همه متولدین مهم ورزشی سال نهنگ (اژدها)

چینی ها معتقد بودند در شروع سال نو از میان تمام حیوانات ۱۲ حیوان در گردش زمین نقش دارند و به ترتیب ظاهر می شوند و انسان ها بر حسب تولد در سال مورد نظر دارای همان خصوصیات هستند. این حیوانات به ترتیب: موش، گاو، ببر، گربه (خرگوش)، اژدها (نهنگ)، مار، اسب، بز (گوسفند)، میمون، خروس (مرغ و جوجه) سگ و بالاخره (خوک) هستند. شبیه همین اعتقاد نیز بین ما ایرانیان وجود دارد. سال ۱۳۹۱ سال نهنگ است. با این وصف ببینیم سال نهنگ برای ورزش ما چگونه خواهد بود.

● سال اژدها (نهنگ)

در همه سطور جای اژدها می توان از نهنگ استفاده کرد. اژدها سرشار از نیرو و شور و نشاط زندگی است و تا هنگامی که جان در بدن دارد از پستی، ناجوانمردی، دورویی و شایعه پردازی فاصله می گیرد و در وجود او نشانی از حیله گری و دسیسه پردازی یافت نمی شود با این حال او به بی آلایشی و معصومیت خوک نیست افزون بر آن به سادگی فریب می خورد ولی در عین حال، شهامت پذیرش اشتباه و اعتراف به آن را دارد.

اژدها غالبا خود را در بدترین شراط و موقعیت ها قرار می دهد. او آرمان خواه و کمال گرای به معنی واقعی است، به همین علت همیشه طالب بهترین هاست توقع او از خود و دیگران بیش از حد معقول است. وی از دیگران انتظار زیادی دارد ولی انتظارات دیگران را تا حد امکان برآورده می کند.

اژدها بد خلق، سرکش، لجوج، سرسخت و حاضرجواب است.

اغلب بی اندیشه سخن می گوید. اما به رغم این ویژگی ها، سخنان و پندهای او بسیار با ارزش است. مردم به گفته های او گوش می کنند و در حقیقت نفوذش بر آنان غیرقابل انکار است.

اژدها موجودی مغرور، پرشور، عجول است که به سادگی عنان اختیار از کف اش رها می شود. او با استعداد، باهوش، با اراده، بخشنده است و از عهده انجام هر کاری به خوبی برمی آید و تا لحظه مرگ هرگز محتاج دیگران نخواهد شد. اژدها در تمام عرصه های هنری، مذهبی، نظامی، پزشکی، سیاسی می درخشد و کامیاب می شود. اژدها می تواند خود را وقف اهداف و کارهای با ارزش و بزرگ کند. اژدها محبوب عام و خاص است. اما خود کمتر دل به کسی می بندد و هرگز درگیر ماجراهای عاشقانه و طعم تلخ ناکامی را نمی چشد. بلکه اوست که همیشه دیگران را ناکام می کند. طوری که اغلب زنان متولد این سال خاطره خواه ها و خواستگاران زیادی دارند.

متولدین سال اژدها حتی برخی از آنان تا آخر عمر مجرد باقی می مانند چراکه تنهایی و انزواطلبی را دوست دارند.

حتی می توان گفت از تنها بودن لذت می برند. اژدها و موش می توانند رابطه خوبی داشته باشند. زیرا موش مهربان این توانایی را دارد که هرچه اژدها از دست داده –حتی اگر کم اهمیت باشد– دوباره به دست آورد. این رابطه برای موش هم خالی از فایده نیست. حال آن که اژدها نیز از روحیه جست و جوگر و پول پرست موش بهره کافی می برد.

رابطه اژدها و مار هم همین شکل است و شوخ طبعی مار، عامل بازدارنده ای است که جلوی خودپسندی و غرور اژدها را می گیرد. آقای اژدها همیشه مجذوب زیبایی خانم مار شده و در دام او گرفتار می شود.

اژدها نماد بخت و اقبال است و در طالع بینی بهترین نماد برای زندگی، رشد و ترقی به شمار می رود.

برای مردم خاور دور، اژدها نشانه تندرستی، بزرگواری، نجابت، هماهنگی و طول عمر است.

