فرهاد آییش و امیرحسین رستمی در سریال «سه، پنج، دو»

اهل فوتبال نیستیم!
هر چند سریال سه پنج دو تا کنون نتوانسته به موفقیت‌های لازم در جذب و رضایت مخاطبان برسد اما حضور بازیگران موفق در این سریال را نمی‌توان نادیده گرفت. فردی مثل امیر حسین رستمی که پیش از این در سریال شمس العماره خوش درخشیده بود. امیرحسین رستمی ـ بازیگر نقش سیاوش رستمی‌ـ در سریال طنز «سه، پنج، دو» می‌گوید مهم‌ترین ویژگی این سریال برای او این است که فوتبال را دوست ندارد. در حالی‌که محور این سریال فوتبال و دنیای فوتبالیست‌هاست. با اینهمه این به معنی این نیست که او از فوتبال فراری باشد اما از آن آدم‌هایی نیست که بشود او را در استودیوم‌ها و در حال تشویق تیم محبوبش پیدا کرد حتی به قول خودش هنگامی که مسابقات فوتبال از تلویزیون پخش می‌شود، کانال را عوض می‌کند چون خوابش می‌گیرد.
وی می‌گوید: تنها بازی فوتبالی که خیلی جدی دنبال کردم، بازی ایران و استرالیا و جام جهانی بعد از آن بود. چون علاقه‌ای به فوتبال ندارم و آن را پیگیری نمی‌کنم، این جذابیت برایم وجود داشت که ببینم در کسوت یک فوتبالیست، چه شکلی می‌شوم.
 رستمی درباره حاشیه‌هایی که ممکن است در نتیجه ایفای نقش یک فوتبالیست برایش ایجاد شود، گفت: هنوز به جایی نرسیده که احساس کنم این نقش برایم حاشیه داشته است به این خاطر که فوتبالیست‌ها جبهه نگیرند، تعمدا فامیلی خودم را روی کاراکتر گذاشتم. وی همچنین با اشاره به اعتراض‌هایی که پرداختن به مشاغل مختلف برای سریال‌ها به همراه دارد، عنوان کرد:

اهل فوتبال نیستیم!
هر چند سریال سه پنج دو تا کنون نتوانسته به موفقیت‌های لازم در جذب و رضایت مخاطبان برسد اما حضور بازیگران موفق در این سریال را نمی‌توان نادیده گرفت. فردی مثل امیر حسین رستمی که پیش از این در سریال شمس العماره خوش درخشیده بود. امیرحسین رستمی ـ بازیگر نقش سیاوش رستمی‌ـ در سریال طنز «سه، پنج، دو» می‌گوید مهم‌ترین ویژگی این سریال برای او این است که فوتبال را دوست ندارد. در حالی‌که محور این سریال فوتبال و دنیای فوتبالیست‌هاست. با اینهمه این به معنی این نیست که او از فوتبال فراری باشد اما از آن آدم‌هایی نیست که بشود او را در استودیوم‌ها و در حال تشویق تیم محبوبش پیدا کرد حتی به قول خودش هنگامی که مسابقات فوتبال از تلویزیون پخش می‌شود، کانال را عوض می‌کند چون خوابش می‌گیرد.
وی می‌گوید: تنها بازی فوتبالی که خیلی جدی دنبال کردم، بازی ایران و استرالیا و جام جهانی بعد از آن بود. چون علاقه‌ای به فوتبال ندارم و آن را پیگیری نمی‌کنم، این جذابیت برایم وجود داشت که ببینم در کسوت یک فوتبالیست، چه شکلی می‌شوم.
 رستمی درباره حاشیه‌هایی که ممکن است در نتیجه ایفای نقش یک فوتبالیست برایش ایجاد شود، گفت: هنوز به جایی نرسیده که احساس کنم این نقش برایم حاشیه داشته است به این خاطر که فوتبالیست‌ها جبهه نگیرند، تعمدا فامیلی خودم را روی کاراکتر گذاشتم. وی همچنین با اشاره به اعتراض‌هایی که پرداختن به مشاغل مختلف برای سریال‌ها به همراه دارد، عنوان کرد: اگر قرار باشد این طور پیش برویم، فقط می‌توان نقش قاچاقچی را بازی کرد، چون آنها صنف ندارند که اعتراض کنند. مگر می‌شود آدمی بدون شغل باشد؟ در این صورت باید آدم‌هایی را نشان بدهیم که در جزیره زندگی می‌کنند و شغل ندارند تا به کسی برنخورد.
این بازیگر در ادامه به بازی در نقش فوتبالیست اشاره و خاطرنشان کرد: نزدیک شدن به این فضا خیلی سخت نیست اگر یک هفته یا نهایتا ۱۰ روز، روزنامه‌های ورزشی را مرور کنیم، کاملا متوجه دغدغه‌ها و حرف و حدیث‌ها و جنجال‌ها و حاشیه‌های دنیای فوتبال می‌شویم.
 رستمی که در سریال‌های طنز «نون و ریحون» و «شمس‌العماره» نیز بازی کرده می‌گوید:بعد از شمس‌العماره چیزی حدود ۲۰ سریال را رد کردم چون احساس کردم نقش شکور تکرار می‌شود. حتی یکی، دو سریال هم بود که انگار ادامه شکور بود.
