رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟

By registering with this blog you are also agreeing to receive email notifications for new posts but you can unsubscribe at anytime.


رمز عبور به ایمیل شما ارسال خواهد شد.


کانال رسمی سایت تفریحی

دکه سایت


نظر سنجی

نظرسنجی

به نظر شما کدام سریال امسال ماه رمضان بهتر است؟

Loading ... Loading ...

کلیپ روز




logo-samandehi

تصاویری از فرش قرمز اختصاصی برای بازیگران دیر رسیده در جشنواره فجر

عکس از جشن تولد ۳۸ سالگی آزاده صمدی

مصاحبه از زندگی شخصی امیرحسین مدرس و همسر دومش

عکس همسر آزاده نامداری و دخترش گندم

عکس جدید مهناز افشار و دخترش لینانا

نامه عسل پورحیدری در شبکه اجتماعی پس از خاکسپاری پدر

عکسی جالب از تینا آخوندتبار با دستکش بوکس در حال ورزش

تصاویر تبلیغاتی الیکا عبدالرزاقی و همسرش امین زندگانی

رتبه بدهید:

فیلم آقا یوسف : قصه مردی که بیست سالگی را نمی دانست

آقا یوسف بازنشسته از ۵ سال پیش، پنهان از چشم دخترش در خانه های مردم کار و نظافت می کند. همسر او سال هاست فوت کرده و آقا یوسف با دخترش رعنا (هانیه توسلی) زندگی می کند. پسر آقا یوسف به کانادا رفته و آقا یوسف در غیاب پسرش عهده دار مخارج عروس (لیلا بلوکات) و نوه اش می باشد.حوادثی که موقع نظافت در برخی خانه ها روی می دهد به طور مستقیم به او ربط پیدا می کند و زندگی اش را دگرگون می سازد. اعتماد بین پدر و دختر متزلزل می شود و حوادثی روی می دهد که دایره سوء تفاهمات را گسترده تر می کند.
«آقا یوسف» فیلمی است که همانطور که از نامش پیداست، بر مبنای شخصیت یک کاراکتر شکل گرفته و قرار نیست داستان خاص یا پیچیده ای را روایت کند،. همه چیز به همان سادگی است که اطرافمان وجود دارد، شخصیت ها همان هایی هستند که هر روز از کنارشان می گذریم و اتفاقات به همان روزمرگی است که دچارش هستیم. مرد میانسالی تمام زندگی اش را وقف خانواده خود (دختر، عروس و نوه اش) کرده است و تمام انگیزه و هدفش آسایش و رفاه آنهاست، او درست زمانی که وقت استراحتش است، پنهانی مشغول به کار در خانه های مردم می شود تا همه چیز برای خانواده اش مهیا باشد. مشکل دقیقا از همین جا آغاز می شود، پیرمرد ارمنی که آقا یوسف برای تمیزکردن خانه نزد وی رفته خطاب به او چنین می گوید: «تو خودت بهش پروبال دادی، حالا که می خواد پرواز کنه، نمی ذاری.»
دوست داشتن هایی از جنس دوست داشتن آقا یوسف که علاوه بر محبت و عشق پدر، مادری به فرزند، جبران نوعی خلأ تنهایی و رهایی از آن را به دوش می کشند، ارمغانی جز احساس محدودیت برای طرف مقابل ندارد.

