رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟

By registering with this blog you are also agreeing to receive email notifications for new posts but you can unsubscribe at anytime.


رمز عبور به ایمیل شما ارسال خواهد شد.


کانال رسمی سایت تفریحی

دکه سایت


نظر سنجی

نظرسنجی

به نظر شما کدام سریال امسال ماه رمضان بهتر است؟

Loading ... Loading ...

کلیپ روز




logo-samandehi

تصاویری از فرش قرمز اختصاصی برای بازیگران دیر رسیده در جشنواره فجر

عکس از جشن تولد ۳۸ سالگی آزاده صمدی

مصاحبه از زندگی شخصی امیرحسین مدرس و همسر دومش

عکس همسر آزاده نامداری و دخترش گندم

عکس جدید مهناز افشار و دخترش لینانا

نامه عسل پورحیدری در شبکه اجتماعی پس از خاکسپاری پدر

عکسی جالب از تینا آخوندتبار با دستکش بوکس در حال ورزش

تصاویر تبلیغاتی الیکا عبدالرزاقی و همسرش امین زندگانی

رتبه بدهید:

نشست فیلم اینجا بدون من؛ جذابیت های فیلمنامه رهایمان نمی کرد

اینجا بدون من سومین فیلم بلند سینمایی بهرام توکلی است که اقتباسی از “باغ وحش شیشه ای” تنسی ویلیامز است. در کنار کارگردانی و فیلمنامه تحسین شده یکی دیگر از شاخصه های فیلم بازی بازیگرانی است که در آن حضور دارند. در این گفتگو با صابر ابر و نگار جواهریان دو بازیگر این فیلم درباره حضورشان در “اینجا بدون من” صحبت کردیم.
در سال های اخیر در سینمای ایران شما از بازیگرانی هستید که حضوری قابل قبول دارید، به دلیل جوایز متعدد و همچنین نقش آفرینی های متفاوت می توان گفت برای بیشتر فیلم های هنری از انتخاب های اول تهیه کنندگان و کارگردانان هستید. خانم جواهریان این دومین همکاری شما با بهرام توکلی بعد از “پابرهنه در بهشت” است. توکلی با ساخت فیلم اول خود جایگاهش را در سینمای ایران تثبیت کرد، درباره پروسه حضور خود در “اینجا بدون من” توضیح می دهید؟
نگار جواهریان: بهرام توکلی واقعاً یکی از کارگردان های مورد علاقه من است. به لحاظ کارش با بازیگر، فیلمنامه هایش، دکوپاژش و در نهایت کل اثرش. فقط “پرسه در مه” را به یاد بیاوریم. مگر این روزها چند فیلم در سینمای ایران ساخته می شود که پلان هایش در ذهنت ثبت شوند، به خوابت بیایند و رهایت نکنند.
* فیلمنامه “اینجا بدون من” اقتباسی از نمایشنامه معروف “باغ وحش شیشه ای” است. این می تواند برای شما که بازیگران تئاتر هستید جذابیت خاص خود را داشته باشد. فیلمنامه به گونه ای توسط توکلی اقتباس شده که با جامعه و شرایط امروز ما منطبق است.

