کاشکی بی کاشکی!

از خیلی قبل ها، کلمه ی کاشکی، تو ذهن همه ی ما بوده و باز هم حتّی در دوران میانسالی و پیری این کلمه
کاربردش رو از دست نداده. در کودکی وقتی یه خرابکاری می کردیم، پیش خودمون می گفتیم: کاشکی مامان
نفهمه! وقتی رفتیم مدرسه، کار بد که می کردیم می گفتیم: کاشکی این کار رو نکرده بودم! وقتی در کنکور دانشگاه شرکت کردیم: کاشکی یه خورده بیشتر درس خونده بودم! و وقتی هم که پیر می شیم کلّی کاشکی تو دلمون هست و متاسفانه بعضی ها هم اونا رو با خودشون از این دنیا می برن!!
ولی چرا؟ «کاشکی» رو ما آدما خلق کردیم. بهش بها دادیم. بزرگش کردیم و روز به روز امکان بیشتری برای رشد
بهش دادیم.

از خیلی قبل ها، کلمه ی کاشکی، تو ذهن همه ی ما بوده و باز هم حتّی در دوران میانسالی و پیری این کلمه

کاربردش رو از دست نداده. در کودکی وقتی یه خرابکاری می کردیم، پیش خودمون می گفتیم: کاشکی مامان

نفهمه! وقتی رفتیم مدرسه، کار بد که می کردیم می گفتیم: کاشکی این کار رو نکرده بودم! وقتی در کنکور دانشگاه شرکت کردیم: کاشکی یه خورده بیشتر درس خونده بودم! و وقتی هم که پیر می شیم کلّی کاشکی تو دلمون هست و متاسفانه بعضی ها هم اونا رو با خودشون از این دنیا می برن!!

ولی چرا؟ «کاشکی» رو ما آدما خلق کردیم. بهش بها دادیم. بزرگش کردیم و روز به روز امکان بیشتری برای رشد

بهش دادیم.

البته جالب این جاست که بدونیم این کلمه در همه ی زبان ها و فرهنگ ها وجود داره و در مواقع زیادی ازش استفاده می شه. حتّی ضرب المثل هم داره. مثلاً ما ایرانی ها می گیم: کاشکی رو کاشتند سبز نشد.

فرانسوی ها می گن: با کاشکی می توان پاریس رو در یک بطری جا داد!

و همه ی این ها یعنی غیرممکن! کاری که هیچ وقت و به هیچ صورتی انجام نمی شه. البتّه همراه کاشکی، نوعی احساس حسرت و پشیمونی هم وجود داره. کاری که اگه انجام می شده موجب خوشحالی و مسرّت بوده، ولی نشده. حالا مقصّر کیه؟! کی کوتاهی کرده؟! کی باید یه خورده بیشتر فکر می کرده؟! کی باید زودتر دست به کار می شده؟! نه دیگه… دنبال بهانه نگرد، منصفانه جواب بده. یا اصلاً جواب نده، ولی بنشین و پیش خودت تنهایی فکر کن. اون وقت قضاوت کن. با خودت که دیگه رودرواسی نداری. چه فرصت هایی رو از دست دادی؟! چه وقت هایی رو تلف کردی؟!

امّا الان هم دیر نشده. به قول قدیمی ها ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه است. برای مبارزه با این کاشکی ها

باید چند تا کار بکنی. اوّل این که باید بکاریش! بعد یه وقتی بذاری برای فکر کردن فکر کن ببین کی هستی و چی

می خوای! هر چقدر که لازمه وقت صرف کن ببین که هوش، استعداد و قدرتت چقدره. چی دوست داری، از عهده

چه کارهایی برمی آی و بالاخره این که اصلاً از این دنیا چه توقّعی داری، از زندگی چی می خوای! همین که شکمت سیر بشه و یه سر پناهی داشته باشی برات کافیه، یا نه؟!

تو یه کاری توی این دنیا داری؟ باید به یه دردی بخوری؟ باید یه چیزی بشی؟ باید غمی رو از دلی برداری؟ بالاخره

نمی شده که همین جوری بیای و همین جوری بری؟ اگه این طور زندگی کنی، آخرش باید کوله بار کاشکی رو

ببندی! کاشکی های زیاد، خیلی زیاد. حتّی شاید اضافه بار هم بهت بخوره. تصورشو بکن!!

