رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟

By registering with this blog you are also agreeing to receive email notifications for new posts but you can unsubscribe at anytime.


رمز عبور به ایمیل شما ارسال خواهد شد.


کانال رسمی سایت تفریحی

دکه سایت


نظر سنجی

نظرسنجی

به نظر شما کدام سریال امسال ماه رمضان بهتر است؟

Loading ... Loading ...

کلیپ روز




logo-samandehi

تصاویری از فرش قرمز اختصاصی برای بازیگران دیر رسیده در جشنواره فجر

عکس از جشن تولد ۳۸ سالگی آزاده صمدی

مصاحبه از زندگی شخصی امیرحسین مدرس و همسر دومش

عکس همسر آزاده نامداری و دخترش گندم

عکس جدید مهناز افشار و دخترش لینانا

نامه عسل پورحیدری در شبکه اجتماعی پس از خاکسپاری پدر

عکسی جالب از تینا آخوندتبار با دستکش بوکس در حال ورزش

تصاویر تبلیغاتی الیکا عبدالرزاقی و همسرش امین زندگانی

رتبه بدهید:

جادکمه قصه

چاقوش ضامن دار نبود، از آن بی ضامن های کار درست هم نبود که بیارزد دست بگیری یا تو دست بچرخانی . از آن ها بود که فقط به درد خیار پوست کندن می خورد و زیر ناخن پاک کردن . اما طرف اصلاً حالی ش نبود، انگار قمه دودَم دستش گرفته بود که هی پایین بالاش می کرد و به جای نگاه کردن به پرده ، این طرف آن طرف را دید می زد. او مثل ما سانس دومش نبود تا عین ِ من هی سر به این ور آن ور بچرخاند که کی چُرت دایی محمود پاره می شود، بلند می شویم می زنیم بیرون .آن دو همین ده دقیقه پیش با آن بوی چسب یا نمی دانم تینری که ازشان بلند بود یک بری از جلو پای ما رد شده بودند و طرف هم با آن قد و هیکل عین ِ بولدوزرش پنجه پای مرا طوری لگد کرده بود که نفس تو سینه ام گیر کرده بود و یک دقیقه ای همان جا مانده بود. اما مگر این جور آشغال ها حرف حالی شان می شد؟