براساس همان قاعده معروف ۱۲ سال یک بار و چرخش یک دوری سال ها، هر ۱۲ سال را از ابتدای قرن با یکدیگر مرور می کنیم.

سال های ۱۲۹۵، ۱۳۰۷، ۱۳۱۹، ۱۳۳۱، ۱۳۴۳، ۱۳۵۵، ۱۳۶۷، ۱۳۷۹ و ۱۳۹۱، سال های نهنگ در فوتبال ما لقب می گیرند.

● ۱۳۰۷

از مهم ترین متولدین سال ۱۳۰۷ می توان به استاد “محمود بیاتی” اشاره کرد. محمود بیاتی بازیکن تیم ملی و باشگاه تاج سابق بود که بعد از پایان دوران فوتبالش، سرمربی تاج شد و سپس در سال های ۱۳۴۷ و ۱۳۵۲ در ۲ مقطع مختلف سرمربی تیم ملی فوتبال کشورمان شد. با محمود بیاتی در سال ۱۳۴۷ برای اولین بار قهرمان جام ملت های آسیا شدیم. جالب است بدانید که محمودخان بیاتی در حال حاضر ۸۳ ساله و مقیم کشور آمریکاست.

● ۱۳۱۹

مهم ترین متولد سال ۱۳۱۹ در فوتبال ما مرحوم “حمید شیرزادگان بود” که در سال ۱۳۸۶، در حالی که ۶۷ ساله بود به دلیل ابتلا به بیماری سرطان به رحمت خدا رفت. او در خط حمله تیم ملی فوتبال و تیم باشگاهی شاهین، زوج همایون بهزادی بود. به حمید شیرزادگان، پاطلایی و به همایون بهزادی سرطلایی می گفتند و البته این ۲ در سال های ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۵ همه چیز فوتبال ایران بودند. افسوس که شیرزادگان به آمریکا رفت و فوتبال ایران، سال ها بسیاری محروم از درخشش فوق العاده او بود. یاد او که اتفاقا دست به قلمی هم داشت و از بهترین های فوتبال ما محسوب می شد را برای همیشه گرامی می داریم.

● ۱۳۳۱

مهم ترین متولد سال ۱۳۳۱ که امسال ۶۰ ساله می شود “جواد الله وردی” است. از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال ایران که به المپیک ۱۹۷۲ مونیخ و جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین رفت و در سال ۱۳۵۸ در حالی که تنها ۲۷ سال داشت به علت مصدومیت شدید هر ۲ مینیسک پایش به توصیه دکتر آلمانی معالجش از فوتبال بازنشسته شد. جوادالله وردی سخنور بسیار خوب و نویسنده شایسته ای بوده. الله وردی اولین یاغی انتقالی بین ۲ تیم پرسپولیس و استقلال است که به علت متهم شدن از سوی یاران خودی یعنی استقلالی ها در شکست ۶– ۰ برابر پرسپولیس، به تیم رقیب رفت.

● ۱۳۴۳

متولدین شایسته سال ۱۳۴۳ در فوتبال ایران زیاد هستند که از آن جمله می توان به “محسن عاشوری”، “سیدعلی افتخاری” و از همه مهم تر “مجتبی محرمی” اشاره کرد. مردی که از بهترین، فنی ترین و در عین حال حاشیه ساز ترین مردان تاریخ فوتبال کشورمان هم محسوب می شود.

▪ محسن عاشوری

باورش سخت است که قبل از معروف شدن در سال ۱۳۶۶ و در پرسپولیس ۶ سال در فوتبال ما چهره بوده باشد. در سال ۶۰، از نوشهر مورد توجه قرار گرفت و در ۱۷ سالگی عضو تیم ملی جوانان شد. سرمربی وقت تیم ملی جوانان یعنی “امیر حاج رضایی” از سبک کارش لذت برد و او را به تیم خود یعنی سعدآباد برد. محسن عاشوری در سال ۱۳۶۴ به خدمت سربازی رفت و در سال ۶۶ از شیراز به تهران برگشت، در کوچه پس کوچه های تهران سرگردان بود که به پیشنهاد پیوس به پرسپولیس رفت و تقدیر چنان بود که در طول ۱۰ سال نزدیک ۷۰ ۶۰ پاس گل به فرشاد داد. محسن عاشوری، امسال در آستانه ۴۸ سالگی عضو کادر فنی پرسپولیس است.