آقا یوسف بازنشسته از ۵ سال پیش، پنهان از چشم دخترش در خانه های مردم کار و نظافت می کند. همسر او سال هاست فوت کرده و آقا یوسف با دخترش رعنا (هانیه توسلی) زندگی می کند. پسر آقا یوسف به کانادا رفته و آقا یوسف در غیاب پسرش عهده دار مخارج عروس (لیلا بلوکات) و نوه اش می باشد.حوادثی که موقع نظافت در برخی خانه ها روی می دهد به طور مستقیم به او ربط پیدا می کند و زندگی اش را دگرگون می سازد. اعتماد بین پدر و دختر متزلزل می شود و حوادثی روی می دهد که دایره سوء تفاهمات را گسترده تر می کند.
«آقا یوسف» فیلمی است که همانطور که از نامش پیداست، بر مبنای شخصیت یک کاراکتر شکل گرفته و قرار نیست داستان خاص یا پیچیده ای را روایت کند،. همه چیز به همان سادگی است که اطرافمان وجود دارد، شخصیت ها همان هایی هستند که هر روز از کنارشان می گذریم و اتفاقات به همان روزمرگی است که دچارش هستیم. مرد میانسالی تمام زندگی اش را وقف خانواده خود (دختر، عروس و نوه اش) کرده است و تمام انگیزه و هدفش آسایش و رفاه آنهاست، او درست زمانی که وقت استراحتش است، پنهانی مشغول به کار در خانه های مردم می شود تا همه چیز برای خانواده اش مهیا باشد. مشکل دقیقا از همین جا آغاز می شود، پیرمرد ارمنی که آقا یوسف برای تمیزکردن خانه نزد وی رفته خطاب به او چنین می گوید: «تو خودت بهش پروبال دادی، حالا که می خواد پرواز کنه، نمی ذاری.»
دوست داشتن هایی از جنس دوست داشتن آقا یوسف که علاوه بر محبت و عشق پدر، مادری به فرزند، جبران نوعی خلأ تنهایی و رهایی از آن را به دوش می کشند، ارمغانی جز احساس محدودیت برای طرف مقابل ندارد. آدمی معمولا اینگونه است که تلاش می کند نداشته ها و آرزوهای تحقق نیافته خویش را برای فرزندان خود محقق کند اما سرعت تغییرات اجتماعی به حدی است که نسل به نسل خواسته های افراد تغییر می کند، اگر روزگاری محبتی از جنس محبت آقایوسف آرزوی هر جوانی بود، امروز دیگر خبری از آن مطالبه نیست و تلاش برای برآورده کردن این نوع خواسته ها نه تنها مسکن دردهای امثال رعنا نیست که بالعکس از آن به بی توجهی یاد می شود و بهترین نمونه اش جوابی است که رعنا در پاسخ به بی اعتنایی پدرش می دهد: «فقط کافیه تو این خونه باشم… وقتی خوشحالم مهم نیست چرا خوشحالم، وقتی ناراحتم، مهم نیست چرا ناراحتم» رعنا بیشتر از این نوع محبت پدرانه، هم صحبتی می خواهد تا خواسته ها و رویاهایش را با او بگوید و همراه و همدلش باشد.
نقطه عطف و کلیدی داستان جایی است که آقا یوسف صدای دخترش را موقع پیغام گذاشتن برای دکتر دون ژوان صفت داستان می شنود. از اینجا به بعد است که فیلم به جای اینکه ریتمش پرکشش تر شده و عطش بیننده برای دنبال کردن ادامه آن افزون تر گردد، دچار افت فاحشی شده و از ریتم می افتد، صحنه ها و پلان های اضافی، پاشنه آشیل فیلم می شوند، از ظاهر شدن های اشباح گونه شیرین( مخصوصا در سکانس کافی شاپ سه نفره رعنا،مریم و مادرش) گرفته تا چاقو خوردن دکتر و به زندان افتادن مرتضی به خاطر پیغام تلفنی و … به کارگیری عنصر تعلیق و استفاده گسترده از آن در داستان پردازی یکی از شیوه هایی است که قادر است به واسطه ایجاد جذابیت در فیلمنامه، سلایق مختلف با هر نگاه و ذائقه ای را همراه خود کند. در اینجا دیگر فرقی ندارد که فیلم در چه ژانری است، ممکن است قصه ای پلیسی و جنایی یا داستانی عاشقانه یا اجتماعی داشته باشد، آنچه مهم است کاربرد صحیح و به جای این عنصر است که متاسفانه در «آقا یوسف» این اتفاق رخ نداده و فیلمنامه بیش از حد متکی به اتفاقات تصادفی است و این تکرار بیش از حد باعث لوس شدن حس تعلیق داستان می شود، شباهت صدای شیرین و رعنا، یکسان بودن گل سینه و عطر آن دو، حضور هر دو در یک تیم رادیویی، علاقه هردو به دکتر مهران و میل هر دو برای سفر به کانادا و… همگی بیش از حد غلو شده هستند.
