درباره افول بازیگران مرد سینمای هالیوود

ستاره‌های فیلم‌های مردانه
حدود دو سال پیش بود که آن تامپسون، محقق سینما، سوالی پرسید به این مضمون که: «آن ستاره‌های فیلم‌های مردانه کجا رفته‌اند؟» و بعد تحقیقاتی انجام داده بود که فیلم‌های هالیوودی به ستاره‌های سنتی سینما نیاز دارند نه بازیگران انگلیسی، استرالیایی و اروپایی که به هالیوود می‌آیند و سردمدار فیلم‌های پرفروش می‌شوند.
وقتی سینمای آمریکا ادعا می‌کند که ستارگانی چون لئوناردو دی‌کاپریو، ‌جانی دپ، برد پیت، جکی گیلنهال،‌کیانو ریوز و مت دیمون دارد یا همه بازیگرانی که در فیلم‌های جاد آپاتو ظاهر می‌شوند، چرا باز هم اغلب نقش‌های اصلی فیلم‌های آمریکایی به بازیگران خارجی می‌رسد؟ کریستین بیل (انگلیسی) و هیث لجر (استرالیایی) ستاره‌ پرفروش‌ترین فیلم سال ۲۰۰۸ یعنی «شوالیه تاریکی» بودند.
دو سال بعد تحقیقات ادامه یافت. ستاره‌های خارجی همچنان حکمفرمای نقش‌های مهم فیلم‌ها هستند. سام ورثینگتون استرالیایی نقش اصلی فیلم‌هایی چون «آواتار»، «سقوط تایتان‌ها» و «ترمیناتور: رستگاری»(به همراه دیگر هموطنش کریستین بیل) بود، در حالی‌که دیگر هموطنش، راسل کرو هم در «رابین هود» ریدلی اسکات ایفای نقش می‌کرد. (که تلاشی دوباره برای کنار هم آمدن تیم «گلادیاتور» و تکرار موفقیت آن فیلم بود.) خاویر باردم، ستاره اسپانیایی هم که حالا با «ویکی کریستینا بارسلونا» و «بخور، دعا کن، ‌عشق به‌ورز» نماد سرخوشی شده.

ستاره‌های فیلم‌های مردانه
حدود دو سال پیش بود که آن تامپسون، محقق سینما، سوالی پرسید به این مضمون که: «آن ستاره‌های فیلم‌های مردانه کجا رفته‌اند؟» و بعد تحقیقاتی انجام داده بود که فیلم‌های هالیوودی به ستاره‌های سنتی سینما نیاز دارند نه بازیگران انگلیسی، استرالیایی و اروپایی که به هالیوود می‌آیند و سردمدار فیلم‌های پرفروش می‌شوند.
وقتی سینمای آمریکا ادعا می‌کند که ستارگانی چون لئوناردو دی‌کاپریو، ‌جانی دپ، برد پیت، جکی گیلنهال،‌کیانو ریوز و مت دیمون دارد یا همه بازیگرانی که در فیلم‌های جاد آپاتو ظاهر می‌شوند، چرا باز هم اغلب نقش‌های اصلی فیلم‌های آمریکایی به بازیگران خارجی می‌رسد؟ کریستین بیل (انگلیسی) و هیث لجر (استرالیایی) ستاره‌ پرفروش‌ترین فیلم سال ۲۰۰۸ یعنی «شوالیه تاریکی» بودند.
دو سال بعد تحقیقات ادامه یافت. ستاره‌های خارجی همچنان حکمفرمای نقش‌های مهم فیلم‌ها هستند. سام ورثینگتون استرالیایی نقش اصلی فیلم‌هایی چون «آواتار»، «سقوط تایتان‌ها» و «ترمیناتور: رستگاری»(به همراه دیگر هموطنش کریستین بیل) بود، در حالی‌که دیگر هموطنش، راسل کرو هم در «رابین هود» ریدلی اسکات ایفای نقش می‌کرد. (که تلاشی دوباره برای کنار هم آمدن تیم «گلادیاتور» و تکرار موفقیت آن فیلم بود.) خاویر باردم، ستاره اسپانیایی هم که حالا با «ویکی کریستینا بارسلونا» و «بخور، دعا کن، ‌عشق به‌ورز» نماد سرخوشی شده. (البته این وسط بازیگرانی مانند جورج کلونی، دنزل واشینگتن و ویل اسمیت هم هستند که هنوز ضمانتی برای فیلم‌هایی که در آنها بازی می‌کنند، به شمار می‌روند اما آنها هم دیگر در هر فیلم و هر نقشی نمی‌توانند بازی کنند.) کدام بازیگر آمریکایی را می‌شناسید که بتواند این جای خالی را در سینمای هالیوود پر کند؟ چطور ستاره‌های سینمای آمریکا از بازیگرانی مثل جیمز دین، کری گرانت، استیو مک‌کویین و پل نیومن به اینجا رسیده‌اند؟
ژان لویی رودریگ، استاد مدرسه فیلم و سینما و تلویزیون UCLA در پاسخ به این سوال که چرا بازیگران مرد سینمای آمریکا جایگاه‌شان را از دست داده‌اند؟ پاسخ می‌دهد: «هیچ چیزی جذاب‌تر از صراحت و روشنی و عدم ابهام نیست. بخصوص صراحت و عدم ابهام در مورد مردان مسئله مشکل‌تری است. منظور از این صراحت این است که دقیقا بدانند چه می‌‌خواهند، کجا می‌خواهند بروند و با خودشان روراست باشند.»
در این فضای فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و شرایط سیاسی مبهم امروز آمریکا، این صراحت برای تاثیرگذاری بازیگرانی که جاه‌طلب هستند و قصد دارند ستاره‌های آینده سینما شوند و برای جذب مخاطب ضروری است.