چاقوش ضامن دار نبود، از آن بی ضامن های کار درست هم نبود که بیارزد دست بگیری یا تو دست بچرخانی . از آن ها بود که فقط به درد خیار پوست کندن می خورد و زیر ناخن پاک کردن . اما طرف اصلاً حالی ش نبود، انگار قمه دودَم دستش گرفته بود که هی پایین بالاش می کرد و به جای نگاه کردن به پرده ، این طرف آن طرف را دید می زد. او مثل ما سانس دومش نبود تا عین ِ من هی سر به این ور آن ور بچرخاند که کی چُرت دایی محمود پاره می شود، بلند می شویم می زنیم بیرون .آن دو همین ده دقیقه پیش با آن بوی چسب یا نمی دانم تینری که ازشان بلند بود یک بری از جلو پای ما رد شده بودند و طرف هم با آن قد و هیکل عین ِ بولدوزرش پنجه پای مرا طوری لگد کرده بود که نفس تو سینه ام گیر کرده بود و یک دقیقه ای همان جا مانده بود. اما مگر این جور آشغال ها حرف حالی شان می شد؟ بعد هم زیرچشمی دیده بودم که تا نشسته بود شروع کرده بود باچاقوش بازی کردن … بی پدر! قد و هیکلش اصلاً به چاقوش نمی آمد، همان طور نشسته یک سر و گردن از ما گُنده تر بود. زیر آن نور قرمز انگار لاله گوش بزرگ و عین قلوه گاومیشش خون ِ خالی بود. رفیق بغل دستی ش هرچند جغله تر بود و دم به ساعت پشت ِ آن مناره پیدا و گم می شد، اما اور و اداش بیش تر بود و یک ریز ور می زد و هِرهِر و کِرکِر می کرد و نمی گذاشت حواسم پیش آن موهای بور رو شانه ریخته ای باشد که دو ردیف جلوتر هر وقت نور صحنه زیاد می شد چشمم را عین آهن ربا به خودش می کشید.
وقتی آن جغله ساندویچ فروش سینما را صدا زد تا از دیس ِ حلبی جلو سینه اش دو تا ساندویچ تخم مرغ برای خودش و آن گنده بک بردارد، تازه رفتم تو نخ موهای بلند و پشت ِ گردن ریخته اش و آن پیراهن نارنجی یا قرمز تنش که یقه بلند گوش خرگوشی ش تا جلو سینه اش آمده بود. از آن پیراهن های تابلویی که هر اُزگل از راه نرسیده ای به خیالش با پوشیدن آن می شود بچه ناف تهران …
انگار سوزن فرفره زیرم گذاشته بودند، نمی توانستم آرام بنشینم . تو همین هیر و ویر نمی دانم کدام الاغ هم پیشابش را ول کرد زیر صندلی ش ، بوی تندش همه جا را برداشت و گیج و منگم کرد. یک دفعه نمی دانم از کدام گوشه صدا ترکید: هُش ! دست ِ خر کوتاه ! و باعث خیر شد تا دایی محمود یک باره سیخ بنشیند و بگوید: ها!ها! کی بود؟ چی شد؟ و پشت سرش جان وین هم انگار از شلوغی استفاده کرد و دست انداخت گردن هنرپیشه ای که دورکمرش سی سانت هم نبود و صدای دست زدن و سوت کشیدن همه جا را برداشت . بعد از آن بود که دایی محمود دهن دره صداداری کرد و دو مشت محکم هم به سینه اش کوبید، ولی قبل از آن که شُکر ای خدایی بگوید، یک دفعه نه گذاشت و نه برداشت ، اشاره کرد به طرف و گفت : زکی ! آقا رو، وهمان طور که صورتش رو به او بود، جَلدی دست کرد تو جوراب و گَزن نوار پیچ بزرگش را که تیغه اش عین الماس بود، درآورد.
ساندویچی که داد زد: آجیل ! تخمه ! ساندویچ ! و سر و صدا که نخوابید و کنترل چی چراغ قوه اش را انداخت تو جمعیت و گفت : بی سر و صدا! چه خبره ؟ و همه هُواش کردند، سریع در گوش دایی گفتم : خان دایی ! انگار دنبال شرّ می گردی ! طرف که چیزی به ما نگفته ، تو عالم خودش دارد عشقش را می کند.
اما دایی محمود انگار سیخ داغ زیرش گذاشته بودند، نمی توانست یک جا آرام بنشیند و دم به ساعت جیرجیر صندلی ش را درمی آورد و طوری سرش را عقب می داد که سیبک قلنبه اش قلنبه تر می شد و تو آن نور خون رنگ می دیدم که با آن چشم های ریزش هی چشم غره می رود به یارو.
وقتی در کافه به هم خورد و کلانتر هفت تیر به دست جَلدی پرید تو و گفت : کسی از جاش جنب نخورد، یک دفعه خرررر روکش صندلی روبه رویی دایی عین شکنبه گاو از بالا تا پایین جِر خورد و بعد انگار دایی دلش خنک شده باشد، با نیشی باز تکیه داد به صندلی ش و بلند گفت : آخیش ! الحق که دست خوش داشت ! روکش صندلی طوری میزان جر خورده بود که انگار شاقول بالاش گذاشته بودند. حالا فقط صدای چق چق تخمه شکستن بود که قاتی ِ بوی پیشاب از پشت سر می آمد و جان وین همچین با مشت می کوبید تو فک آن تگزاسی دیلاق که یارو با میز و صندلی و آت و آشغال های روش عین تاپاله ولو می شد رو زمین .
