«رفیق»، یکی از نام های خدا

«رفیق» یکی از نام های خداست. بهشتی ها با هم رفیق اند. رفیق از ریشه رفق است به معنای نرمی، لطف، آسانی، کمک و سود.
تمام آنچه گذشت می تواند گوشه ای از شکوه و بزرگی این واژه و نیز دنیای رفاقت را نشان بدهد. «رفیق» مرامش باید خدایی باشد. یعنی کم نگذارد.
هرجا که حضورش لازم است حضور داشته باشد. هرجا که باید حرفی بزند سکوت نکند. هرجا که سکوتش لازم است سکوت کند. برای رفیقش آینه باشد. کمکش کند که راه خوبی را گم نکند.
خداوند در رفاقت با بندگانش از سر سودا وارد نمی شود، معامله نمی کند که یکی بدهد تا یکی پس بگیرد. تو دنیای رفاقت با خدا فقط لطف و تفضل یک طرفه را می بینیم. خدا الگوی خوبی برای رفاقت و رفیق داری است. البته برای ما محال است که مثل او باشیم ولی می توانیم آرام آرام روی بعضی از چیزهایی که در لیست انتظاراتمون از رفقامون نوشتیم یک خط قرمز بکشیم، تا کم کم بتوانیم راه و رسم رفاقتمون را به راه و رسم رفاقت خدا نزدیک و شبیه کنیم. مطمئن باشید اینطوری لذت گذشت برای رفیق و شاد کردن دلش را بهتر و بیشتر احساس می کنید.