قلمرو باینری

عنوان بازی: Binary Domain

پلتفرم: Xbox۳۶۰، PS۳

ناشر: SEGA

سازنده: SEGA

سبک: اکشن

امتیاز: ۸

اگر به صورت حرفه ای پیگیر محصولات سرگرمی باشید یا حتی منتقد باشید، می دانید کمتر عنوانی می تواند شما را مجذوب کند، آن هم از شرکتی که بارها در مرز ورشکستگی بوده است.

یکی از بزرگ ترین چیزهایی که شوترهای این نسل کم داشتند، داستان خوب و غافلگیرکننده بود. بگذریم از عناوین قلیلی که این ویژگی را داشتند. مهم تر از آن اجرای گیرای داستان بود. حتی«ابزار جنگ ۳» با تمام عناوینی که به خود اختصاص داده بود، نتوانست روایتی در خور ارائه کند؛ اما عنوان ساده ای مانند اسیر شده (Enslaved) نشان داد که توان به چالش کشیدن عواطف بازیکن را دارد. بازی تازه عرضه سگا، شاخصه های زیادی را از رقبا وام می گیرد. حتی داستان هم پر از کلیشه های هالیوودی است. اما این کلیشه ها چنان بجا و خردمندانه پیاده شده اند که قرار دادن اثری مانند شیطان مقیم ۵ در کنارش بخوبی نشان دهنده تفاوت استفاده صحیح، با خودنمایی و فن سرویس نابخردانه است. شاید بهترین نمونه برای مقایسه همان بازی اسیرشده باشد. اگرچه احساسات انسانی در قلمرو باینری به آن پهنا و ژرفا نیست، اما از نظر کوبندگی رقابتی تنگاتنگ دارد.

سال ۲۰۸۰ میلادی است. پس از وقوع بلایای طبیعی و فرو رفتن زمین به زیر آب، انسان ها زمین تازه ای می سازند و در حالی که دنیای قبلی را به حال خویش رها کرده اند، به زندگی ادامه می دهند. تکنولوژی پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته و کره زمین با حضور سنگین روبات ها احاطه شده است. کمپانی ژاپنی آمادا متهم به نقض اصل ۲۱ توافق نامه جدید ژنو می شود؛ قانونی که اجازه ساخت و پرداخت هر گونه روبات با شباهت بیش از حد به آدمی را سلب می کند. دنیل مارشال و گروه راصت به ژاپن اعزام می شوند تا به هر قیمتی مدارک لازم را پیدا کرده و شخص آمادا ـ رئیس کمپانی ـ را نیز دست بسته به سازمان ملل تحویل دهند. ماجرا وقتی بغرنج می شود که درمی یابیم این روبات های انسان نما که به آنها فرزندان پوچ گفته می شود، در میان مردم توکیو زندگی می کنند؛ اما به خاطر نزدیکی ماهیتشان به انسان، تشخیص آنها امری ناممکن است.

بازی غیر از دنیل، میزبان ۷ کاراکتر دیگر است. ۲ مامور انگلیسی، یک مامور چینی، یک روبات فرانسوی، یک کارآگاه ژاپنی و یک مامور آمریکایی دیگر. هر یک از آنها دارای شخصیت منحصربه فردی است و پس از مدتی بخوبی می توانید با آنها ارتباط برقرار کنید. داستان بازی ابتدا تا حدودی کم جان آغاز می شود. داستانی که بی شباهت به عناوینی مانند ندای وظیفه نیست، به مرور به عمق آن افزوده می شود و در نهایت شاهد یک پایان فوق العاده هستیم.

سازندگان بارها بازیکن را غافلگیر می کنند که این را باید مرهون کارگردانی هوشمندانه آن دانست. اگر داستان اسیرشده سمبلی بر دلسوزی احمقانه در دنیای سیاست بود، قلمرو باینری را می توان سمبلی از تقابل آرمانگرایی افراطی و حرص و طمع سیاسی دانست. طعنه هایی که به سیاست های آمریکا و دیگر ابرقدرت ها زده می شود در خور توجه است. گویندگان با توانایی بالا دیالوگ ها را ادا کرده و به همذات پنداری بازیکن کمک بسزایی می کنند. در عین حال انیمیشن های صورت و فیشال ها احساسات را با توانی دو چندان منتقل می کنند. گرافیک کلی اصلا با هیولایی مانند ابزار جنگ ۳ قابل مقایسه نیست، اما در سطح خود قابل قبول و قدرتمند است.