وقتی آن موهای بور تکانی خورد و تو آن تاریک روشنی تتق زد و تق تق پاشنه کفشش همه جا را برداشت و پشت ِ سرش ترق و توروق جمع شدن چهار پنج صندلی بلند شد، من دیگر کاری نداشتم جز آن که بروم تو نخ چاقوی دسته یاقوتی طرف که حالا دیگر تو دستش عین یک جاکلیدی خوشگل ، آرام افتاده بود و جُنب نمی خورد.
بعد که بکوب بکوب سُم آن همه اسب همه جا را پر کرد و کافه محاصره شد، چاقو هم یواش یواش به تک و جنب افتاد و روکش صندلی روبه رویی طرف با یک مصیبتی خِروخِر زیگزاگی جر خورد. انگار یارو می خواست درخت اره کند! از همان جر دادنش می شد فهمید که چاقوش چاقو نیست ، سوت سوتک یا جاکلیدی ای است که بیش تر به درد این جوانک های سرچهارراه بایست می خورد تا آدمی به پک و پُز او.
حالا دیگر بغل دستی ش لالمانی گرفته بود و دست هاش عین این لقوه گرفته ها می رفت و می آمد و جان می کند تا کاغذ ساندویچ را باز کند. حالا دیگر فیلم به من هم نمی چسبید. از قبل هم که دوست داشتم زودتر بزنیم بیرون . این بود که یواشکی درِ گوش دایی گفتم : دایی جان ! محض رضای خداغلافش کن بزنیم بیرون نشیمن مان پینه بست بس که این جا نشستیم … اما انگار با او نبودم با شکمش بودم و او هم دیگر دایی محمود همیشگی نبود، مجسمه دق بود، هر چند که مجسمه آن طور مدام نوک سبیل هایش را نمی جوید و آن گونه های استخوانی ش که عین زانوی کَبَره بسته یک بچه پاپتی بود، این طورنمی زد بیرون و قلمبیده تر نمی شد. از لجم درِ گوشش گفتم : بابا! اگر طرف یک چک بهت بزند، هم نانت می شود، هم آبت ، از ما گفتن . اصلاً برنگشت ، انگارقابل نبودم نگاهم کند، فقط از لای دندان ها گفت : این قدر حرف نزن ، بگیر بشین سرِ جات ! بعد آن سینه لاغرش را باد کرد و داد جلو و بدنش را کش وقوسی داد و گردن نازکش را هم محکم یک بار چرخاند به چپ و یک بار به راست .
کفرم درآمد. به چی چی اش می نازید؟ طرف آن قدر گنده بود که سر و کله اش از بالا سر دایی قشنگ پیدا بود… این همه کم بود و فقط این مان مانده بود که دایی بی خود و بی جهت هِر و هِر بزند زیر خنده و حالا نخند، کی بخند! به خودم گفتم : بی خود نیست بابا می گوید لازم نیست با این دایی محمودت جایی بری . بعد یک نخ از سیگارهایی که از بس تو جیبم مانده بود عین هویج پلاسیده شده بود، از جیب درآوردم ، اما هر کار کردم نتوانستم روشنش کنم . انگار کبریت تو دستم داشت سر خود شاه و وزیر بازی می کرد.
چاقو که تو دست طرف آرام شد، خم شدم نگاه کردم به صورتش ، انگار دایی را نگاه می کرد. تو آن دست های بزرگش چاقو عین یک سنجاق قفلی گم شده بود. حالا اخم هاش را خوب می دیدم . خم شد سمت دایی و با آن صدای کلفتش گفت : هه هه هه ! هندل !
عجب آدمی بود این دایی ! هرهر و کرکرش کم تر که نشد هیچ ، بیش تر هم شد. انگار یارو قلقلکش داده بود. این دفعه طرف خم شد، آرنج هاش را گذاشت رو زانوهاش . آن طور که من چشم هاش را از زیر ابروهاش می دیدم ، معلوم بود نگاهش از پایین به بالاست . حالا از پشت سرش بغل دستی ش را می دیدم که عین مرغ کرچ رفته بود تو خودش و فقط دهانش تندتر می جنبید، اما انگار لقمه اش خیال نداشت برود پایین ، چون هربار صحنه تاریک و روشن می شد باز همان طور می دیدم فکش عین فک گوسفند می آید و می رود و از پایین رفتن لقمه خبری نیست و آن ننه مرده مجبور است یک سانس دیگرهم همین طور بنشیند و دهان بجنباند تا شاید لقمه رضایت دهد، تشریف ببرد پایین .
درست همین وقت جان وین خط خط شد و یک بری ، بعد هم فیلم برید واز هر طرف صدای سوت و داد و هوار بلند شد و چپ و راست موشک کاغذی بود که پر کشید رو به سقف . با روشن شدن چراغ ها دیگر مشکل نبود ببینی لب طرف چه طور بفهمی نفهمی دارد می لرزد. انگار لبش یک ساز می زد و آن هیکل گنده اش یک ساز. همان طور که نگاهش به گزن دایی محمود بود گفت : گاله ات را می بندی یا ببندمش ؟
اما انگار خودش هم حرف خودش را باور نداشت ، چون آن سیبک بزرگش طوری آرام پایین بالا می رفت که انگار حرکت فیلمش را کند کرده بودند. نگاهش میان گزنی که دسته اش به زور تو دست های کوچک دایی محمود جاگیر شده بود و روکشی که جلو دایی عین پنیر لیقوان صاف وخوش گل بریده شده بود، سرگردان بود.
اصلاً فکرش را نمی کردم که دایی آن طور بی معطلی چنان شیشکی یی ببندد که تا چند ردیف جلوتر جار و جنجال بخوابد و سر تماشاچی ها برگردد رو به ما.
