقب و پیامدهاى نیکو و آثار سازنده آن غافلند.
ابراز دوستى و محبت، تنها به گفتن و لفظ نیست. گاهى احترام‏کردن، بوسیدن، نوازش کردن، هدیه و سوغات خریدن و این گونه‏ حرکات، نشانه عشق و دوستى است.
رسول خدا(ص) فرمود: «احبوا الصبیان و ارحموهم‏»۹ کودکان را دوست‏بدارید و به آنان ترحم و شفقت نمایید. لطف و مهربانى به ‏خردسالان، گواه عشق و محبت نسبت‏ به آنهاست. و ترحم، خود نشانه ‏محبت داشتن به فرزندان است. در روایات بسیارى به بوسیدن فرزند توصیه شده و براى هر بوسیدن اولاد، درجه‏اى در بهشت منظور گشته‏ است «من قبل ولده کتب الله له حسنه … .» ۱۰
در روایت است: روزى حضرت رسول(ص)، دو فرزندش امام‏حسن و امام حسین(علیهماالسلام) را بوسید. اقرع بن‏حابس کنار حضرت بود. گفت: من ده فرزند دارم، تاکنون هیچ کدام را نبوسیده‏ام! پیامبر خدا فرمود: من با تو چه کنم، که خدا رحمت و عطوفت را از دلت‏ کنده است.۱۱ در روایات متعددى هم به رعایت عدالت در بوسیدن و پرهیز از تبعیض در بوسیدن و ابراز محبت‏ به فرزندان تاکید شده است.
راستى، فرزندى که از پدر و مادر محبت ندیده و سخن گرم و عشق‏آفرین نشنیده است، آیا به این نتیجه نمى‏رسد که دوستش ندارند و در خانه جایى ندارد و کسى او را به حساب نمى‏آورد؟ و آیا این ‏«عقده‏»، بعدها براى او چه پسر باشد و چه دختر، مشکل به بار نمى‏آورد؟ کودکانى که از خانه فرار مى‏کنند، پسران و دخترانى که ‏جذب برخوردهاى عاطفى دشمنان دوست‏نما مى‏شوند و به فساد مى‏گرایند، آیا جز معلول فقدان محبت و عاطفه در درون خانواده‏است؟ اگر فرزندان در محیط خانه از نظر عاطفى و محبت اشباع شوند، هرگز به دام شیادان که با تور محبت ‏به شکار جوانان و نوجوانان‏ مى‏پردازند، نمى‏افتند.
بررسى پرونده برخى از بزهکاران و مجرمین یا فراریان از خانه یا اقدام‏کنندگان به خودکشى، نشان‏دهنده کمبود محبت آنان در خانه و ازسوى والدین است. در نامه دخترى که پس از آلوده ‏شدن و گرفتارى دردام شیادان و گرگهاى عفاف، اقدام به خودکشى کرده، چنین آمده است(در باره مادرش):
«او مادر من بود. براى تربیت من که تنها فرزندش بودم رنج‏بسیار کشید، ولى‏هرگز نخواست دوست من باشد … روزى رسید که این کمبود را شیطان دیگرى‏جبران کرد. من که تشنه محبت‏بودم، دست پرمهر او را به گرمى فشردم و به رویش‏آغوش گشودم. یقین دارم که دختران محبت‏دیده، هرگز دچار این لغزش‏نمى‏شوند. کسى که در خانه‏اش چشمه آب حیات دارد، به دنبال سراب‏نمى‏رود … .» ۱۲
نتیجه آنکه حیات اجتماعى، شادابى و صفاى خود را مدیون‏ محبت و دوستى است. وقتى به کسى علاقه و محبت داریم، چه پدر و مادرمان باشد، چه برادر و خواهرمان، چه فرزندانمان، چه استادمان، چه شاگردمان، چه هر انسان دیگرى که به دلیل داشتن فضیلتى و برخوردارى از عملکردى شایسته و تحسین ‏برانگیز، محبوب ما شده و در خانه دلمان جاى گرفته است، این دوست ‏داشتن و ارادت و عشق را بر زبان آوریم و در دل نگه نداریم.
ابراز دوستى و اظهار علاقه، خود ما را هم مورد علاقه و محبت ‏دیگران قرار مى‏دهد. معاشرت گرم و محبت‏آمیز با دیگران، هنرى ‏است ‏شایسته که باید کوشید این ادب اجتماعى را فرا گرفت و به کار بست.
منبع : اخلاق معاشرت، جواد محدثی
گروه دین و اندیشه تبیان