وی همچنین در بخش دیگری درباره تیم‌های تکراری طنز گفت: تنها سریال‌هایی که در این سال‌ها دنبال کردم «ساختمان پزشکان» سروش صحت و «پایتخت» سیروس مقدم بود. بقیه سریال‌ها را ندیدم چون با همان شکل و شمایل و دکوپاژ مطابق است، حتی قصه هم تقریبا همان است.
 فرهاد آییش که در سریال طنز «سه پنج دو» نقش «حشمت خان» ـ صاحب یک باشگاه فوتبال ـ را بازی می‌کند هم اهل فوتبال نیست. او می‌گوید: «بازی‌های بین‌المللی مثل مسابقات جهانی یا بعضی تیم‌های اروپا مثل بارسلونا و رئال مادرید را دوست دارم و وقتی خبر داشته باشم مسابقاتی هست‌، نگاه می‌کنم ولی این‌طور نیست که دنبال کنم و بدانم چه خبر است و چه حاشیه‌هایی دورش وجود دارد.»
وی افزود:‌ این مسئله کار من را برای بازی «حشمت» سخت نکرد، اتفاقا آسان کرد؛ چراکه حشمت مثل خود من بدون آنکه چیزی از دنیای فوتبال بداند وارد این عرصه می‌شود؛ یک نوع معصومیت و ندانم کاری در حشمت وجود دارد و اینکه من فوتبال را نمی‌شناختم به من کمک کرد تا این ویژگی را بهتر دربیاورم.
 او درباره نقشش می‌گوید: بیشتر بازیگران معمولا بخشی از خودشان را در نقش می‌گذارند؛ بخشی از من در حشمت وجود دارد؛ در همه نقش‌های من این بخش وجود دارد. خود من فرد انعطاف پذیری هستم پس یکسری انعطاف‌هایی را در حشمت وارد کردم که در فیلمنامه نبود؛ مثل رابطه دوستانه لطیف با همسرش؛ این چیزی است که از خود من در کار راه پیدا کرد.
آییش در ادامه خاطرنشان کرد: این کاراکتر به مرور باید تغییر می‌کرد به خاطر اینکه از موقعیت میوه‌فروشی درمی‌آید و وارد موقعیت متفاوتی می‌شود؛ این شخصیت خواه نا خواه باید تغییر کند؛ البته نویسنده تا حدی این مسئله را منظور کرده است ولی یک نویسنده برای ۴۰ قسمت کم است و پرداخت داستان و شخصیت، کار سختی است؛ بعد از نویسنده، پرداخت شخصیت وظیفه بازیگر می‌شود؛ من سعی کردم حسی و به صورت طبیعی خودم را در جایگاه این شخصیت قرار دهم و ببینم چه تغییراتی در او رخ می‌دهد؛ احساس کردم قلدری او کم می‌شود و مجبور می‌شود به دروغ گرایش پیدا کند.
 آییش درباره نگرانی از بازی کردن نقش حشمت و اعتراض احتمالی اهالی فوتبال، گفت: دموکراسی قیمتی دارد؛ گاهی اوقات بدآموزی و برخوردن هم هست؛ این انتقادات به زبان کمدی است. کمدی اصولا تلطیف شده است و با لبخند توام است و نمی‌خواهد خراب کند بلکه می‌خواهد بسازد. این خوب است که ما از کشورهای دیگر دنیا یاد بگیریم این کشورها با همه مشکلاتی که دارند حتی مسئولان‌شان این انعطاف را دارند که با آنها شوخی شود؛ چون می‌دانند انتقادی که از ذهن هنرمند بیرون بیاید حتما در خود جامعه ریشه دارد. پس چه بهتر که به صورت طنز و کمدی مطرح شود چون آدم‌ها در ضمن انتقاد کردن، آن شخصیت را دوست خواهند داشت. این انتقاد تلطیف شده است و قهرآمیز نیست.
آییش در بخش دیگری از سخنانش درباره وضعیت طنز در تلویزیون ایران و استفاده از تیم‌های تکراری، گفت:‌ کمدی ایران براساس عرضه و تقاضا پیش می‌رود و این اصلا خوب نیست؛ ما باید روی کمدی کار بکنیم و برای آن ارزش و حتی تقدس قائل شویم و به عنوان یک فرم نه وسیله به آن نگاه کنیم. کمدی در ایران همیشه به عنوان یک وسیله دیده شده است؛ یا وسیله‌ای که گوشه چشمی هم به گیشه دارد یا برای خنداندن و دل‌شاد کردن مردم از آن استفاده می‌شود.
 وی تاکید کرد:‌ هیچ کدام از این‌ها اشکال ندارد اما چیزی که در ایران فراموش می‌شود این است که زیبایی‌شناسی طنز و کمدی کجاست؟ ما همان‌گونه که نقاشی‌های سبک‌های مختلف داریم در طنز هم باید شاخه‌های مختلف داشته باشیم و بتوانیم سلیقه‌سازی کنیم. باید بتوانیم ظریف‌تر‌، زیباتر و فرهنگی‌تر بخندانیم و این فقط در ارتباط با محتوای یک کار کمدی نیست به خاطر خود ساختار و بنیه کمدی است. ما به این مسئله زیاد اهمیت نمی‌دهیم فقط می‌خواهیم ببینیم چه چیزی مردم را می‌خنداند و آنها را بخندانیم. خنداندن فقط شرط نیست چگونه خنداندن و زیبا خنداندن شرط است.