اسکار به سوی تاریکی می‌رود

پیروزی فیلم‌هایی چون «مردگان»، «پیرمردها کشوری ندارند»، «میلیونر زاغه‌نشین» و «قفسه درد» در جوایز اسکار از تغییر نگاه رای‌دهنده‌های آکادمی خبر می‌دهد.
به گزارش خبرآنلاین، وقتی چهار سال پیش تریلر جنایی «مردگان» ساخته مارتین اسکورسیزی نامزد اسکار بهترین فیلم شد، خیلی‌ها گفتند بالاخره سال او فرا رسیده، اما اصلا مهم نبود چند نفر این حرف را زدند.
اسکوسیزی پس از شکست‌های پیاپی در بخش بهترین فیلم و کارگردان آن هم با وجود کلاسیک‌های مدرنی چون «گاو خشمگین»، «راننده تاکسی» و «رفقای خوب»، اصلا انتظار پیروزی را نداشت.
او درمورد اعطای چهار جایزه اسکار به «مردگان» که یکی از آنها اولین جایزه اسکار بهترین کارگردانی خودش بود، می‌گوید: «کاملا غیرمنتظره بود. اصلا فکرش را نمی‌کردم فیلمی مانند «مردگان» اسکار بهترین فیلم سال را بگیرد، اما فکر می‌کنم آنچه برای آکادمی علوم و هنرهای سینمایی اتفاق افتاده این است که آدم‌هایی که در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ فیلم می‌ساختند، اکنون نسلی از اعضای رای‌دهنده آکادمی هستند و این آدم‌ها نگاهی کاملا متفاوت به دنیا دارند.»
این تغییر نگاه نسلی نه تنها در رای به فیلم اسکورسیزی بلکه در سه برنده بعدی اسکار بهترین فیلم هم خودش را نشان داد. اعضای آکادمی با تقدیر از «پیرمردها کشوری ندارند»، «میلیونر زاغه‌نشین» و «قفسه درد» در واقع از فیلم‌های مستقل با مضامین سنگین و به کارگردانی فیلمسازان برتر، تقدیر کردند.

پیروزی فیلم‌هایی چون «مردگان»، «پیرمردها کشوری ندارند»، «میلیونر زاغه‌نشین» و «قفسه درد» در جوایز اسکار از تغییر نگاه رای‌دهنده‌های آکادمی خبر می‌دهد.
به گزارش خبرآنلاین، وقتی چهار سال پیش تریلر جنایی «مردگان» ساخته مارتین اسکورسیزی نامزد اسکار بهترین فیلم شد، خیلی‌ها گفتند بالاخره سال او فرا رسیده، اما اصلا مهم نبود چند نفر این حرف را زدند.
اسکوسیزی پس از شکست‌های پیاپی در بخش بهترین فیلم و کارگردان آن هم با وجود کلاسیک‌های مدرنی چون «گاو خشمگین»، «راننده تاکسی» و «رفقای خوب»، اصلا انتظار پیروزی را نداشت.
او درمورد اعطای چهار جایزه اسکار به «مردگان» که یکی از آنها اولین جایزه اسکار بهترین کارگردانی خودش بود، می‌گوید: «کاملا غیرمنتظره بود. اصلا فکرش را نمی‌کردم فیلمی مانند «مردگان» اسکار بهترین فیلم سال را بگیرد، اما فکر می‌کنم آنچه برای آکادمی علوم و هنرهای سینمایی اتفاق افتاده این است که آدم‌هایی که در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ فیلم می‌ساختند، اکنون نسلی از اعضای رای‌دهنده آکادمی هستند و این آدم‌ها نگاهی کاملا متفاوت به دنیا دارند.»
این تغییر نگاه نسلی نه تنها در رای به فیلم اسکورسیزی بلکه در سه برنده بعدی اسکار بهترین فیلم هم خودش را نشان داد. اعضای آکادمی با تقدیر از «پیرمردها کشوری ندارند»، «میلیونر زاغه‌نشین» و «قفسه درد» در واقع از فیلم‌های مستقل با مضامین سنگین و به کارگردانی فیلمسازان برتر، تقدیر کردند.
با توجه به اینکه امسال هم ۱۰ فیلم در بخش اسکار بهترین فیلم نامزد می‌شوند، به نظر می‌رسد این جنبش اصلا فروکش نکرده باشد. رقبا را در نظر بگیرید: «قوی سیاه» یک داستان ترسناک روانشناختی درباره هزینه‌هایی است که باید برای رسیدن به کمال هنری پرداخت؛ «۱۲۷ ساعت» درباره کوهنوردی گیرافتاده و تلاش او برای زنده ماندن است؛ «شهامت» فیلمی است که در آن یک مارشال یک‌چشم در غرب وحشی انتقام را تعریف می‌کند؛ و «شبکه اجتماعی» یک بازنده غیراجتماعی در قرن بیست و یکم را مورد توجه قرار می‌دهد.