در کارگردانی سینمایی است که می توانید خاصیت های بازی را ببینید. یکی از بهترین فاکتورهای پیاده سازی شده در این نسل (که از نسل قبل و با ایده های ندای وظیفه شروع شد) ادغام میان پرده ها با اکشن زنده بازی بود. در این زمینه، قلمرو باینری تعدادی از بهترین نمونه ها را ارائه می کند. صحنه هایی مانند فرو ریختن ساختمان بر سر کاراکترها یا حرکت قطار سریع السیر اوج ظرافت و خلاقیت کارگردانی را نشان می دهد. رنگ بندی ها با هنرمندی انجام شده و در تمییز دادن اجسام از یکدیگر مشکلی نخواهید داشت. می دانید که تابه حال کمتر کسی جرات کرده یک بازی براساس روبات ها بسازد. سری گاندام که از همان ابتدا کرکره اش پایین بود و احتمالا تا آخر نیز همان است! عناوین معدود مانند ترمیناتور هم یکی پس از دیگری موجب ناامیدی شد. در این میان عناوین خوب نیز فقط در حد پرداختن به سایبرگ ها و بایومکانیکی ها به خود جرات دادند. قلمرو باینری با جسارت به دنیای روبات ها پا گذاشته و آن را به بهترین نحو به تصویر می کشد.

دشمنان متعددی در بازی وجود دارند که هر کدام آناتومی خاصی دارند. با زدن یک پای دشمن، روی پای دیگر حمله ور می شود. با زدن دست دشمن، با دست دیگرش شلیک می کند و شلیک به سر آنها، برنامه ریزیشان را به هم می ریزد و به سمت خودی ها حمله ور می شوند. رئیس ها نیز معمولا هرکدام چند مرحله برای نابود شدن دارند که این مراحل تخریب به زیبایی هر چه تمام پیاده سازی شده و این نبردها را واقعا لذتبخش می کند. سیستم کنترل و پناه گرفتن بدون هیچ تغییری از بازی ابزار جنگ کپی شده و فقط برداشتن مهمات و دیگر چیزها از دکمه ایکس، به دکمه B الحاق شده است! سیستمی برای دادن دستور و پاسخ به صورت صوتی در بازی تعریف شده که کاش نمی شد! خوشبختانه می توانید آن را غیرفعال کنید. ایفای فرامین در بازی نیز چندان فایده ای ندارد و فقط گاهی می تواند بار کمی از دوش بازیکن بردارد تا با خیال راحت تر دشمن را زیر آتش بگیرد. در کنار ماموریت های تیراندازی تاکتیکی، صحنه های تعقیب و گریزی در بازی گنجانده شده که آن را از یکنواختی درمی آورد. اکشن بازی در عین تقلیدی بودن، هیچ نکته منفی پس زننده ای ندارد. سلاح ها بخوبی پاسخ داده و انجام هدشات کار سختی نیست.

پناه گرفتن کمی بگیرنگیر دارد، اما مزاحمت جدی ایجاد نمی کند. ولی بهترین نکته قابل اشاره تعویض و خشاب گذاری سلاح در حال دویدن سریع است که جای خالی آن در بیشتر عناوین مشابه حس می شد. سلاح ها تنوع چندانی ندارند؛ اما اثرات همین سلاح های محدود روی دشمنان به حدی است که تا بازی را انجام ندهید نمی فهمید از چه صحبت می کنیم. هدشات کردن دشمنان در ابزار جنگ را در نظر بگیرید؛ لذت تخریب سپر روبات ها با تیراندازی، تقریبا همان کوبندگی را دارد! در ماموریت های معمولی دو نفر از قهرمانان دیگر را به انتخاب با خود همراه می کنید. براساس تعداد و نوع ضربات کشنده ای که وارد می آورید، امتیازاتی به شما اختصاص داده می شود که می توانید با خرج کردن آنها در دستگاه های مخصوص به خرید مهمات، ارتقای سلاح و… بپردازید.

می توانید ماشین های نانو را در خشاب های تعبیه شده جاسازی کنید که هر یک مشخصه هایی را ارتقا می دهد. در نهایت این بازی را با توجه به درجه سنی آن به هر بزرگسالی توصیه می کنم. شاید قلمرو باینری بیش از حد در پیاده روی تقلید قدم برداشته باشد؛ اما در عوض چیزی را عرضه می کند که کمتر عنوانی در خود دارد. خاص بودن و در عین حال داشتن روحیه ای گرم از احساس…