“اینجا بدون من” سومین فیلم بلند سینمایی بهرام توکلی است که اقتباسی از “باغ وحش شیشه ای” تنسی ویلیامز است. در کنار کارگردانی و فیلمنامه تحسین شده یکی دیگر از شاخصه های فیلم بازی بازیگرانی است که در آن حضور دارند. در این گفتگو با صابر ابر و نگار جواهریان دو بازیگر این فیلم درباره حضورشان در “اینجا بدون من” صحبت کردیم.
در سال های اخیر در سینمای ایران شما از بازیگرانی هستید که حضوری قابل قبول دارید، به دلیل جوایز متعدد و همچنین نقش آفرینی های متفاوت می توان گفت برای بیشتر فیلم های هنری از انتخاب های اول تهیه کنندگان و کارگردانان هستید. خانم جواهریان این دومین همکاری شما با بهرام توکلی بعد از “پابرهنه در بهشت” است. توکلی با ساخت فیلم اول خود جایگاهش را در سینمای ایران تثبیت کرد، درباره پروسه حضور خود در “اینجا بدون من” توضیح می دهید؟
نگار جواهریان: بهرام توکلی واقعاً یکی از کارگردان های مورد علاقه من است. به لحاظ کارش با بازیگر، فیلمنامه هایش، دکوپاژش و در نهایت کل اثرش. فقط “پرسه در مه” را به یاد بیاوریم. مگر این روزها چند فیلم در سینمای ایران ساخته می شود که پلان هایش در ذهنت ثبت شوند، به خوابت بیایند و رهایت نکنند.
* فیلمنامه “اینجا بدون من” اقتباسی از نمایشنامه معروف “باغ وحش شیشه ای” است. این می تواند برای شما که بازیگران تئاتر هستید جذابیت خاص خود را داشته باشد. فیلمنامه به گونه ای توسط توکلی اقتباس شده که با جامعه و شرایط امروز ما منطبق است.
جواهریان: “باغ وحش شیشه ای” قطعاً برای من که کارم را از تئاتر شروع کرده ام، ویژگی های خاص خود را دارد. این نمایشنامه جز متن هایی است که سر کلاس های دانشگاه ما اتود آن را می زدیم. جز نمایشنامه هایی است که به نوعی برای تمرین بازیگری استفاده می شود. به خصوص دو پرسوناژ آماندا و لورا.
یادم هست که ما همزمان فیلمنامه را خواندیم و درباره تأثیرش با هم حرف زدیم. فیلمنامه به گونه ای بود که هر دوی ما را رها نمی کرد. چقدر خوشحالم از این که هنوز کارگردانانی هستند که سراغ اقتباس می روند.
اول قرار بود فیلمنامه دیگری را با بهرام توکلی کار کنیم که کار درخشانی هم بود و در حال حاضر هم به خوبی جزئیات آن را به یاد دارم. ولی ساخت آن منتفی شد. پس از مدتی فیلمنامه “این جا بدون من” را برایم فرستادند. وقتی “این جا بدون من” را خواندم به نظرم فیلمنامه تکان دهنده ای رسید.
می دانستم با صابر هم برای بازی در آن صحبت کرده اند. یادم هست که ما همزمان فیلمنامه را خواندیم و درباره تأثیرش با هم حرف زدیم. فیلمنامه به گونه ای بود که هر دو ما را رها نمی کرد. واقعاً لازم نیست هزاران فیلمنامه جدید تولید شود وقتی چنین نمایش نامه ها و قصه های خوبی پیدا می شود که می توان از آن ها اقتباس کرد.
* آقای ابر این اولین تجربه ای بود که شما با بهرام توکلی داشتید. قطعا شما نیز سینمای ایشان را می شناسید و با توجه به صحبت هایی که خانم جواهریان کرد چون شما هم در تئاتر فعالیت می کنید قطعا از “اینجا بدون من” به دلیل اقتباس از نمایشنامه “باغ وحش شیشه ای” استقبال کردید.
