سبــک و ظاهــر در آثار آلکس کاتس (+تصاویر آثار)

افراد در نقاشی‌های وی تقریباً همیشه ساده، لاغر، سفیدرنگ با ظاهری خشک و منزّه و معمولاً درگیر کارهای تفریحی هستند. این افراد حتا اگر رفاه را نشان ندهند، لااقل….
 

آلکس کاتس، نقاش، مجسمه ساز و چاپگر معاصر، ۲۴ جولای ۱۹۲۷ در بروکلین نیویورک به دنیا آمد. وی، از ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۹، در مدرسه هنر noinU repooC نیویورک به تحصیل پرداخت و سپس در کالج نقاشی سکوهگان در ایالت ماین تعلیم دید؛ جایی که بعدها در آنجا تدریس نمود. او یکی از بهترین نقاشان امریکایی است که به خاطر نقاشی‌های بزرگ و مرتفعش شناخته شده؛ پرتره‌هایی با اندازه‌های عظیم که در نیویورک به چشم می‌خورد و در آن از رنگ‌های روشن و کنتراست‌های ساده استفاده شده است. آثار کاتس در پیشبرد و توسعه جنبشِ هنری که نئورئالیسم دهه شصت نامیده می‌شود، نقش مرکزی داشتند. وی در ۱۹۵۰ با تعدادی از نقاشان اکسپرسیونیسم انتزاعی در نیویورک رابطه دوستی برقرار نمود و تحت تأثیر این روابط، کشیدنِ فیگورهای انسانی را در یک سطحِ سرد و روشنِ تخت آغاز نمود. او در نقاشی‌هایش تمرکز بر سطحِ بوم را با علاقه شخصی‌اش، یعنی هنرِ ادراکی و خطای تصویری، ترکیب نمود. در دهه ۱۹۵۰، کاتس یکی از هنرمندانی بود که آبستره و جنبه‌های شدیداً احساسی نقاشی مکتب نیویورک را مورد انتقاد قرار داد و فیگور انسانی را به هنر امریکایی باز گرداند. در آن دوره اکسپرسیونیسم انتزاعی حکمفرما بود (سبکی که بیانگر این بود: نقاشی خود را به تصویر می‌کشد و، در عین حال، زندگی و تجربه درونی هنرمند را ثبت می‌کند). در چنین جوّی، بسیار شجاعانه بود که کاتس، به انتخاب خود، مردم را به تصویر بکشد و هیچ چیزی درباره احساسات و روانِ سوژه‌هایش بیان ننماید. قبل از وی، نقاشی‌های ویلیام دکونینگ، که زنان را به تصویر می‌کشید، فرم انسان را در نقاشی معاصر امریکایی قابل قبول جلوه داده بود. با وجود این، زنان در نقاشی‌های ویلیام دکونینگ نمایانگر افراد نبودند، بلکه وسیله ای بودند برای بیان کشمکش‌های درونی آن هنرمند. او، در تلاش برای آغازِ روندی نوین، سبکی را ایجاد نمود که بر پایه به تصویر کشیدن مردم و اشیای واقعی استوار بود، در حالی که احساسات در آن نقشی نداشت. از دهه ۱۹۵۰ تاکنون، کاتس موضوعات مورد علاقه اش را در بین دوستانش جستجو نموده و از اواخر دهه ۱۹۵۰، پرتره، بخش اصلی نقاشی‌هایش را دربرگرفته است، بویژه پرتره‌هایی از همسرش آدا، پسرش ونسان و گروهی از دوستانش، متشکل از: هنرمندان، شاعران، منتقدان و رقصندگان. وی در پرتره‌هایش نوعِ جدید و متمایزی از واقع گرایی را در هنر امریکایی به تصویر می‌کشد و در نقاشی‌های خود، جنبه‌هایی از انتزاع و بازنمایی را با یکدیگر ترکیب می‌کند. او سوژه‌های نقاشی خود را در اطرافِ خود و در محلِ زندگی اش جستجو می‌کند؛ و در حالی که ما دنیا را معمولاً با فرم‌های تصویری ازپیش تعریف شده می‌بینیم، اعتقاد دارد: بهتر است از سوژه‌های اطراف خود شروع کنیم، تا بخت بیشتری برای درک آنها، از دیدگاه خود، داشته باشیم. 
کاتس، یکی از هنرمندان باسابقه ای است که تلاش نموده با اعضای مشهور و قابل احترامِ مکتبِ نیویورک (دکونینگ، جکسون پولاک، فرانتس کلاین، مارک روتکو، …) رقابت نماید. وی در جایی گفته است: می‌خواسته نقاشی‌هایی را خلق کند که نقاشی تمامی ‌آنها را، از دیوار بَرکَنَد. می‌خواسته نقاشی‌هایش در اندازه بوم‌های دیواری اکسپرسیونیست‌های انتزاعی باشد. بنابراین، مقیاس کارش را بزرگ نموده است. در آثار او، حوزه‌های وسیعی از رنگ سطح، تصاویری بزرگ‌تر از واقعیت را به سردی تعریف می‌کنند، و این سبک به عنوان زیبایی شناسی برجسته وی باقی مانده است.