امّا می شه طور دیگه ای هم زندگی کرد. می تونی از همین الان روش زندگی ات رو عوض کنی. باید فرصت های از دست رفته رو جبران کنی. هیچ وقت برای شروع دیر نیست. به آرزویی که همیشه تو سرت بوده فکر کن. از بچگی خودتو کجا می دیدی؟ در چه وضعیّتی؟ چه شغلی؟ چه مقامی؟

حالا که یادت اومد هدف و آرزوت چیه، باید وارد مرحله ی بعدی بشی. در این مرحله باید مقدّمات لازم رو برای

رسیدن به مقصد فراهم کنی.اگه که لازمه دانشی رو فرا بگیری، تجربه ای به دست بیاری، یا هزینه ای بکنی خیلی زود شروع کن. اولویّت ها رو بشناس و به اونا اهمیّت بده. قدم اوّل همیشه مشکله ولی به محض این که اونو برداری دیگه می افتی تو مسیر. فقط نباید خسته بشی، امیدت رو از دست بدی و یا بی حوصله بشی!

انگیزه، صبر، مداومت و مقاومت توشه این راه است، و این توشه در دورن روح و ذهن و قلب تو وجود داره. پس نبایدتهی بشی. یعنی نمی تونی. مگر این که خودت تصمیم بگیری که ادامه ندی. ولی اگه وسط راه جا بزنی، از مرحله اوّلت هم عقب تر می ری. یاس و سرخوردگی مثل سم می مونه، باید دنبال پادزهرش بگردی. اگه در راه دچارمشکلی شدی از دیگران کمک بگیر، از تجربه شون استفاده کن.

ایمانت رو از دست نده! مطمئن باش از اون اوّل که تصمیمت جدّی شد و اراده کردی، نیروی بیکران هستی تو رو موردرحمت و عنایت خودش قرار داده.وقتی که راهت هموار می شه، اونه که سنگ رو از جلوی پاهات برمی داره. موقعی که از روی چاله ها می پری، اونه که زیر بغلت رو می گیره و زمانی که سرت گیج می ره و احساس می کنی داری می خوری زمین. اونه که نگهت می داره!

نیرویی که شاید تو متوجه اش نبودی ولی خیلی کمکت کرده. خیلی جاها که از خطر جستی. وقت هایی که شر، از بغل گوش هات گذشته، مواقعی که گره از کارت باز شده و … همیشه و همیشه او مراقب توست. تو می توانی اونو در کنار خودت حس کنی. تو در این راه پشتیبان محمکمی داری. بنابراین نباید اجازه بدی که این همه لطف و انرژی مثبت هدر بره. فقط باید دلسرد نشی و به پیشرفت فکر کنی.

کاشکی ها رو یکی یکی پشت سر بذار و اجازه نده هیچ جایی براشون بمونه. وقتی که به مقصد برسی می بینی که اون کاشکی رو که همیشه تو دلت مونده بود و در اوّل راه کاشته بودیش، دیگه سبز شده! ولی میوه اش حسرت نیست بلکه انرژیه. انرژی مثبتی که در طول راه صرف کردی تا به این جا برسی و الان دو برابر اون انرژی به تو برمی گرده.انرژی ای که می تونه به وجود آورنده اهداف و انگیزه های درست بعدی باشه، اما این بار بدون کاشکی!!! فوری وارد عمل شو، از موفّقیّتت لذّت ببر ولی بهش راضی نشو، متوقّف نشو، جاری شو! تنها چیزی رو که نباید فراموش کنی اینکه که زندگی ات رو منحصراً وقف کاری نکنی! از کار کردن لذّت ببر ولی در مسیرت از زیبایی ها، عشق و خدا غافل نشو. نباید کوچک ترین جایی برای کاشکی بذاری.

از همین الان کاشکی ممنوع! این کلمه رو از فرهنگ لغت ذهنت حذف کن.