رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟

By registering with this blog you are also agreeing to receive email notifications for new posts but you can unsubscribe at anytime.


رمز عبور به ایمیل شما ارسال خواهد شد.


کانال رسمی سایت تفریحی

دکه سایت


نظر سنجی

نظرسنجی

به نظر شما کدام سریال امسال ماه رمضان بهتر است؟

Loading ... Loading ...

کلیپ روز




logo-samandehi

تصاویری از فرش قرمز اختصاصی برای بازیگران دیر رسیده در جشنواره فجر

عکس از جشن تولد ۳۸ سالگی آزاده صمدی

مصاحبه از زندگی شخصی امیرحسین مدرس و همسر دومش

عکس همسر آزاده نامداری و دخترش گندم

عکس جدید مهناز افشار و دخترش لینانا

نامه عسل پورحیدری در شبکه اجتماعی پس از خاکسپاری پدر

عکسی جالب از تینا آخوندتبار با دستکش بوکس در حال ورزش

تصاویر تبلیغاتی الیکا عبدالرزاقی و همسرش امین زندگانی

رتبه بدهید:

بازیگران بی سیمرغ و سیمرغ های بازیگری

همواره در طول تاریخ، “داوری” و “قضاوت” محل مناقشه بسیاری بوده است. هرگاه انسان در مسند قضاوت قرار گرفته، چه بسا لغزیده و سلیقه اش بر عدالتش چربیده است! داوری مراسم اسکار همیشه یک علامت سوال بزرگ را یدک کشیده است. داوری مسابقات فوتبال و کارتهای زرد و قرمز، بحثهایی دنباله دار و تمام نشدنی به همراه دارند. حتما شما هم قبول دارید جذاب ترین قسمت برنامه ۹۰، بحثهای مربوط به کارشناسی داوری است و میلیونها چشم، بی صبرانه بر صفحه تلویزیون خیره می مانند تا اشتباهات داوران از محسن قهرمانی گرفته تا مسعود مرادی را از نظر بگذرانند. اما داوری جشنواره بین المللی فیلم فجر، جایگاه دیگری دارد. قضاوتی که در مهم ترین و معتبرترین رویداد سینمایی کشورمان صورت می گیرد را می توان پر حرف و حدیث ترین و بی ضابطه ترین قضاوتی دانست که در این مملکت جاری می شود! همواره پس از پایان هر دوره از این جشنواره پر حاشیه، عده ای مخالف وجود دارند که داوریهای این رویداد را ناعادلانه می خوانند و از حقوق پایمال شده سخن می گویند.

اما بحث برانگیزترین بخش این داوری پر حرف و حدیث به انتخاب بهترین بازیگران مربوط می شود. شاید به این دلیل که انتخاب بهترینها در بخشهای فنی چندان در حیطه تخصص تماشاگران آماتور نیست، اما همگان به راحتی بازی خوب را از غیر آن تشخیص می دهند و از آنجا که ذات بازیگری همواره جذاب است، می توان آزادانه در بارهاش اظهار نظر کرد! هیچ کس در باره سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری چیزی نمی گوید، اما همه می گویند جایزه بهترین بازیگر مکمل مرد، حق فلان کس بود! در این بخش نیز بیشترین حرف و حدیثها حول و حوش بازیگرانی می چرخد که در نخستین تجربه نقش آفرینی خود به یکباره صاحب این جایزه ارزشمند می شوند. آیا واقعا بازیگری را که برای اولین بار حضور جلوی دوربین را از سر می گذراند، می توان حرفه ای نامید؟ آیا نقش آفرینی قابل قبول و حتی تحسین برانگیز این دسته از بازیگران را می توان به ابتکار و خلاقیت فردیشان نسبت داد یا باید آن را مرهون هدایت و راهبری صحیح و مبتنی بر اصول کارگردان دانست؟ تاکنون و در طول سی دوره برگزاری این جشنواره هشت مرتبه، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر به بازیگران کار اولی تعلق گرفته و هر بار نیز بحث برانگیز بوده است. از دوره بیست و هشتم شروع می کنیم. زمانی که شیرین یزدان بخش برای دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن; به روی صحنه رفت و گفت: “من بازیگر نیستم. من صرفا تماشاگر تئاتر هستم.” این در حالی بود که در میان نامزدهای دریافت این جایزه، بازیگرانی همچون مهناز افشار، آزیتا حاجیان، سلیمه رنگزن و آناهیتا نعمتی حضور داشتند. یزدانبخش در خوشبینانهترین حالت، جلوی دوربین تنها زندگی کرده بود و نمیتوان آن را به یک نقشآفرینی حرفهای نسبت داد. هیات داوران نیز در گفتگوهایی تاکید کردهاند که رقابت در بازیگری کاملا جدی بوده و از میان گزینههای متعدد، سیمرغ بلورین به این بازیگر آماتور سپرده شده است. هر چند در این دوره سعی شده بود با اهدای دیپلم افتخارهای متعدد تا حدودی همه کاندیداها مراسم اختتامیه را، راضی ترک کنند اما باز هم انتخاب بازیگران برگزیده تعجب برانگیز بود.

سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد در حالی به محسن طنابنده برای بازی منحصر به فردش در ۲ فیلم “هفت دقیقه تا پاییز” و “سنگ اول” تعلق گرفت که حمید فرخ نژاد با هفت فیلم کاملا متفاوت و ۷جنس بازی گوناگون و تحسین برانگیز در جشنواره بیست و هشتم حضور داشت. فرخ نژاد با این ۷ اثر، انعطاف پذیریاش در بازیگری را یک جا نشان داد. با این حال دیپلم افتخار به هدایتهاشمی برای “لطفا مزاحم نشوید” رسید. هر چند بازی درخشان این بازیگر از نقاط قوت این فیلم بود اما وقتی در قیاس با فرخ نژادی قرار می گیرد که دست خالی از این جشنواره خداحافظی کرده آن وقت یک علامت سوال بزرگ را در قضاوت داوران جشنواره بیست و هشتم جای می دهد. ای کاش تقدیر از مهدی فقیه، بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون در فرصتی مناسبتر صورت می گرفت تا قدردانی از زحمات چندین و چند ساله اش به قیمت چشم پوشی از بازی حامد بهداد در “هفت دقیه تا پاییز” و کوروش تهامی در “به رنگ ارغوان” تمام نشود. با وجود حضور امیر جعفری و جمشید هاشمپور و ۲ بازیگر نامبرده دیگر در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، مهدی فقیه، سیمرغ بلورین این بخش را به خانه برد. جالب اینجاست که کسانی که در اولین نقش آفرینی خود صاحب سیمرغ می شوند، گاهی هرگز این حرفه را دنبال نمیکنند و دیگر کمتر نامشان در این عرصه به چشم می خورد. چند نفرتان نام “انیس شکوری” را به خاطر دارید؟ اصلا چنین کسی را می شناسید؟ این بازیگر در شانزدهمین دوره جشنواره، سیمرغ بلورین نقش اول زن را برای بازی در فیلم”درخت جان” از آن خود نمود، اما پس از آن دیگر نامی از او شنیده نشد. در همان دوره، جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن به بیتا بادران برای نخستین نقش آفرینیاش در فیلم “آژانس شیشه ای” رسید. بادران درطول این ۱۲ سال تنها در سه فیلم دیگر “تله روباه”، “دلشکسته” و “زمهریر” حضور یافت. در یازدهمین جشنواره فیلم فجر، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن به یاسمین ملک نصر برای بازی در فیلم “سارا” تعلق گرفت.

