نقد بی بندوباری

عبدالرضا کاهانی در جدیدترین ساخته خود نشان داد فقط می خواهد دم از سینمای نو و زاویه نگاه متفاوت بزند اما جز از یک سری ادا و حرفهای به ظاهر “بودار” و معنی دار همراه با کمی نقد بی بندوباری سخن جدیدی در فیلمش مطرح نکرده است. اسب حیوان نجیبی است قصد دارد با زبانی تند و گزنده مسائل اجتماعی را به چالش بکشد و هر یک از آدم ها را به عنوان نمادی از جامعه سیاه معرفی کند اما آدم ها و نمادهای او آنقدر خنگ و عقب افتاده اند که با رفتار و کردار و چهره شخص “پلیس نمایی” که در جزیی ترین اکت ها دست و پاچلفتی عمل می کند هیچ عکس العمل عاقلانه ای انجام نمی دهند و به راحتی هم خود وهم تماشاگر را به سخره گرفته و آلت دست قرار می دهند. به نظر می رسد کاهانی با جنگ روانی و رسانه ای می خواهد توجه صاحبنظران را برای دیدن فیلم جلب کند و ذهنیت مبهم برای منتقدان و تماشاگر ایجاد کند. حتی انتخاب عنوان “اسب حیوان نجیبی است” نشان از شیطنت و ابهام بی ربط برای اذهان عمومی دارد. فیلم با یک سکانس افتتاحیه که کاراکتر اصلی را به خوبی لو می دهد آغاز می شود و با یک “پلیس نما” مواجه می شویم که با حالت عصا قورت داده، به مخاطب و ممیزین اعلام می کند که بدانید و بفهمید من پلیس نیستم، ادامه می یابد و با آدم هایی مواجه می شویم که در موقعیت ها خودباخته و مستاصل عمل می کنند. این بزرگ گویی ها و ادعاها نماد جامعه ما نیست.
انتخاب عطاران نیز حربه ای برای گیشه نیست و خلق شوخی ها و موقعیت های طنز که گاه گاه به ابتذال کلامی نیز می رسد در آن فضای سرد و بی روح شب و کاراکترهای بی نا و رمق کارگشا نیست. هر چند که فیلم داعیه کمدی سیاه را یدک می کشد. کاهانی می خواهد جامعه و مسوولین را خاطی، شرایط و آدم های قصه اش را بی گناه معرفی کند و نشان دهد

عبدالرضا کاهانی در جدیدترین ساخته خود نشان داد فقط می خواهد دم از سینمای نو و زاویه نگاه متفاوت بزند اما جز از یک سری ادا و حرفهای به ظاهر “بودار” و معنی دار همراه با کمی نقد بی بندوباری سخن جدیدی در فیلمش مطرح نکرده است. اسب حیوان نجیبی است قصد دارد با زبانی تند و گزنده مسائل اجتماعی را به چالش بکشد و هر یک از آدم ها را به عنوان نمادی از جامعه سیاه معرفی کند اما آدم ها و نمادهای او آنقدر خنگ و عقب افتاده اند که با رفتار و کردار و چهره شخص “پلیس نمایی” که در جزیی ترین اکت ها دست و پاچلفتی عمل می کند هیچ عکس العمل عاقلانه ای انجام نمی دهند و به راحتی هم خود وهم تماشاگر را به سخره گرفته و آلت دست قرار می دهند. به نظر می رسد کاهانی با جنگ روانی و رسانه ای می خواهد توجه صاحبنظران را برای دیدن فیلم جلب کند و ذهنیت مبهم برای منتقدان و تماشاگر ایجاد کند. حتی انتخاب عنوان “اسب حیوان نجیبی است” نشان از شیطنت و ابهام بی ربط برای اذهان عمومی دارد. فیلم با یک سکانس افتتاحیه که کاراکتر اصلی را به خوبی لو می دهد آغاز می شود و با یک “پلیس نما” مواجه می شویم که با حالت عصا قورت داده، به مخاطب و ممیزین اعلام می کند که بدانید و بفهمید من پلیس نیستم، ادامه می یابد و با آدم هایی مواجه می شویم که در موقعیت ها خودباخته و مستاصل عمل می کنند. این بزرگ گویی ها و ادعاها نماد جامعه ما نیست.
انتخاب عطاران نیز حربه ای برای گیشه نیست و خلق شوخی ها و موقعیت های طنز که گاه گاه به ابتذال کلامی نیز می رسد در آن فضای سرد و بی روح شب و کاراکترهای بی نا و رمق کارگشا نیست. هر چند که فیلم داعیه کمدی سیاه را یدک می کشد. کاهانی می خواهد جامعه و مسوولین را خاطی، شرایط و آدم های قصه اش را بی گناه معرفی کند و نشان دهد که جامعه مشوش و دگرگون است اما کاراکترهایی را صیقل نداده که دارای جنم باشند تا در حداقل، یکی از این نمایندگان اجتماع، قدری به عقل و تصمیم و مقاومت مجهز باشند. “اسب حیوان نجیبی است” فیلم نجیبی نیست و کارگردان ظاهرا به دنبال حرف هایی بوده که در جریان سیال ذهن خود می پرورانده است و احتمالا خودش به هدفش رسیده است اما مخاطب چیزی عایدش نمی شود. با این حال در کنار این کاستی ها تماشاگر با لحظه های فیلم ارتباط معنایی برقرار می کند و جنس بازی ها از جنس پرعیاری است.