فیلمنامه «آقا یوسف» در مواقعی گرفتار ابهام و دو پهلویی است مثلا معلوم نمی شود دلیل این همه تعریف از رعنا دختر آقا یوسف به خاطر چیست؟ او چه خصوصیت خاصی دارد؟ اگر مریم یا دیگر دوستان وی از او تعریف کنند، پذیرفتنی است اما تعریف زنی هم نسل آقا یوسف از رعنا آن هم در فیلمی که تقابل نسل ها را فریاد می زند، نکته مبهمی است. یا اینکه دلیل سردی و عدم ارتباط مرتضی و دخترش چیست؟ چرا هیچ کدام تلاشی برای برقراری ارتباط با هم نمی کنند؟ یا دلیل خالی شدن ناگهانی اتاق رعنا چیست؟ او قصد مهاجرت داشته یا خیر؟ ریشه اختلاف مرتضی و عصمت چه بوده؟ آقا یوسف بالاخره می پذیرد که رعنا را برای تصمیم گیری آینده اش آزاد بگذارد؟ حرف های آقا یوسف به رعنا (بعد از اینکه مطمئن می شود آن پیغام تلفنی مربوط به رعنا نبوده) ناشی از تغییر او و درک رعناست یا تنها به همان شب و بعد از خوردن آن شام خوشمزه محدود است!؟ و سوالات دیگری که فیلمنامه به راحتی از کنار آن می گذرد.
«آقا یوسف» از دوری نزدیک ترین افراد به هم می گوید. از خیال خام پدر مهربانی که گمان می کند دخترش هیچ غمی ندارد تا آرزوهای دختر جوانی که علاقه زیاد پدر مانع تحقق آنهاست. دوربین به واسطه همراهی با آقا یوسف در خانه های مختلف تصویر نسبتا کاملی از روابط فعلی میان رعنا ها و آقایوسف ها را نشان می دهد، تمامی شخصیت هایی که در طول فیلم می بینیم، به نوبه خود دچار تنهایی اند، از خانواده ای که فرزندشان همگی رفته اند و هر روز در انتظار دیدن دوباره آن ها هستند، گرفته تا خانواده ای که به دلیل تلاش پسر در مراقبت از پدرش، در آستانه فروپاشی قرار گرفته و… گویی سرنوشت همه کاراکتر ها به تنهایی ختم شده است، بسیاری از آن ها با اینکه ارتباط نزدیکی با هم دارند، اما فرسنگ ها میانشان فاصله است. صحنه پایانی فیلم یکی از لحظات جذاب و از نقاط قوت فیلم است، حس دوگانه ای از امید و ناامیدی در آن وجود دارد، از طرفی رعنا را می بینیم که با چشمانی پر از امید از تلاش اش برای کسب موافقت پدرش با سفر به شمال سخن می گوید و شاید این کورسوی امیدی باشد تا بالاخره یکی از کاراکترهای قصه از تنهایی درآید و همراه مهران شود و از طرف دیگر قامت خمیده آقا یوسف را می بینیم که با ناامیدی تمام فاصله اش با پنجره ای که رعنا به آن می نگرد بیشتر و بیشتر شده و در حین فاصله گرفتن از خانه دکتر به صحت حرف هایش با مرتضی فکر می کند که چقدر سرنوشت این دو مشابه هم بود، حسی که در این صحنه و قدم های لرزان آقایوسف وجود دارد، بیننده را نیز شریک تنهایی او می کند، گویی تنهایی تقدیر ابدی آدمی است.
«آقا یوسف» به رغم اینکه به گفته کارگردانش قضاوتی روی شخصیت ها ندارد اما به خوبی معلوم است که دل کارگردان با کدام کاراکترش است؟ و سکانس آخر فیلم خود بهترین مثال بر این ادعاست اما نکته دیگری که در فیلم نهفته است و در همان اوایل فیلم (سکانسی که آقایوسف تا ۳ صبح منتظر رعنا می ماند و بعد با هم شام می خورند) آشکار می شود، تحلیل جالبی از شخصیت آقا یوسف به دست می دهد، آقا یوسف بیشتر از اینکه رعنا را دوست داشته باشد، از رفتن و نبود او هراس دارد (باز به همان دیالوگ پراگراف اول رجوع کنید) در همان سکانس شام وقتی رعنا داستان شازده کوچولو را برایش تعریف می کند، او با نگاهی غمگین خطاب به رعنا می گوید: «از هر رفتنی بیزارم» و این دیالوگ آغازی است بر داستانی که در پایانش می توان اینگونه نتیجه گرفت دوست داشتن بهترین شیوه مالکیت و مالکیت بد ترین شیوه دوست داشتن است.
    روزنامه تهران امروز

تصاویر جدید بنیامین بهادری در کنار زن سال هند

تصاویر و حواشی حضور سحر قریشی و بازیگران در جشن پیراهن استقلال

عکسی جدید از آنا نعمتی و برادرش در رستوران

تصاویر جدید از هدیه تهرانی و مهران مدیری در سری جدید «قلب یخی»

عکس هایی از عروسی گلزار و النازشاکردوست در یک فیلم عروسی

دو عکس متفاوت الناز شاکردوست با عروسک گوفی و در آمبولانس

تصاویر نرگس محمدی به همراه مادرش در کنسرت موسیقی

تصاویری از حضور هنرمندان در کنسرت بابک جهانبخش

تبلیغ فروشگاهی

مطالب مرتبط با این موضوع

عسل

ارسال در ۲۸ تیر ۱۳۹۰

1

واقعا که فیلم محشر و تکرارنشدنی بود.دست همه به خصوص خانوم رولینگ درد نکنه..

پاسخ به کامنت
اجباری اجباری، ایمیل شما هرگز منتشر نخواهد شد