شادی مضحک کاتالانیایی ها

زمانی که تیم ملی آلمان در دیدار نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ در زمین خود به ایتالیا باخت، تماشاگران آلمانی واکنشی بروز دادند که برای همیشه در تاریخ فوتبال به یادگار ماند.
آلمانی ها نه تنها مغموم که مبهوت هم بودند چرا که تیم آنها دردقایق ۱۱۹ و ۱۲۱ دو گل پی در پی از ایتالیا خورد و بازی فینال را از دست. ولی بهت و حیرت آلمانی ها چندان به درازا نکشید. آنها به سرعت خودشان را بازیافتند و علیرغم غم عمیقی که فراگرفته بودشان، به تشویق تیم خود پرداختند.
اما رفتار تماشاگران بارسلونا پس از باخت در برابر اینتر، بسیار مضحک بود. آنها که به قول مورینیو عقده قهرمانی در سانتیاگو برنابئو را داشتند، پس از باخت در برابر اینتر تا نیمه های شب در خیابانهای بارسلونا به پایکوبی پرداختند در حالی که خود بهتر از هر کسی می دانستند که هر نتیجه دیگری جز قهرمانی بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا، برای آنها در حکم شکست است.
چرا تماشاگران بارسا بی دلیل شادی می کردند؟ زیرا آنها در یک هفته اخیر دائماً از خرد کردن اینتر میلان حرف زده بودند و از فرط نفرت از مورینیو به ماشین وی حمله کرده بودند و کارهایی دیگر  از این قبیل.

زمانی که تیم ملی آلمان در دیدار نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ در زمین خود به ایتالیا باخت، تماشاگران آلمانی واکنشی بروز دادند که برای همیشه در تاریخ فوتبال به یادگار ماند.

 آلمانی ها نه تنها مغموم که مبهوت هم بودند چرا که تیم آنها دردقایق ۱۱۹ و ۱۲۱ دو گل پی در پی از ایتالیا خورد و بازی فینال را از دست. ولی بهت و حیرت آلمانی ها چندان به درازا نکشید. آنها به سرعت خودشان را بازیافتند و علیرغم غم عمیقی که فراگرفته بودشان، به تشویق تیم خود پرداختند.

اما رفتار تماشاگران بارسلونا پس از باخت در برابر اینتر، بسیار مضحک بود. آنها که به قول مورینیو عقده قهرمانی در سانتیاگو برنابئو را داشتند، پس از باخت در برابر اینتر تا نیمه های شب در خیابانهای بارسلونا به پایکوبی پرداختند در حالی که خود بهتر از هر کسی می دانستند که هر نتیجه دیگری جز قهرمانی بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا، برای آنها در حکم شکست است.

چرا تماشاگران بارسا بی دلیل شادی می کردند؟ زیرا آنها در یک هفته اخیر دائماً از خرد کردن اینتر میلان حرف زده بودند و از فرط نفرت از مورینیو به ماشین وی حمله کرده بودند و کارهایی دیگر  از این قبیل.

 بدیهی است که همه این کارها ناشی از میل رسیدن آنها به فینال بود. بنابراین بارسایی ها می توانستند پس از شکست در برابر اینتر، تیم خودشان را به دلیل بازی خوبش تشویق کنند و آرام و غمگین روانه خانه هایشان شوند. ولی برای آنها سخت بود که شکست از اینترمیلان و بخصوص خوزه مورینیو را بپذیرند. هم از این رو در حرکتی نمایشی و آکنده از خودفریبی، به شادی مصنوعی روی آوردند تا – به قول خودشان – اثبات کنند که ” هیچ اتفاقی نیفتاده است. ”

مقایسه رفتار خارج از استادیوم تماشاگران آلمانی با تماشگاگران بارسایی به خوبی نشان می دهد که شادی کاتالانیایی ها چیزی بیش از یک دروغ بزرگ نبود.

 آلمانی ها پس از باخت در برابر ایتالیا، تیم خودشان را تشویق کردند و در عین غمناکی، سرود خواندند و همراه با موسیقی به آرامی رقصیدند اما وقتی که از استادیوم خارج شدند، خیابانهای فرانکفورت دیگر خالی از جمعیت بود؛ چرا که تماشاگران غمگین آلمانی، می دانستند که بازی فینال را از دست داده اند و این یعنی شکست.

 علاوه بر این، آنها تحمل پذیرش شکست را داشتند و نمی خواستند با شادی بی مبنا و بی دلیل، چنین وانمود کنند که هیچ اتفاقی نیفتاده و شکستی در کار نیست.

ادب و متانت آلمانی ها، چه آن زمان که غمگنانه آواز خواندند و چه آن زمان که مودبانه خیابانهای فرانکفورت را تا مسیر خانه طی کردند، به گونه ای بود که همه ناظران و باخبران از این رفتار ژرمن ها، به احترام آنها کلاهشان را از سر برداشتند.

 ولی شادی چهارشنبه شب کاتالانیایی ها، نمایشی گنگ و نامفهوم از یک شادمانی حقیقی بود. آنها تحمل خرد شدن زیر بار غم شکست سنگین در برابر مورینیویی را که عقده ای خطابشان کرده بود، نداشتند و برای فرار از مواجهه با تلخی این شکست در درون خودشان، به بیرون از خود پناه بردند و  به شادی  و پایکوبی در جمع خود پرداختند.

 ولی اثر این مسکن چندان پایدار نخواهد بود زیرا تماشاگران بارسا دیر یا زود به شکست تلخ در برابر اینتر، آن هم در زمین خودشان و به رغم آن همه حرکات ناشایست و غیراخلاقی شان برای خرد کردن روحیه رقیب، فکر خواهند کرد و صحنه های بازی و بویژه شادی خوزه مورینیو در پایان بازی را در ذهن خود مرور خواهند کرد.