▪ سیدعلی افتخاری

شاید بتوان او را ناموفق ترین ستاره رشتی فوتبال ایران دانست. ستاره ای که در تیم منتخب گیلان در لیگ استانی قدس درخشید. “دهداری” در تیم ملی از کار او خرسند بود و او را در مرکز خط میانی و دفاع چپ به بازی می گرفت. گل او در تیرماه سال ۶۸ به تیم ملی چین، طالع بختش را روشن کرد. افتخاری تا سال ۷۷ در فوتبال ایران چهره ماند. او در این سال ها بازیکن تیم هایی مثل استقلال رشت، استقلال تهران، پرسپولیس، سایپا و کشاورز بوده و جالب اینکه قهرمانی های مختلفی از لیگ تا آسیا را در این سال ها تجربه کرد.

▪ مجتبی محرمی

و سرانجام معروف ترین متولد سال ۱۳۴۳ فوتبال ایران که مجتبی محرمی نام دارد. او به اندازه توان، قدرت و اعتبار فنی که داشت صاحب حاشیه بود و ۴ ۳ سال از بهترین دوران فوتبالش را پشت پرده محرومیت سپری کرد. مجتبی محرمی علی رغم دوری از مسوولیت های رسمی در فوتبال ایران هنوز آنقدر محبوب است که به یادش دارند و برایش بزرگداشت می گیرند. می خواستیم پرونده متولدین سال ۱۳۴۳ را با مجتبی محرمی ببندیم که ناگهان مرحوم “فریبرز مرادی” به ذهنمان آمد.

▪ فریبرز مرادی

مثل “حمید شیرزادگان” از مهم ترین عناصر مدفون در زیر خاک است. جوانمردی که سال ۶۰ با پرسپولیس در جام بین المللی وحدت در حالی که تنها ۱۷ سال داشت اولین نشانه های درخشش را بروز داد. مرادی که ساخته و پرورده تیم های پایه پرسپولیس بود، به جز دوران خدمت سربازی، تا سالیان بسیار در پرسپولیس بود. او در سال ۸۷ به علت یک سانحه تلخ به رحمت خدا رفت. او دچار برق گرفتگی شد و متاسفانه درگذشت.

● ۱۳۵۵

هنوز بسیاری از مردان قدرتمند فوتبال در سال ۵۵ ادامه کسوت می دهند. درست است که همه آنها ملی هم نیستند اما برخی در عرصه فوتبال باشگاهی ما توانی در حد یک اسطوره داشته و دارند. مردانی که امروز در آستانه ۳۶ سالگی قرار دارند. حرف از بازیکناین مثل “غلامرضا عنایتی” بهترین گلزن تاریخ لیگ ایران است و “وحید هاشمیان” بهترین گلزن ایرانی در بوندس لیگا و “فرهاد مجیدی” که برای درخشش، تقویم را وارونه گذاشته است و از دیگر مردان این عرصه می توان به “محمدرضا طهماسبی” اشاره کرد. مردان دیگری هم متولد سال ۱۳۵۵ بوده اند که به اندازه نفرات مورد اشاره شهرت نداشتند. نفراتی مثل “داوود سیدعباسی”، “فرشید کریمی” و… اما ما چهار بازیکن اول را با هم مرور می کنیم.

▪ غلامرضا عنایتی

هیچ وقت این واقعیت را کتمان و انکار نمی کند که کارگر شرکت آدنیس مشهد بود. شاگرد مرحود “حسین فکری” بزرگ که این عنایتی بازگشته به اوج در آستانه ۳۶ سالگی آخرین محصول جسارت و دید کارشناسی او در عرصه پدیده یابی است. عنایتی از ۲۵ سالگی با کسب عنوان آقای گلی در لیگ اول حرفه ای چهره شد و علی رغم ۳ سال و نیم دوری از لیگ ایران، در مسابقات فوتبال لیگ امسال کشور، ۱۰۰ گله شد. عنایتی ۳ بار آقای گل مسابقات لیگ کشور بوده. او گلزن ترین ۳۶ ساله تاریخ لیگ است.