صابر ابر: بله من اولین تجربه ام با توکلی بود. بیش از این هم قرار بود برای اولین تجربه سینمایی وی با او همکاری داشته باشم که میسر نشد. از آنجایی که معتقدم هر اتفاقی در زمان خودش می افتد وقتی پیشنهاد فیلمنامه “اینجا بدون من” شد، یادم هست هر دو ماسر کار بودیم ولی با هم تماس داشتیم. هر کدام متن را می خواندیم و بعد با هم صحبت می کردیم.
بعد از اینکه فیلمنامه را خواندیم حدود چند دقیقه هر دو ما پای تلفن سکوت کرده بودیم. من از متنهای نمایشی که قابلیت اقتباس دارند بسیار استقبال می کنم. نمایش نامه هایی مثل “باغ وحش شیشه ای” که به دلیل بی زمان بودن جذابیت بیشتری هم دارند…
*یکی از ویژگی های این متن ایرانی شدن نمایشنامه “باغ وحش شیشه ای” است و کاملاً منطبق بر شرایط روز جامعه ما است.
ابر: ویژگی توکلی در جهان بینی فیلم هایی است که می سازد.”اینجا بدون من” نه به این دلیل که خودم در آن بازی می کنم، بلکه اگر اینگونه هم نبود باز هم این فیلم جز پنج فیلم اول من به شمار می رود. این فیلم را به خاطر نگاه ویژه توکلی دوست دارم. او در این متن تو را دچار پیچیدگی نمی کند که از آن دور شوی یا روی آن تمرکز کنی. آنقدر نرم تو را وسط داستان قرار می دهد که یک موقع می بینی شدی همان زندگی که در فیلم جریان دارد.
وقتی برای اولین بار متن اصلی ویلیامز را خواندم. آنقدر که در این فیلم به بی آرزویی رسیدم ،نرسیدم. نشدن، نرسیدن. اشتراکات این دو متن است. حالا به هرچی . نبودن، چیزی است که باز در هر دو متن خود نمایی می کند. نه به خاطر اینکه نمی خواهند باشند. اصلا نمی شود که باشند. بله کاملا درست است.این شبیه جامعه ماست.نرسیدن ها، نشدن ها، نرفتن ها، نکردن ها،ن داشتن ها… تنهائی ها.
تعریف خانواده یعنی چند نفر در کنار هم…این تنهایی چسبیده به آدمهای فیلم، برایم بسیار قابل لمس است. جامعه ای که ما در آن زندگی می کنیم پر شده از خانواده هایی که در آن آدمهای تنها زندگی می کنند. آدمهای آرزو مرده.
جواهریان: برای من وجه اشتراک این سه نفر این است که انگار از جامعه شان منتزع هستند؛ در صورتی که مادر یا پسر به سر کار می روند، یا اجاره خانه می دهند، اما پایشان روی زمین نیست. زمانی که وارد خانه می شوند و در بسته می شود انگار قراردادی هست که ما داریم یک شکل دیگری زندگی می کنیم و آن شکلی که دلمان می خواهد باشد ولی نیست و این یعنی مجرّدشدن از فضای واقعی ای که در آن زندگی می کنند.
همین ویژگی است که این خانواده را تماشایی و خاص می کند و “باغ وحشِ شیشه ای” را به اثری زنده تبدیل می کند که با این که در موقعیت تاریخی اجتماعیِ خاصی خلق شده، می تواند در هر زمان و موقعیت جغرافیایی ای مابه ازاهای عینی اش را پیدا کند.
انگار این سه پرسوناژ قرارداد یک بازی را با هم گذاشته اند؛ یک بازیِ دسته جمعی که حالا یکی شان دیگر نمی خواهد به آن تن دهد و آن یک نفر احسان است که می زند زیر قراردادی که در خانه گذاشته شده است.
او می خواهد برود چون از این بازی خسته شده است. او تنها کسی است که می تواند این منتزع شدنِ خانواده اش را از بیرون ببیند و این آگاهی آزارش می دهد. انگار در یک فضای برزخی قرار گرفته است . نه می تواند در آن جهانِ مجرد وجود داشته باشد، نه در جهانی که اطرافش می بیند. همین است که باعث می شود به او خیلی سخت تر بگذرد.
