کودکان می توانند فیلسوف باشند!

یک پژوهشگر آمریکایی با ارائه تئوری جدیدی نشان داد که به دلیل مغز پیشرفته ای که کودکان دارند آنها حتی می توانند فیلسوف باشند.
تاکنون تصور می شد که کودکان بسیار کم سن نا آگاه هستند اما اکنون یک دانشمند دانشگاه برکلی در کالیفرنیا به نام “آلیسون گاپنیک” کشف کرد که کودکان قادرند عملیاتهای منطقی را انجام دهند، دنیا را به خوبی درک کنند، خلاق و حتی فیلسوف باشند.
این محقق با طرح فرضیه ای نشان داد که کودکان بسیار بیشتر از آنچه که به چشم بزرگسالان می آید آگاه هستند. در واقع کودکان بین صفر تا چهار سال همانند خمیری نیستند که نیاز به قالب داده شدن داشته باشند.
تکنیکهای تحقیقاتی جدید کشف کرده اند که تعداد نورونهای مغزی کودکان بسیار کم سن بیشتر از نورونهای بزرگسالان است و برخی از بخشهای کورتکس مغزی آنها بهتر از مناطق کورتکس بزرگسالان با هم ارتباط دارند.
این بدان معنی است که در نخستین سالهای کودکی، کودک قادر است به راحتی میزان زیادی اطلاعات را بیاموزد.
هرچند میزان اثر بخشی مغز بزرگسالان بیشتر از اثر بخشی مغز کودکان است اما توانایی یادگیری بزرگسالان کمتر از کودکان است.

یک پژوهشگر آمریکایی با ارائه تئوری جدیدی نشان داد که به دلیل مغز پیشرفته ای که کودکان دارند آنها حتی می توانند فیلسوف باشند.
تاکنون تصور می شد که کودکان بسیار کم سن نا آگاه هستند اما اکنون یک دانشمند دانشگاه برکلی در کالیفرنیا به نام “آلیسون گاپنیک” کشف کرد که کودکان قادرند عملیاتهای منطقی را انجام دهند، دنیا را به خوبی درک کنند، خلاق و حتی فیلسوف باشند.
این محقق با طرح فرضیه ای نشان داد که کودکان بسیار بیشتر از آنچه که به چشم بزرگسالان می آید آگاه هستند. در واقع کودکان بین صفر تا چهار سال همانند خمیری نیستند که نیاز به قالب داده شدن داشته باشند.
تکنیکهای تحقیقاتی جدید کشف کرده اند که تعداد نورونهای مغزی کودکان بسیار کم سن بیشتر از نورونهای بزرگسالان است و برخی از بخشهای کورتکس مغزی آنها بهتر از مناطق کورتکس بزرگسالان با هم ارتباط دارند.
این بدان معنی است که در نخستین سالهای کودکی، کودک قادر است به راحتی میزان زیادی اطلاعات را بیاموزد.
هرچند میزان اثر بخشی مغز بزرگسالان بیشتر از اثر بخشی مغز کودکان است اما توانایی یادگیری بزرگسالان کمتر از کودکان است.
مغز کودکان بازتر و انعطاف پذیرتر است و انتقال دهنده های عصبی بازدارنده کمتری دارد. این انتقال دهنده های عصبی بازدارنده موادی شیمیایی هستند که مانع فعالیت نورونها می شوند.
این محقق اظهار داشت: “زمانی که برای کودکان یکسری از روابط پیچده را تعریف کرده و از آنها بخواهیم که یک دستگاه را حرکت دهند و یا متوقف کنند کودکان این کار را به درستی انجام می دهند. حتی اگر به صورت آگاهانه ندانند که دستگاه چگونه عمل می کند به صورت ناخودآگاه از این اطلاعات دریافت کرده برای انجام عملکرد درست استفاده می کنند.”
براساس گزارش تایم، به گفته این پژوهشگر در بزرگسالان توجه همانند یک نورافکن عمل می کند و همانند پرتو جهت یافته ای است که تنها یک جنبه خاص از واقعیت را روشن می کند. اما در کودکان کم سن، توجه شبیه به یک چراغ روشنایی خانگی است که نور را به روی هر چیزی که اطرافش باشد پخش می کند.