بررسی مجموعه‌های رمضانی اصرار تلویزیون بر قصه ارواح

علیرضا افخمی امسال با مجموعه تلویزیونی “پنج کیلومتر تا بهشت” به استقبال ماه رمضان رفت. گرچه این مجموعه به لحاظ کارگردانی قوت های لازم را دارد، اما به لحاظ موضوع، افخمی خودش را تکرار کرده است.
به گزارش خبرنگار مهر، تلویزیون از اواخر دهه هفتاد شروع به ساخت مجموعه های رمضانی کرد. گرچه در ابتدا یک یا دو سریال برای این ایام پخش می شد، اما با استقبال مخاطبان از سال ۸۰ تولید مجموعه سازی برای ماه رمضان به صورت جدی از سوی مسئولان و فیلمسازان پیگیری شد.
در ابتدا در مجموعه های رمضان بیشتر سفره های افطاری به تصویر کشیده می شد، اما به مرور مدیران تلویزیون احساس کردند که بهتر است برای ماه رمضان به مضامین دیگری ورود پیدا کنند تا برای بینندگان هم جذابیت داشته باشد. گرچه برای شروع ایده هایی همچون مرگ، روح، رفتن به عالم برزخ، داشتن چشم برزخی برای مخاطبان تلویزیون جذاب بود، ولی دیگر مضامین مجموعه های رمضان به تکرار افتاده است و فیلمسازان مرتب خودشان را تکرار می کنند.
نکته جالب اینجاست که معلوم نیست چرا مسئولان تلویزیون فکر می کنند باید در ماه رمضان به مسائل روح و عالم برزخ بپردازند تا بیشتر بتوانند نظر بینندگان را در این ایام کسب کنند، در حالی که می توانند روی مضامین دیگراخلاقی و انسانی کار کنند، چرا که همه چیز در ماه رمضان به عالم ارواح مربوط نمی شود. ما مضامین متعدد اخلاقی و انسانی داریم که می توانند نویسندگان روی آن کار کنند.
کافی است نگاهی به کارنامه علیرضا افخمی داشته باشیم

علیرضا افخمی امسال با مجموعه تلویزیونی “پنج کیلومتر تا بهشت” به استقبال ماه رمضان رفت. گرچه این مجموعه به لحاظ کارگردانی قوت های لازم را دارد، اما به لحاظ موضوع، افخمی خودش را تکرار کرده است.
به گزارش خبرنگار مهر، تلویزیون از اواخر دهه هفتاد شروع به ساخت مجموعه های رمضانی کرد. گرچه در ابتدا یک یا دو سریال برای این ایام پخش می شد، اما با استقبال مخاطبان از سال ۸۰ تولید مجموعه سازی برای ماه رمضان به صورت جدی از سوی مسئولان و فیلمسازان پیگیری شد.
در ابتدا در مجموعه های رمضان بیشتر سفره های افطاری به تصویر کشیده می شد، اما به مرور مدیران تلویزیون احساس کردند که بهتر است برای ماه رمضان به مضامین دیگری ورود پیدا کنند تا برای بینندگان هم جذابیت داشته باشد. گرچه برای شروع ایده هایی همچون مرگ، روح، رفتن به عالم برزخ، داشتن چشم برزخی برای مخاطبان تلویزیون جذاب بود، ولی دیگر مضامین مجموعه های رمضان به تکرار افتاده است و فیلمسازان مرتب خودشان را تکرار می کنند.
نکته جالب اینجاست که معلوم نیست چرا مسئولان تلویزیون فکر می کنند باید در ماه رمضان به مسائل روح و عالم برزخ بپردازند تا بیشتر بتوانند نظر بینندگان را در این ایام کسب کنند، در حالی که می توانند روی مضامین دیگراخلاقی و انسانی کار کنند، چرا که همه چیز در ماه رمضان به عالم ارواح مربوط نمی شود. ما مضامین متعدد اخلاقی و انسانی داریم که می توانند نویسندگان روی آن کار کنند.
کافی است نگاهی به کارنامه علیرضا افخمی داشته باشیم که امسال مجموعه تلویزیونی “پنج کیلومتر تا بهشت” را در رمضان روی آنتن دارد، در آن صورت متوجه می شویم او نیز به ورطه تکرار افتاده است.
مسلماً مخاطب در رمضان امسال از علیرضا افخمی که کارگردان خوش فکری است، انتظار داشت با یک اثر جذاب به استقبال رمضان برود، اما این اتفاق فقط در کارگردانی افتاد، اما به لحاظ مضمون نتوانسته حرف جدیدی به مخاطب منتقل کند. در واقع قصه ظرفیت پرداخت به یک سریال ۳۰ قسمتی را نداشت.