بخش ویژه ای که می خواهم روی آن تاکید کنم، بخشی است که در مقایسه با نمایش نامه به فیلم نامه اضافه شده است. به نظرم خیلی هوشمندانه است. چون به ما می گوید یک لحظه تصور کنیم و بشماریم چه آرزوهایی داشتیم. حالا این آرزوها تحقق یابد و بعد ببینیم چه می شود.
تازه می فهمیم چقدر آرزوهای مان کوچک هستند. یک حکم بازنشستگی گرفتن، یک ازدواج متوسط با یک آدم متوسط آرزوهای این خانواده هستند. آن جایی که در پایانِ فیلم می بینیم بهشت نیست، بلکه یک زندگی معمولی و متوسط است که حالا دیگر شرایط آن را برای ما تا حدی دور و دست نیافتنی کرده است که یادمان نمی آید این ها آرزوهای ما نبوده اند. و این دقیقاً مثل شرایط فعلی جامعه ما است.
* در نمایشنامه هم پسر راوی اصلی قصه و این موضوع به نوعی باعث ارتباط با مخاطب می شود البته معرفی شخصیت ها نیز توسط وی صورت می گیرد. این قطعاً نقش را برای شما سخت تر می کرد. اما به خوبی توانستید آن را ایفا کنید. تمام وجوه شخصیتی سام نمایشنامه “باغ وحش شیشه ای” را به نمایش گذاشتید به طوری که به خوبی با احسان ارتباط برقرار می کنیم. برای رسیدن به نقش از نمایشنامه الهام گرفتید و یا در فیلمنامه به خوبی این نقش با جزئیات نوشته و به آن پرداخت شده بود.
ابر: خارج از اینکه فیلمنامه بسیار کامل بود، وقتی آدم خیالش جمع باشد همسفر خوبی دارد و با همین فکر جلو می رود. من با حضور معتمد آریا، جواهریان، پیروزفر، توکلی، قلمفرسایی، ملکان، خضوعی ابیانه و … می توانستم با خیال راحت جلو بروم.
همه چیز در این فیلم درست انتخاب شده بود و من فقط کافی بود حواسم به خودم باشد. دیگر نگرانی نداشتم چون بازیگران مقابل خوبی داشتم. کارگردانی، گریمور، فیلمبردار و سایر عوامل خوبی در کنار من حضور داشتند. به همین دلیل پروسه دورخوانی و تمرینات خوبی را گذراندیم.
در همان روزها با بهرام توکلی صحبت می کردیم احسان باید چگونه باشد ویا چه شکلی و چه رفتاری داشته باشد. این شخصیت خاص نباشد اما از طرف دیگر قطعاً خاص باشد. آدم هایی که من در یک جمله می توانم درباره آنها عنوان کنم انسانهای معمولی که در عین حال اصلاً معمولی نیستند.
“اینجا بدون من” از آن فیلمنامه هایی است که خیلی نمی توان آن را تجزیه و تحلیل کرد، زیرا خطرناک بود. یک جایی باید آن را رها می کردیم زیرا می دانستیم که آنها دارند بازی می کنند. پس باید در مقاطعی شیطنت خود را می کردند. یادم هست یک تمریناتی می کردیم و کمی با جزئیات جلو می رفتیم ولی کارگردان معتقد بود باید آنها رها کرد و آنقدر داخل این شخصیت ها نشویم. من هم خیلی نمی توانم با جزئیات درباره نقش یلدا صحبت کنم و یا به راحتی نقش مادر و یا احسان را تعریف کنم.
آنچه به ذهنم می رسد درباره احسان این است که انگار وی مغز مادر است. من پلانی که یلدا با کفش پاشنه بلند وارد آشپزخانه می شود را خیلی دوست دارم. من می دانم تغییری به وجود آمده و فکر می کنم این شروع یک خوشبختی است و خیلی تلخ است. نمی توانم به راحتی آن را تعریف کنم. هر وقت این پلان را می بینم تمام بدنم می لرزد زیرا فکر می کنم چقدر ساده می شود حال آدم خوب باشد ولی نیست.
چقدر ساده می شود بخندی به اندازه اینکه ببینی که یک تغییری در یک فردی به وجود آمده که کمترین تغییر است. اصلاً عجیب و غریب نیست یلدا با بال زدن که به آشپزخانه نیامده است با یک تغییر کوچک او بدین شکل به نظر می رسد.