▪ فرهاد مجیدی قادیکلایی

مصداق سینمایی «مورد عجیب بنجامین باتن» بود که هرچه از نیمه دوم دهه هشتاد گذشت، جوان و جوان تر شد و به اوج رسید و چنان عمل کرد که بار دیگر آن سوی آبی ها او را خواستند. آن سوی آبی هایی که چشم شان تنها به ستاره های ماست و آنها را معمولا با وسواسی مثال زدنی انتخاب می کنند. مجیدی، ستاره جوانان بهمن بود که سال ۷۶ به استقلال آمد. در فوتبال ملی، منطبق با استعدادش، کارنامه نداشت ولی از سال ۸۵ به بعد در فوتبال ایران ناگهان درخشش خود را بیشتر و روزافزون تر ساخت. انگار تازه از ۳۰ سالگی به بعد بود که خودش را برای بازگشت به تیم ملی فوتبال آماده می ساخت.

▪ وحید هاشمیان

باورش سخت بود که فوتبالیستی مثل وحید هاشمیان در حالی که هنوز از حیث شعور فوتبال بالغ نشده و تازه ۲۳ ساله بود به هامبورگ برود. وحید هاشمیان در پاس درخشید و در بازی های آسیایی ۱۹۹۸ بانکون ملی پوش شد و سپس به هامبورگ رفت. هاشمیان از معدود ستارگان فوتبال ماست که سابقه بازی در هر ۲ تیم هامبورگ و بایرن مونیخ را دارد. هاشمیان در تیم بوخوم هم نزدیک به ۲۰ گل در یک فصل زد و نماینده ای شایسته برای فوتبال ما در بوندس لیگا بود. او سپس به لیگ ایران برگشت و درخشش مقطعی، در حال حاضر حتی سایه ای از آن وحید هاشمیان بزرگ و تاریخ ساز را نشان نمی دهد.

▪ محمدرضا طهماسبی

از جوانان کشاورز به پرسپولیس آمد اما علی پروین که سال ۷۷ در خط هافبک، حمید استیلی، حامد کاویانپور، اسماعیل حلالی، حمید مطهری، علی کریمی و… را داشت محمدرضا طهماسبی را رد کرد و همین طهماسبی که ابتدا به بهمن رفت بعدا اسطوره پیکان شد. او در پیکان همان نقشی را داشت که در واقع ابراهیم صادقی برای سایپا، فرهاد مجیدی برای استقلال، کریم باقری برای پرسپولیس و محرم نویدکیا برای سپاهان دارد. شوت های او استثنایی بودند و طهماسبی هم ازجمله ستاره هایی بود که هیچ وقت به حقش نرسید.

● ۱۳۶۷

به جای آنکه فوتبال ما پر از ستارگان متولد سال ۶۷ باشد هرچه به سمت سال های پایانی دهه ۶۰ می رویم از تعداد ستارگان کم می شود. ستارگان سال ۶۷ نفراتی مثل: امیدرضا روانخواه، محمد پروین، علیرضا حقیقی، آرش افشین و… هستند.

▪ علیرضا حقیقی

متولد سال ۶۷ است و امسال ۲۴ ساله می شود. علیرضا حقیقی چهارمین دروازه فوتبال ماست که در تیم های باشگاهی خارجی بازی می کند. حسینعلی خان سردار، در سال های ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۵ در تیم سروت ژئو سوئیس، مهدی عسگرخانی در سال های ۵۲ تا ۵۳ در تیم السالمیه کویت و نیما نکیسا در سال های ۱۳۷۷ تا ۱۳۷۹ در تیم کاوالای یونان حضور داشت و بالاخره علیرضا حقیقی هم سال جاری به تیم روبین کازان روسیه رفت. حقیقی در پرسپولیس عملکرد پراشتباهی داشت اما به هر حال همین علیرضا حقیقی، سومین دروازه بان برتر فوتبال ما بعد از سیدمهدی رحمتی و شهاب گردان، حداقل به ظن و نظر کارلوس کی روش است.