اتفاق های ضد عاشورایی

امام حسین (ع)را همه تا حدودی می‌شناسیم و هر یک به وسعت معرفت؛ عشق و محبت نثار او که سید و سرور شهدای اسلام است می‌کنیم، و درازای آن جرعه ای بیشتر از جام معرفت و کرامت را طلب می‌کنیم.
البته این ابرازمحبت ما در ایام محرم و مراسم عزاداری امام حسین بیشترین نمود را دارد.
برخی محبت خود را با کارهای خیر و ثواب نشان می‌دهند وعده ای هم از ورودی بندگی و عبادات خالصانه وارد می‌شوند و طی طریق می‌کنند؛ برخی هم سعی می‌کنند در ایام سوگواری حضرت اباعبدالله…(ع) با همه آنچه در توانشان است، عشق وارادت قلبی خود را به ایشان نشان دهند که البته همه این‌ها ارزشمند و قابل تقدیر است. ولی تابه حال به این فکر کرده‌ایم که خواسته خود حضرت از ما چیست و بهترین خدمتی که میتواینم به ایشان عرضه کنیم چیست؟
من وتویی که امروز بعد از گذشت هزار و اندی سال که محصول همه آن دوران دشوار و جانکاه، به راحتی در دستانمان قرارگرفته، از آن پاسداری کنیم و تا حدی دین خود را به ایثار مولایی چون حسین (ع) در روزی که نامش عاشورا بود و در زمینی که نامش کربلا، ادا کنیم.

امام حسین (ع)را همه تا حدودی می‌شناسیم و هر یک به وسعت معرفت؛ عشق و محبت نثار او که سید و سرور شهدای اسلام است می‌کنیم، و درازای آن جرعه ای بیشتر از جام معرفت و کرامت را طلب می‌کنیم.

البته این ابرازمحبت ما در ایام محرم و مراسم عزاداری امام حسین بیشترین نمود را دارد.

برخی محبت خود را با کارهای خیر و ثواب نشان می‌دهند وعده ای هم از ورودی بندگی و عبادات خالصانه وارد می‌شوند و طی طریق می‌کنند؛ برخی هم سعی می‌کنند در ایام سوگواری حضرت اباعبدالله…(ع) با همه آنچه در توانشان است، عشق وارادت قلبی خود را به ایشان نشان دهند که البته همه این‌ها ارزشمند و قابل تقدیر است. ولی تابه حال به این فکر کرده‌ایم که خواسته خود حضرت از ما چیست و بهترین خدمتی که میتواینم به ایشان عرضه کنیم چیست؟

من وتویی که امروز بعد از گذشت هزار و اندی سال که محصول همه آن دوران دشوار و جانکاه، به راحتی در دستانمان قرارگرفته، از آن پاسداری کنیم و تا حدی دین خود را به ایثار مولایی چون حسین (ع) در روزی که نامش عاشورا بود و در زمینی که نامش کربلا، ادا کنیم.

البته همه میدانیم که امام حسین از ما چه می‌خواهد و اگر ذره ای هم از دریچه انصاف و عدالت به قضایا بنگریم می‌بینیم که هرچه خواست ایشان است، نهایتاً موجب کمال و سعادت خود ما می‌شود.

ایشان از ما می‌خواهند همیشه خصوصاً در ایام عزاداری برای ائمه معصومین (ع) آنچه را شارع مقدس واجب کرده است رعایت کنیم؛ به دختران وزنان امر به حجاب و عفاف کردند و به پسران و مردان ما توصیه به خویشتن داری که متأسفانه ما هرساله شاهد از بین رفتن حرمت‌هایی که روزگاری به خوبی حفظ می‌شد هستیم و می‌بینیم که اتفاقاً در روزهای تاسوعا و عاشورا، چه صحنه های تأسف بار و حزن انگیزی توسط برخی جوانان ره گم کرده در سالروز شهادت حضرت سیدالشهدا (ع) ویارانش برتن تاریخ رقم می‌خورد؛ و راه را بر این بدعت‌ها و رسم‌های ناصواب و ناشایست باز می‌کند.

حضور خانم‌ها با پوشش نامناسب و آرایش‌های زننده، حرمت این روزها و مراسم را زیر سؤال می‌برد و صاحب عزا (حضرت مهدی عج) را به سوگ دیگری می‌نشاند و عزادارتر می‌کند.

به راستی اگر برای عزاداری به خیابان‌ها و کوچه ما می‌رویم، غیر از صاحب عزا چه کسی اهمیت دارد که به خاطرش خود را این‌گونه بیآراییم!؟

حال اگر از این‌ها بگذریم، چشم وهم چشمی‌ها و رقابتهایی که بین دسته های عزاداری هیئت‌ها وجود دارد، از نظر استفاده از ابزار و ادوات بزرگ‌تر و پر صداتر و حتی علم‌های بزرگترکه به سختی در عرض یک خیابان معمولی جا می‌گیرد و طبل‌های خارج از سایز استاندار که باید حتماً با وسایل چرخ دار حمل شود چون کسی توان حمل کردن آن را ندارد؛ همه حکایت از داستان بی خبری و غفلت آدمی از رسوم وسننی دارد که تاریخ با یادگار گذاشته است.

اصلاً چه کسی باور می‌کند که امام حسین (ع) که بهانه همه مراسم عزاداری‌ها اوست؛ راضی به این باشد که صدای طبل دسته های عزاداری‌ها در زمان نامناسب باعث وخیم‌تر شدن حال یک بیمار در گوشه و کنارشهر بشود و خاطره ای تلخ را در ذهن اطرافیان آن بیمار حک کند!!

حتی سبک مداحی‌ها هم بعضی اوقات منطبق با ریتم ترانه های معروف است که درجای خود ناراحت کننده است! چرا فکر می‌کنیم باید جوانان را ازهر راه غلط و اشتباهی به محرم پیوند دهیم؟ اگر کمی فکر کنیم و برنامه ریزی، راه‌های بهتری هم برای جلب و جذب جوانان وجود دارد.

این گونه کارها از بعد اجتماعی هم باعث می‌شود که هم فرهنگ محرم و عاشورا از قالب اصلی و شکل واقعی و مرسومش خارج شود و آیندگان دیگر حتی ندانند که سوگواری حقیقی با سینه زنی و سوز دل و اشک ریختن همراه با معرفت به امام و قیامش بیشتر پیوند دارد نه آنچه امروزه در جامعه به اشتباه رایج شده است!!.

خداوند همه جا هست، هرکجا دل شکسته ای باشد و چشمی عاشق و محبت به خدا و ائمه بارانی شود؛ او هم هست. فقط باید کمی بی ریاتر وبی ادعاتر و خالصانه تر برایش قدم برداشت چرا که قدم‌های کوچک و خالصانه از قدم‌های بلند ولی ریاکارانه، با ارزش‌ترند و زودتر به مقصد می‌رسند.

شاید اگر در خانه دو رکعت نماز و یک زیارت عاشورا و حتی گره گشایی از کار یک مؤمن را به وجود مبارک اباعبدالله…(ع) هدیه کنیم، ایشان راضی‌تر و خوشنودتر باشند.