این مرحله سختی برای یک خانواده است که ممکن است فردی را در همان خانواده دچار فرار و فراموشی کند. آدم را دچار دروغ می کند. کاری که هر لحظه مادر انجام می دهد و من می گویم چه خوب اگر این کار را نکنی چه کاری باید انجام دهی.
دختری که با یک سری مجسمه های شیشه ای حرف می زند و زندگی می کند، فکر می کنم این برای یک فیلم کامل بس است. شخصیت این دختر به اندازه کافی می تواند حال یک فرد را تغییر دهد که بفهمد چرا حالش خوب نیست.
* آیا معتقدید احسان رفته است تا به آرزوهایش برسد و چقدر با پایان فیلم موافق هستید؟
ابر: ابر: من با قطعیت نمی گویم احسان رفته است. اصلاً نگاه من این نست. چیز دیگری از فیلم من را علاقمند می کند. خستگی در احسان به بروز رسیده است. آنقدر بیرونی شده که تبدیل می شود به پیشنهاد برای یک مرگ دسته جمعی، رفتن به جایی که اصلا جایی نیست؟ کجا؟ هر کس برای خودش و در کنار هم بی تعریف. هر کس در انتظار چیزی از جایی. من احسان را نمی برم.تا حداقل در ذهنم نبرده باشم. بعضی اوقات دلم برای احسان رفته تنگتر می شود. چون واقعا نمی دانم کجاست…!!!جایی تنهاتر از خانه؟
به گمانم فکر به رفتن احسان اشتباه ترین است.چون جایی وجود ندارد. پایان فیلم یعنی خود بی پایانی.چیزی که توکلی هوشمندانه آنرا نوشته و به تصویر کشیده است. چیزی شبیه به یک پایان،مثل فیلم، چیزی شبیه به یک زندگی . بگذارید در مورد پایان حرفی نزنم. من پایان فیلم را رفتن به حساب نمی آورم. نرفتن را هم. من به عنوان مخاطب دوست دارم فکر کنم احسان اصلا به فکر خودش نبوده بلکه فقط به فکر خانواده بوده است.
جواهریان: جهانی که احسان می خواهد به آن فرار کند هم واقع بینانه نیست. احسان فقط فکر می کند که از این رویا بیرون بیاید و پایش را روی زمین بگذارد ولی نمی تواند؛ چون طبیعت هیچ کدام از این آدم ها این گونه نیست. احسان سعی می کند بجنگد ولی ابزارش را ندارد.
* خانم جواهریان ویژگی که نقش یلدا نقص عضوی است که دارد. ما قبلاً هم از شما در فیلم “طلا و مس” دیده بودیم که به راحتی می توانید، نقش افراد اینگونه را بازی کنید. آقای توکلی هم عنوان کردند برای رسیدن به نقش یلدا تحقیقاتی انجام دادید. خانه افرادی رفتید که فرزندانی دارند که دچار نقص عضو هستند.
جواهریان: واقعاً فکر می کردم شاید یک ریسک باشد. به همین دلیل که خودتان می گویید؛ یعنی تجربه “طلا و مس”. اما فکر می کنم ویژگی برجسته این نقش نقص عضو نیست. دلیل خاص بودن و ارتباط برقرار نکردن او این نیست، که فلج است. دلیلش عضوی از این خانواده بودن و رنگی از منتزع بودن است. نمی تواند وارد زندگی بشود، انگار بلد نیست زندگی کند و به همین دلیل به آن اشیاء وابسته است و علاقه دارد آن ها را جمع کند.
ابر: در فیلم ما هیچ مواجه ای از یلدا با دنیای بیرون نمی بینیم ولی از احسان و مادر می بینیم. حتی وقتی قرار است از در خانه بیرون برود هم ما نمی بینیم فقط می دانیم که قرار است بیرون برود.
