آیا دوچرخه سواری باعث بزرگتر شدن ران ها می شود؟

اما با مشاهده اندام قهرمانان دوچرخه‌سواری می‌توان متوجه شد که چنین باوری صحت ندارد.
در واقع، شکل لگن و پهنای آن، یک ویژگی ارثی است که چندان به نوع ورزش مربوط نیست اما واضح است که با انجام ورزش دوچرخه‌سواری، علاوه بر افزایش توان قلبی- عروقی (استقامتی)، عضله‌های باسن، ران و ساق پا حجیم‌تر شده و قدرت عضله‌های اندام تحتانی افزایش می‌یابد…
البته افزایش توده عضلانی، به ویژه در افراد چاق، ممکن است در ابتدا به صورت حجیم‌تر شدن این اندام‌ها یا پهن شدن باسن به نظر آید ولی در صورت انجام صحیح تمرین‌های ورزشی و کاهش حجم توده‌های چربی بدن و جایگزین ‌شدن بافت عضلانی، این تغییر شکل ایجاد نخواهد شد.
بنابراین توصیه می‌شود که افراد در ابتدا با شدت کم (دنده سبک) تمرین کنند و به تدریج با افزایش توان عضلانی و نیز قلبی ـ عروقی، تمرین‌ها را با شدت بیشتری (دنده سنگین) انجام دهند.
در کل، به منظور کاهش وزن، انجام تمرین‌های استقامتی (تمرین‌های هوازی یا ایروبیک) توصیه می‌شود. این نوع از تمرین‌ها شامل فعالیت‌هایی است که با شدت تمرینی متوسط در مدت زمان ۳۰ تا ۴۵ دقیقه انجام می‌شود.

اما با مشاهده اندام قهرمانان دوچرخه‌سواری می‌توان متوجه شد که چنین باوری صحت ندارد.
در واقع، شکل لگن و پهنای آن، یک ویژگی ارثی است که چندان به نوع ورزش مربوط نیست اما واضح است که با انجام ورزش دوچرخه‌سواری، علاوه بر افزایش توان قلبی- عروقی (استقامتی)، عضله‌های باسن، ران و ساق پا حجیم‌تر شده و قدرت عضله‌های اندام تحتانی افزایش می‌یابد…
البته افزایش توده عضلانی، به ویژه در افراد چاق، ممکن است در ابتدا به صورت حجیم‌تر شدن این اندام‌ها یا پهن شدن باسن به نظر آید ولی در صورت انجام صحیح تمرین‌های ورزشی و کاهش حجم توده‌های چربی بدن و جایگزین ‌شدن بافت عضلانی، این تغییر شکل ایجاد نخواهد شد.
بنابراین توصیه می‌شود که افراد در ابتدا با شدت کم (دنده سبک) تمرین کنند و به تدریج با افزایش توان عضلانی و نیز قلبی ـ عروقی، تمرین‌ها را با شدت بیشتری (دنده سنگین) انجام دهند.
در کل، به منظور کاهش وزن، انجام تمرین‌های استقامتی (تمرین‌های هوازی یا ایروبیک) توصیه می‌شود. این نوع از تمرین‌ها شامل فعالیت‌هایی است که با شدت تمرینی متوسط در مدت زمان ۳۰ تا ۴۵ دقیقه انجام می‌شود.
دوچرخه‌سواری، ورزش استقامتی‌ـ‌قدرتی است و برحسب اینکه شدت و مدت زمان فعالیت فیزیکی فرد به چه میزان باشد، تغییرات فیزیولوژیک در بدن ورزشکار متفاوت خواهد بود. جهت کاهش وزن، برنامه تمرینی باید به گونه‌ای تنظیم شود که افراد با شدت متوسط (براساس درصد ضربان قلب هدف) در مدت زمان نیم ساعت تا ۴۵ دقیقه، ۳ تا ۵ روز در هفته دوچرخه‌سواری کنند.
بر اساس مطالعه‌های مبتنی بر شواهد، جهت لاغرشدن شکم و باسن، تمرین یا تمرین‌هایی که قادر باشند چربی‌های فرد را در بخشی از بدن به صورت مجزا کاهش دهند، وجود ندارد بلکه با رعایت رژیم غذایی در کنار انجام فعالیت فیزیکی، کاهش حجم توده‌های چربی در کل اندام‌ها رخ می‌دهد. البته تمرین‌های استقامتی (هوازی) نقش ثابت‌شده‌ای را در کاهش حجم توده‌های چربی ایفا می‌کنند و فرد با انجام مداوم این تمرین‌ها در اکثر روزهای هفته، متوجه کاهش وزن و تغییر سایز خود خواهد شد.
موردی که توجه به آن الزامی است، انجام تمرین‌های قدرتی است که سبب تقویت و کشیدگی عضله‌های شکم و باسن شده و نقشی مضاعف در تناسب اندام فرد دارند.
تمرین‌هایی مانند دراز و نشست، شنا و تقویت عضلات گلوتئال (ماهیچه‌های باسن) مثال‌های شایعی در این‌باره هستند. بنابراین به عنوان نتیجه‌گیری می‌توان گفت که در تقسیم‌بندی ورزش‌ها، انجام ورزش‌های هوازی با مدت زمان کافی، می‌تواند سبب کاهش وزن فرد شود و انجام ورزش‌های موضعی شکم و باسن، قادر است عضله‌های آن ناحیه را تقویت کرده و از بدشکل شدن و افتادگی بافت این اندام‌ها پیشگیری کند.