یادداشتی درباره فیلم «شرط اول» به کارگردانی مسعود اطیابی

غافلگیری به شرط خنده؟!
سینمای کمدی چند سالی هست که در کشور ما مثل سینمای ناکام کودک و نوجوان، رو به نابودی رفته و به سختی دیگر طی سال‌های اخیر کمدی خوب و فاخری را بر پرده سینماهای کشور به خاطر می‌آوریم (به استثنای «ورود آقایان ممنوع» ساخته رامبد جوان که هنوز اکران نشده تا رمق دوباره‌ای به این گونه سینمایی ببخشد). تولید انبوه فیلم‌های کمدی سبک و بی‌محتوا در سال که بیشترین آمار را هم میان فیلم‌های اکران دارند،نشان از سرسری‌گرفتن تولید فیلم‌های کمیک و سهل‌الوصول ‌بودن آن به زعم سازندگانشان و بی‌توجهی مسئولان و کارگردانان سینما به این ژانر دارد. چرا که غیر از فیلم‌های کمدی روی پرده،تقریبا غالب فیلم‌هایی هم که سر از شبکه رسانه‌های فرهنگی و سوپرمارکت‌ها و ویدئوکلوپ‌ها درمی‌آورند،کمدی‌های بی‌ارزش و اصطلاحا بزن‌دررویی هستند که حتی مخاطبان ساده‌پسند و بی‌حوصله خانگی را به خود جذب نمی کنند. با این حساب، به نظر می‌رسد تکلیف چنین سینمایی معلوم است و باید منتظر بود تا آن نیز به سرنوشتی مشابه سینمای کودک تبدیل شود. با وجود این،هنوز برخی کارگردان‌های سینما اصرار دارند حرف‌هایشان را در قالب فیلم کمدی بگنجانند و به خورد معدود سینماروهای باقی‌مانده بدهند.

غافلگیری به شرط خنده؟!