جواهریان: اشیا می توانند یک پرسوناژ را کاملاً تحت تأثیر قرار دهند. همین ماجرای داشتن عصا نگرانم می کرد، تصویر من با عصا در وهله ی اول می توانست یادآور “طلا و مس” باشد. اما بهرام توکلی آن قدر به بازیگر جزئیات می دهد که راهش را درست برود و وجود گروهی خوب که همه نگران کار هستند و حواسشان به تو است. به طور مثال سعید ملکان برای کوچک ترین تغییر حالتی در یلدا و همه پرسوناژهای دیگر با وسواس تمام جزئیات را در نظر گرفته بود. یا حضور آتوسا قلمفرسایی به عنوان طراح صحنه و یا آقای خضوعی ابیانه و… یک گروه که همه به یکدیگر کمک می کنند و نگرانی را از بازیگر می گیرند.
ابر: من به نگرانی خانم جواهریان برای این وجه شخصیتی یلدا که نقص عضو داشت حق می دادم. به هر حال او قبل از این در فیلم “طلا و مس” بازی کرده بود که خیلی هم مورد استقبال قرار گرفت. این نگرانی طبیعی و منطقی بود. اما همان باهوشی که این بازیگر دارد می تواند دلیلی برای نترسیدن او باشد که بتواند نقش دیگر هم از آن جنس بازی کند با یک نقص جسمی و درخشان هم به ایفای ان بپردازد.
تک تک آدم های این گروه کارشان را خیلی خوب بلد بودند. این یک خیال جمعی قطعی بود. ولی کاری که خانم جواهریان کرد را من خودم هم نمی دانم اگر در آن زمان بودم انجام می دادم یا خیر. حتی یک لحظه نگاه شبیه به هم در این دو فیلم از خانم جواهریان دیده نمی شود.
* در یک سال اخیر آقای ابر شما خیلی همکاری های مختلفی در حوزه سینما داشتید بازی در فیلم “یک پذیرایی ساده” مانی حقیقی، “برف روی کاجها” پیمان معادی، “انتهای خیابان هشتم” علیرضا امینی. شما از آن دسته بازیگرانی نیستید که برایتان واژه پرکاری بودن را به کار ببریم . اما در این پروسه قرار گرفتید آیا نقش ها و یا فیلمنامه ها جذابیت داشت یا اینکه تصمیم گرفتید در این دوره بیشتر در این حرفه در سینما حضور پیدا کنید.
ابر: اگر پیمان معادی، همایون اسعدیان و مانی حقیقی سه فیلمی که پشت سر هم بازی کردم اگر امسال دوباره هر سه این کارگردانان سه فیلم را در فاصله یک هفته از یکدیگر بسازند مطمئن باشید باز هم من حضور پیدا خواهم کرد. اگر هم دوباره آخر سال هم این تصمیم را بگیرند باز هم می روم.
اینها جز آدم هایی هستند که دوست دارم با آنها کار کنم. سلیقه من به آنان نزدیک است. فیلمی که این کارگردانان می سازند اثری است که من دوست دارم در آن حضور پیدا کنم. وقتی این پیشنهاد از طرف آنها به من شده، قبول کردم. البته این اتفاق افتاده است که دو سال هم کار نکردم.
شکل فیلمنا مه هایی که به ما پیشنهاد می شود سخت است برای انتخاب کردن و رفتن. خیلی کم پیش می آید فیلمنامه ای را با ترس کم و بدون شک قبول کنیم و از آن پروژه لذت ببریم. اگر این فیلم ها طی چند سال هم به من پیشنهاد می شد به خاطر خود این کارگردانان و فیلمنامه هایی که دارند من باز هم بازی می کردم.

تصاویر جدید بنیامین بهادری در کنار زن سال هند

تصاویر و حواشی حضور سحر قریشی و بازیگران در جشن پیراهن استقلال

عکسی جدید از آنا نعمتی و برادرش در رستوران

تصاویر جدید از هدیه تهرانی و مهران مدیری در سری جدید «قلب یخی»

عکس هایی از عروسی گلزار و النازشاکردوست در یک فیلم عروسی

دو عکس متفاوت الناز شاکردوست با عروسک گوفی و در آمبولانس

تصاویر نرگس محمدی به همراه مادرش در کنسرت موسیقی

تصاویری از حضور هنرمندان در کنسرت بابک جهانبخش

تبلیغ فروشگاهی

مطالب مرتبط با این موضوع

اجباری اجباری، ایمیل شما هرگز منتشر نخواهد شد