مجموعه تلویزیونی “پنج کیلومتر تا بهشت” با نشان دادن کابوس امیرحسین (مهدی سلوکی) شروع خوبی داشت. اینکه تعدادی در یک گندم زار بالای سر گوری ایستاده و نظاره گر کار گورکنی هستند که مشغول کندن قبر بود. تصویر تاریک از این کابوس و بعد از آن بلند شدن سلوکی از خواب صحنه جذابی بود. مخاطب با دیدن این صحنه تصور دیدن یک مجموعه خوب را از افخمی داشت. گرچه این مجموعه به لحاظ کارگردانی قوت های زیادی دارد و نمی توان زحمت شبانه روزی افخمی را نادیده گرفت، اما در قصه این اتفاق نیفتاد.
می توان گفت دکوپاژهای افخمی در “پنج کیلومتر تا بهشت” نسبت به دیگر مجموعه های رمضانی اش همچون “او یک فرشته بود”، “زیرزمین” و “پنجمین خورشید” بهتر است، حتی در برخی صحنه های این مجموعه که در گندم زار جنازه امیرحسین افتاده است، خوب است.
همچنین برخی دیالوگ های این مجموعه به ویژه مباحثی که میان امیرحسین و روح دختری که زندگی نباتی دارد در زمینه خدا، اعتقاد داشتن به روز آخرت، بهشت و جهنم، خواب و … خیلی خوب است، اما دیالوگ های خوب را فقط موردی می توان در این سریال شنید.
البته زیاد هم نمی توان از افخمی خرده گرفت، چرا که وقتی کارگردانی مجبور باشد روزی چندین ساعت ضبط کند و بعد از تمام شدن ضبط، فیلمنامه را بنویسد و دوباره ضبط را آغاز کند به ناچار مواردی از دستش در می رود. علیرضا افخمی با نویسندگی و کارگردانی مجموعه “او یک فرشته بود” نشان داد کارگردان خوش فکری است. می توان گفت او مبدع پرداخت به شیطان در سریال های تلویزیونی بود.
در طول این سال ها بعد از “او یک فرشته بود” مجموعه های متعددی درباره عالم ارواح و شیطان در رمضان ساخته شد و قطعاً دیدن چنین مجموعه هایی دیگر لطفی برای بیننده تلویزیون ندارد. بنابراین بهتر است کارگردانی همچون افخمی روی مضامین دیگری کار کند تا شاهد کارهای خوبی از او باشیم.
مجموعه تلویزیونی “پنج کیلومتر تا بهشت” به لحاظ انتخاب برخی بازیگران قوت هایی دارد و برعکس درباره بعضی بازیگران این طور نیست. داریوش فرهنگ ایفاگر نقش همایون گرچه نخستین تجربه کار مناسبتی اش را با این سریال کسب کرده، اما توانست نقش اش را به خوبی در بیاورد. صدا و بازی خوب او از ویژگی های این مجموعه محسوب می شود.
همچنین پردیس افکاری در این مجموعه نقش یک مادر را بازی می کند. او مادر کلیشه ای نیست و رگه های طنزی که شخصیت مهشید دارد توانسته رنگ و لعاب دیگری به کار او بدهد. قطعاً موفقیت او در مجموعه “در مسیر زاینده رود” که نقش یک زن طناز را به خوبی بازی کرده بود در انتخاب اش در مجموعه “پنج کیلومتر تا بهشت” بی تاثیر نبوده است، ولی بازیگران دیگر چندان موفق نیستند.
یکی دیگر از مسائلی که در مجموعه های ماه رمضان دیده می شود این است که فیلمسازان بیشتر سراغ بازیگرانی می روند که تجربه کار مناسبتی را پس داده اند و کمتر از بازیگرانی استفاده می کنند که تجربه این کار را نداشتند، همین مسئله باعث شده مجموعه ها به تکرار بیفتد.
البته تیتراژ مجموعه “پنج کیلومتر تا بهشت” هم متفاوت از دیگر مجموعه های رمضانی است. در ابتدای تیتراژ چهره امیرحسین، شخصیت اصلی دیده می شود که از یک کابوس بلند شده است. با تفاوت های موردی این سریال این انتظار می رفت افخمی قصه بهتری بنویسد. البته باید صبر کرد و تا پایان مجموعه “پنج کیلومتر تا بهشت” را دید که افخمی چه کار خواهد کرد. امید است از این کارگردان باز هم کارهای شاخص را دید.