ما می‌توانیم ادامه بدهیم و به ضدقهرمانان بی‌رحم فیلم «شهر» یا بازی‌های ذهنی پیچیده «آغاز» یا قانون‌شکنان اهل اوزارک در فیلم «استخوان زمستان» اشاره کنیم، اما احتمالا تا آخرش را خوانده‌اید. حتی «داستان اسباب‌بازی ۳»، فیلم خانوادگی محبوب امسال هم صحنه‌ای دارد که «باز» و «وودی» و گروه آنها تا آستانه نابودی در یک کوره سوزان پیش می‌روند.
لی آنکریچ کارگردان «داستان اسباب‌بازی ۳» می‌گوید: «مردم فکر نمی‌کردند ما تا اینجا پیش برویم. آنها انتظار نداشتند این طور صریح و بی‌واسطه مرگ احتمالی شخصیت‌ها را حس کنند.»
اینکه «داستان اسباب‌بازی ۳» تولید استودیوهای دیسنی و پیکسار است، این مسئله را مورد تاکید قرار می‌دهد که استودیوها تولید فیلم‌های وزین را صرفا به واحدهای ویژه خود واگذار نکرده‌اند.
نیمی از نامزدهای بخش بهترین فیلم اسکار پارسال فیلم‌های استودیویی بودند، از جمله «بالا»، «روی هوا»، «منطقه ۹» و البته «آواتار». امسال این ترکیب شامل «شهامت»، «شهر»، «آغاز» و «شبکه اجتماعی» می‌شود.
اسکات رادین که برای «پیرمردها کشوری ندارند» برنده اسکار شد، می‌گوید: «استودیوها به همراه فیلم‌های پرفروش فیلم‌های جدی‌تر را هم عرضه می‌کنند. آکادمی این فیلم‌ها را هم می‌بیند. مردم به فیلم‌هایی رای می‌دهند که می‌خواهند نماینده سبک فیلمسازی در سال باشند. آنها به گرایش‌ها رای نمی‌دهند.»
به استناد این رای‌ها به نظر می‌رسد حرف اسکورسیزی درمورد تغییر محسوس سلایق رای‌دهنده‌های آکادمی درست است. وقتی پارسال برای اولین بار تعداد نامزدهای اسکار بخش بهترین فیلم دو برابر شد، فیلم‌هایی مانند «پرشس»، «لعنتی‌های بی‌آبرو» و «یک مرد جدی» کوئن‌ها بخت نامزدی در این بخش را به دست آوردند و در مقابل کمدی‌هایی چون «خماری»، «پیچیده است» و حتی فیلم تحسین‌شده‌‌ای مانند «۵۰۰ روز سامر» نادیده گرفته شدند.
با این حال، دنی بویل کارگردان «میلیونر زاغه‌نشین» می‌گوید: «واقعا اعتقاد ندارم رای‌دهنده‌های آکادمی سبک یا سنگین بودن فیلم‌ها را درنظر می‌گیرند.»
بویل حتی با وجود صحنه‌های دلخراش در فیلم جدیدش «۱۲۷ ساعت»، این فیلم را یک داستان خوشبینانه قهرمان‌وار درباره میل به زندگی می‌داند و ادامه می‌دهد: «”میلیونر زاغه‌نشین” هم همین ویژگی را داشت و تلفیقی از تراژدی و پیروزی بود.»
با این حال، استودیوها خیلی هم به این نوع فیلم‌ها روی خوش نشان نمی‌دهند. نمونه آن خود «میلیونر زاغه‌نشین» که اگر شرکت فاکس سرچ‌لایت وارد عمل نمی‌شد و بخشی از هرینه‌ها را تقبل نمی‌کرد، با تصمیم برادران وارنر قرار بود بجای اکران عمومی مستقیم وارد شبکه نمایش خانگی شود یا درام «مشت‌زن» که چهار سال خاک خورد تا بالاخره شرکت «رلتیوتی مدیا» هزینه ۱۱ میلیون دلاری تولید فیلم را تامین کرد.
دارن آرونوفسکی کارگردان «قوی سیاه» می‌گوید: «واقعیت این است که هیچکس نمی‌خواهد این فیلم‌ها را بسازد. تا وقتی که ساخته نشده‌اند، هیچ کس آنها را نمی‌خواهد. درمورد خودم هر کس حداقل یکبار «کشتی‌گیر» را رد کرد. «قوی سیاه» را هم همین طور. درمورد «قوی سیاه» پیدا کردن سرمایه‌گذار سخت‌تر هم بود، حتی با اینکه با ناتالی پورتمن را به عنوان بازیگر داشتیم.»
شاید به همین خاطر «وولورین» فیلم بعدی آرونوفسکی است، فیلمی که هر قدر هم خوب از کار دربیاید، شاید به فهرست نامزدهای اسکار راه پیدا نکند.