طرف یک بار برگشت به چپ و یک بار به راست و بعد زل زد به روبه رو، حالا نیم رخش طوری گیج و ویج نشان می داد که انگار او هم مثل من هیچ انتظار شنیدن آن صدا را نداشته بود. حالا دیگر انگار چاقو تو دستش نبود، یک ناخن گیر گل دار چینی یا کره ای بود یا پاشنه کشی برنجی و قلم کاری شده .
بغل دستی ش پا شد و آستین طرف را کشید و گفت : الانه که اوستا صداش درآد، معطلش نکن ، بزن بریم .
بعد آن هنرپیشه کمر سی سانت از پشت پنجره خندید و برای جان وین دست تکان داد. انگار طرف تو بد مخمصه ای گیر کرده بود که انگشت اشاره دست چپش همان طور تو دماغش گیر کرده بود و در نمی آمد. حالا تنها چیزی که از او شنیده می شد، غرغری گنگ و گم بود.
همین وقت بود که دایی محمود یک دفعه خودش را کشید جلو و نوک گزنش را گذاشت تو سوراخ جادکمه طرف و با یک تکان جر و واجرش داد. من همان طور با سیگار خاموش گوشه لب دولا مانده بودم و مات کار دایی بودم . حالا سوراخ جادکمه طرف ، دیگر سوراخ نبود، بلکه یک خط راست بود، یک پارچه جِرخورده لب آویزان که همین طور بی کس و بدبخت ، یک بری آویزان مانده بود سر جاش . دایی محمود گفت : این طوری خوشگل تر نشد؟ نمی دانم با من بود یا با طرف ، یا این که با خودش حرف زده بود؟ نفسم راحت درنمی آمد. رفیق طرف همان طور که سرپا مانده بود بازدست او را کشید، اما طرف یک نگاهش به دایی بود و یک نگاهش به گزن ِ دایی و آن زانوهای یوغورش هی عین بادبزن چینی با کم و زیادشدن نور، باز و بسته می شد.
یک نخ سیگار تعارف کردم به دایی ، اما تحویل نگرفت ، انگار با او نبودم ، انگار اصلاً مرا نمی شناخت ، یا حالا وقت این طور کارها نبود. باز دایی خم شد و قبل از این که طرف تکانی بخورد، جلدی نوک گزنش را کرد تو سوراخ جادکمه دوم طرف و کشید و خنداخند گفت : حالا شدند دوتا.
و عین قرقی دستش را پس کشید و زد زیر خنده . چراغ قوه کنترلچی دوری رو سر تماشاچی ها زد و رو ردیف ما ثابت ماند. حالا چاک های لب آویزان کت طرف انگار تو صف وایستاده بودند. رفیق یارو گفت : انگارمی خواهی این شب جمعه ای اوستا جواب مان کند؟ طرف جواب نداد. انگار اوستا و دنیا و هر چی که توش بود، از یادش رفته بود. بعد گزن دایی انگار زنده باشد تو دستش چرخید و چرخید تا نوکش رو به زمین آرام و قرار گرفت .
حالا آن نور خون رنگ طوری افتاده بود رو تیغه گزن که انگار گزن ازخودش نور می داد، و دایی محمود انگار عمداً طوری عکس نور را رو تیغه میزان کرده بود که رو صورت طرف ، خط قرمز و خوشگلی را می توانستی درست وسط دو ابروی پرموش ببینی . چشم های طرف انگار قفل شده بود به گزن .
بغل دستی ش که راه افتاد رو به در، او هم تکان خورد. حالا از پشت که نگاه شان می کردی می دیدی که چه طور سلانه سلانه قوز کرده بودند و می رفتند، یک قوز بزرگ ، یک قوز کوچک . تو آن نور سرخ یک لحظه برق تیغه چاقوی طرف را دیدم . معلوم بود که هنوز تو دستش بود. از حق نگذریم چاقوی خوشگلی بود. جان می داد آویزانش کنی به زنجیر و سر کوچه وایستی و دور انگشت بچرخانی ش و…
آن وسط ها که رسیدند، یکی شان داد زد: خیلی نکبتی ، اوهوی !
معلوم نبود کدام شان بود، چون هر دو برگشته بودند رو به ما. دست گذاشتم رو پای دایی تا بداند حالا دیگر نوبت من است که صدام را کلفت و بلند کنم و بگویم : انچوچک ! و بعدش عین دایی ، هر و هر بزنم زیر خنده و صدام را هم تا آن جا که می توانم ببرم بالا و لابه لای خنده هام شیشکی آبداری هم ببندم ، تا باز فیلم جرواجر بخورد و تگزاسی ها رو اسب هاشان خشک بشوند و نصف بشوند و صدای سوت و داد و هوار خلق اللّه بلند شود.

تصاویر جدید بنیامین بهادری در کنار زن سال هند

تصاویر و حواشی حضور سحر قریشی و بازیگران در جشن پیراهن استقلال

عکسی جدید از آنا نعمتی و برادرش در رستوران

تصاویر جدید از هدیه تهرانی و مهران مدیری در سری جدید «قلب یخی»

عکس هایی از عروسی گلزار و النازشاکردوست در یک فیلم عروسی

دو عکس متفاوت الناز شاکردوست با عروسک گوفی و در آمبولانس

تصاویر نرگس محمدی به همراه مادرش در کنسرت موسیقی

تصاویری از حضور هنرمندان در کنسرت بابک جهانبخش

تبلیغ فروشگاهی

مطالب مرتبط با این موضوع

اجباری اجباری، ایمیل شما هرگز منتشر نخواهد شد