تبعات افزایش سن ازدواج در زنان

 ازدواج نهادی است که برای انجام وظایف خانواده بوجود آمده است. یعنی تولید نسل، پرورش کودکان و انتقال فرهنگ وسیله ای است برای ایجاد نظم در روابط افراد. هر جامعه ای در مورد شکل پیوند جنسی قوانینی دارد. این قوانین عمدتاً در مورد سن ازدواج وضع شده اند، بیشتر جوامع سن یا دوره سنی خاصی را برای ازدواج زن و مرد مناسب می شناسند.

سن ازدواج در بین کشورهای مختلف معمولاً بین ۱۳تا ۲۷ سال متغیر است. میانگین سن ازدواج زنان و مردان در ایران به ترتیب از۱۹ تا ۲۵ سال در سال ۱۳۳۵ به ۴/۲۲و۶/۲۵سال در سال ۱۳۷۵ تغییر نموده است.

دکتر بهنام در کتاب جامعه شناسی خانواده می نویسد: “یکی از ویژگی های ازدواج در ایران از زاویه سن زوجین، پراکندگی آن است، آن چنان که بازیابی هنجاری مشخص به دشواری امکان پذیر است. به عبارت دیگر ازدواج های زودرس در ۱۲ یا ۱۳ سالگی در کنار ازدواج هایی در سنین ۲۷یا ۲۸ سالگی به چشم می خورد و تعیین میانگین تنهایی قادر به نشان دادن این پراکندگی نیست.”

 ازدواج نهادی است که برای انجام وظایف خانواده بوجود آمده است. یعنی تولید نسل، پرورش کودکان و انتقال فرهنگ وسیله ای است برای ایجاد نظم در روابط افراد. هر جامعه ای در مورد شکل پیوند جنسی قوانینی دارد. این قوانین عمدتاً در مورد سن ازدواج وضع شده اند، بیشتر جوامع سن یا دوره سنی خاصی را برای ازدواج زن و مرد مناسب می شناسند.

سن ازدواج در بین کشورهای مختلف معمولاً بین ۱۳تا ۲۷ سال متغیر است. میانگین سن ازدواج زنان و مردان در ایران به ترتیب از۱۹ تا ۲۵ سال در سال ۱۳۳۵ به ۴/۲۲و۶/۲۵سال در سال ۱۳۷۵ تغییر نموده است.

دکتر بهنام در کتاب جامعه شناسی خانواده می نویسد: “یکی از ویژگی های ازدواج در ایران از زاویه سن زوجین، پراکندگی آن است، آن چنان که بازیابی هنجاری مشخص به دشواری امکان پذیر است. به عبارت دیگر ازدواج های زودرس در ۱۲ یا ۱۳ سالگی در کنار ازدواج هایی در سنین ۲۷یا ۲۸ سالگی به چشم می خورد و تعیین میانگین تنهایی قادر به نشان دادن این پراکندگی نیست.”

آمار نشان می دهد که بین سن ازدواج افراد با سواد و بی سواد بطور متوسط ۲تا۳ سال اختلاف وجود دارد.

همچنین شهر نشینی یکی دیگر از عوامل موثر در افزایش سن ازدواج است و افراد شهرنشین به دلیل عدم حمایت های خانوادگی، اشتغال بیشتر به تحصیلات و تمایل به کسب شغل بهتر و بالاتر دیرتر ازدواج می کنند. قابلیت باروری زنان در سن ۱۶ سالگی به طور متوسط ۱۵درصد است و در ۲۰ سالگی که حداکثر قابلیت باروری زنان است به ۲۰درصد می رسد با بالارفتن سن به کندی کاهش می یابد. سازمان بهداشتی (W.H.O)بهترین سن باروری زنان را از دیدگاه تندرستی (۱۵-۱۹سالگی) و انتهای دوره باروری (۳۵-۴۹ سالگی)برای مادران ایجاد خطراتی می کند، تیلر می گوید:” موارد حاملگی در زنان بسیار جوان یا مسن باید با مراقبت های ویژه پیش از زایمان همراه باشد.”

علاوه بر خطراتی که زایمان در سنین بالای مادران دارد، نوزادان نیز زمانی که از مادران مسن متولد می شوند در معرض خطراتی قرار می گیرند. هنگامیکه مادر پا به سن ۳۰ سالگی می گذارد مرگ و میر نوزادان نیز مرگ و میر های جنینی و حوالی تولد شروع به افزایش می گذارد و به تدریج با ارتقاء سن مادر بالا می رود به ویژه برای مادرانی که بیماری های قلبی – عروقی و قند مبتلا هستند.

در مادران مسن تر علاوه بر افزایش مرگ و میر شیر خواران احتمال اینکه کودک با نقایص مادرزادی بدنیا آید نسبتاً بیشتر است. یکی از مهم ترین نا هنجاری های مادرزادی”سندم داون” است که گاهی منگولیسم نامیده میشود. این سندرم در رابطه با سن مادر بروز می کند و ربطی به تعداد زایمانهای وی ندارد، درضمن میزان مرگ و میر نوزادان در سنین اولیه باروری و سنین بالای ۴۰ سال به حداکثر می رسد.

با توجه به مطالب فوق می توان گفت که باروری در سنین اولیه بلوغ و در سنین بالای ۴۰ سال به حداکثر میرسد.

با توجه به مطالب فوق می توان گفت که باروری در سنین اولیه بلوغ و در سنین بالای ۳۵ سال هم برای مادر و هم برای فرزند خطر ساز است و عواقب جبران ناپذیری به دنبال دارد.

در کشورما به دلیل توسعه شهر نشینی، علاقه تعداد زیادی از دختران به ادامه تحصیلات و افزایش نسبی دختران هرگز ازدواج نکرده نسبت به پسران، سن ازدواج دختران به تدریج در حال افزایش است، که به غیر از آثار و نتایج اقتصادی اجتماعی عواقب سوء بهداشتی را نیز به دنبال دارد