اما همان موقع نیز می شد موفقیت این بازیگر را به تیزبینی و هدایت استاندارد داریوش مهرجویی، کارگردان فیلم نسبت داد. در جشنواره سیزدهم نیز در یک بی عدالتی تمام عیار، سیمرغ بلورین به مینا لاکانی برای حضور در فیلم “دیدار” رسید و بازی منحصر به فرد و فراموش نشدنی فاطمه معتمد آریا در فیلم “روسری آبی” و فاطمه گودرزی در فیلم “می خواهم زنده بمانم” نادیده گرفته شد، هر چند سال، بعد به این بازیگر سیمرغی به بهانه حضور در فیلم “غزل” داده شد تا جبران مافات شود. لاکانی هرگز بعد از آن نتوانست حتی در میان نامزدهای دریافت جایزه قرار گیرد. در هفدهمین دوره جشنواره فیلم فجر هم سیمرغ بلورین از آن احترام السادات حبیبیان، مادر علیرضا داوودنژاد برای بازی در فیلم “مصائب شیرین” شد. این بازیگر نیز با هدایت صحیح فرزندش، جلوی دوربین زندگی کرده بود و نمیتوان این گونه نقش آفرینیها را به طور کامل بازیگری نامید. او پس از آن نیز در دیگر آثار پسرش همچون “هوو” ، “بچههای بد” و “بهشت از آن تو” حضور یافت. یکی دیگر از بحث برانگیزترین سیمرغهای بازیگری در جشنواره نوزدهم به حسین عابدینی بازیگر فیلم “باران” اهدا شد و نقش آفرینی منحصر به فرد پرویز پورحسینی در “مریم مقدس” نادیده گرفته شد.

سال بعد رضا کیانیان جایزه خود را به این بازیگر اهدا کرد و تاکید نمود که سال گذشته داوران فراموش کردند به این بازیگر جایزه بدهند! حسین عابدینی نیز تنها به حضور در فیلمهای خاص همچون “رسم عاشق کشی” و “باد در علفزار می پیچد” بسنده نمود و هیچ گاه به یک بازیگر طراز اول تبدیل نشد. در جشنواره بیست و سوم فیلم فجر نیز سیمرغ بلورین را لیلا زارع برای بازی در فیلم “ما همه خوابیم” به خانه برد. زارع نیز نخستین نقش آفرینی حرفه ای خود را در این فیلم تجربه می کرد. در حالی که پس از آن بازی او در فیلمهایی همچون “خواب لیلا” و “پستچی سه بار در نمیزند” چندان مورد توجه قرار نگرفت. بازی تحسین برانگیز ترانه علیدوستی در بیستمین دوره جشنواره، داوران را مجاب نمود تا سیمرغ بهترین بازیگر را برای بازی در فیلم “من ترانه، ۱۵ سال دارم” به او بدهند.

شاید بتوان این اقدام را منطقی ترین تصمیم داوران در مورد بازیگر کار اولی دانست. ادامه مسیر حرفه ای این بازیگر نشان داد که سیمرغ به درستی به او سپرده شده است. هر چند در همان دوره ترانه رقیب سرسختی همچون گوهر خیراندیش در “ارتفاع پست” را در کنارش داشت اما داوران نقش آفرینی بازیگر ۱۸ ساله را ستودنی تر یافتند. در جشنواره بیست و ششم نیز سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را محسن طنابنده برای دومین بازیگری خود در فیلم “استشهادی برای خدا” دریافت کرد و باز هم در یک بی عدالتی پرسابقه، نقش آفرینی حامد بهداد در فیلم “حس پنهان” پایمال شد.

تصاویر جدید بنیامین بهادری در کنار زن سال هند

تصاویر و حواشی حضور سحر قریشی و بازیگران در جشن پیراهن استقلال

عکسی جدید از آنا نعمتی و برادرش در رستوران

تصاویر جدید از هدیه تهرانی و مهران مدیری در سری جدید «قلب یخی»

عکس هایی از عروسی گلزار و النازشاکردوست در یک فیلم عروسی

دو عکس متفاوت الناز شاکردوست با عروسک گوفی و در آمبولانس

تصاویر نرگس محمدی به همراه مادرش در کنسرت موسیقی

تصاویری از حضور هنرمندان در کنسرت بابک جهانبخش

تبلیغ فروشگاهی

مطالب مرتبط با این موضوع

اجباری اجباری، ایمیل شما هرگز منتشر نخواهد شد