مناظره ای عاشقانه و خواندنی بین لیلی و مجنون (حتما بخونید)

لیلی گفت: موهایم مشکی ست، مثل شب، حلقه حلقه و مواج،
 دلت توی حلقه های موی من است.
 نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟
 نمی خواهی موج گیسوی لیلی را ببینی؟
مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت: نه نمی خواهم،
گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم.
 دلم را هم.
لیلی گفت: چشمهایم جام شیشه ای عسل است، شیرین،
 نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟
 شیرینی لیلی را؟
مجنون چشمهایش را بست و گفت: هزار سال است عکسم ته جام شوکران است، تلخ.
 تلخی مجنون را تاب می آوری؟
لیلی گفت: لبخندم خرمای رسیده نخلستان است.
 خرما طعم تنهایی ات را عوض می کند.

لیلی گفت: موهایم مشکی ست، مثل شب، حلقه حلقه و مواج،
 دلت توی حلقه های موی من است.
 نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟
 نمی خواهی موج گیسوی لیلی را ببینی؟
مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت: نه نمی خواهم،
گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم.
 دلم را هم.
لیلی گفت: چشمهایم جام شیشه ای عسل است، شیرین،
 نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟
 شیرینی لیلی را؟
مجنون چشمهایش را بست و گفت: هزار سال است عکسم ته جام شوکران است، تلخ.
 تلخی مجنون را تاب می آوری؟
لیلی گفت: لبخندم خرمای رسیده نخلستان است.
 خرما طعم تنهایی ات را عوض می کند.
 نمی خواهی خرما بچینی؟
مجنون خاری در دهانش گذاشت و گفت: من خار را دوستتر دارم.
لیلی گفت: دستهایم پل است. پلی که مرا به تو می رساند. بیا و از این پل بگذر.
مجنون گفت: اما من از این پل گذشته ام. آنکه می پرد دیگر به پل نیازی ندارد.
لیلی گفت: قلبم اسب سرکش عربی ست.
 بی سوار و بی افسار.
عنانش را خدا بریده، این اسب را با خودت می بری؟
مجنون هیچ نگفت.
لیلی که نگاه کرد، مجنون دیگر نبود؛ تنها شیهه اسبی بود و رد پایی بر شن.
لیلی دست بر سینه اش گذاشت، صدای تاختن می آمد.